Czy powieść rozrywkowa jaka jest kryminał może równocześnie być literaturą wysokich lotów. Czy może złamać większość zasad jaką stworzyli mistrzowie gatunku a przy tym pozostać w jego centrum. Czy można przy tym zakpić czy wręcz wyśmiać miłośników opowieści kryminalnych zyskując przy tym jedynie ich poklask? Można! Gillian Flynn pokazała to jasno powieścią „Mroczny zakątek”.
Na początku jest zawsze bohater, no prawie zawsze, bo tu jest antybohater a właściwie antybohaterka – Libby Day. Ma 31 lat i od 23 lat jest życiowym nieudacznikiem. Nie pracuje, nie uczy się, nie ma żadnych planów, po prostu trwa. Żyje z funduszu który zebrali dla niej dobrzy ludzie gdy usłyszeli o niej. Skłoniła ich do tego jej historia. Libby w wieku ośmiu lat straciła matkę i dwie siostry. Zostały zamordowane na jej oczach. Mordercą był jej starszy brat, obecnie odsiadujący dożywocie. O karze w znaczniej mierze przesądziło zeznanie ośmioletniej siostry – jedynej która przeżyła.
Bohater potrzebuje motywacji. Czas jednak zaciera kształty a pamięć ludzka jest krótka. Fundusz stanowiący od zawsze podstawę utrzymana kobiety od dana nie zasilają nowe wpłaty. W niewyczerpanym zdawać by się mogło skarbcu zaczyna widać dno. Niespodziewanie pojawia się propozycja od dziwacznego Klubu Kryminalnych Ciekawostek. W zamian za spore honorarium na się z nimi spotkać i opowiedzieć o wydarzeniu sprzed lat. Szansa łatwego zarobku kusi. Trzeba znów wrócić do tamtych wydarzeń. Przemyśleć je na nowo i spojrzeć tam gdzie dawno nikt nie zaglądał. Nikt nie gwarantuje, że to co tam znajdzie jej się spodoba.
Dekoracje. Współczesna prowincjonalna Ameryka. Wciąż podnosząca się z kryzysu, niepodzielny rząd dusz sprawują tu media. Ludzie bardziej chłoną niż tworzą. Świat konsumentów a nie świadomych obywateli. Wszechogarniający uniformizacja pomieszana z marazmem. Co którzy maja siłę próbują od tego uciec w świat mocnych wrażeń. Częściej negatywnych niż pozytywnych. Wielu fascynują zbrodnie, nierozwiązane sprawy, przemoc w każdej możliwej postaci.
W oparciu o tą triadę Gillian Flynn stworzyła niezwykła opowieść. Pokazała, że kto zabił nie zawsze jest najważniejszym pytaniem kryminału. Skupiła się na emocjach, na psychologii sprawcy, świadka i tych w około. No i wprowadza nowy element, z oskarżającego czyni poszukiwacza prawdy.
Czyta się to świetnie, choć nie jest to książka sympatyczna. Bardzo dwuznaczna główna postać, zimny, oschły i mroczny nastrój. Wszechobecna ciężka, momentami wręcz duszna atmosfera grozy. A na to mistrzowsko nałożona wciągająca, ale wymagająca uwagi i czytelniczego zaangażowania fabuła. Wydarzenia toczą się bardzo szybko by nagle w kulminacyjnym momencie zostać zatrzymanym przez retrospektywę krytycznego dnia. Z początku ten zabieg irytuje, z czasem wraz z każdym odkrytym detalem daje jakieś dziwne uczucie pracochłonnego, powolnego dochodzenia do prawdy. Niemalże uczestniczenia w śledztwie. Osobne zdanie chciałbym poświecić ostatnim 100 strona powieści. To już jest prawdziwa jazda bez trzymanki. Nie zaczynajcie jeżeli nie macie pewności, że skończycie w jednej sesji. Końcówka łapie i nie bierze jeńców.
Kolejnym formalnym zabiegiem który dodał książce niezwykłego charakteru było rozpisanie narracji na głosy. Czytelnik poznaje feralne wydarzenia i wszystkie ich konsekwencje przefiltrowane przez percepcje kilku osób dramatu. Rychło okazuje się, że choć patrzymy na to sami to widzimy różne rzeczy. Właśnie ta konstatacja zdaje się być kluczem do powieści.
Mnie „Mroczny zakątek” pochłonął bez reszty, przez kilkanaście listopadowych godzin byłem w zupełnie innym świecie. No i chodziłem niewyspany, bo od tej pozycji naprawdę bardzo trudno się oderwać. Od dawna, żaden kryminał, ba żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Polecam wam nie tylko na jesienne wieczory, bo „kto zabił” jest mniej ważne niż „jaka była prawda”.
Recenzja pierwszy raz ukazała sie na blogu blurppp.com
http://blurppp.com/blog/gillian-flynn-mroczny-zakatek/

Czy powieść rozrywkowa jaka jest kryminał może równocześnie być literaturą wysokich lotów. Czy może złamać większość zasad jaką stworzyli mistrzowie gatunku a przy tym pozostać w jego centrum. Czy można przy tym zakpić czy wręcz wyśmiać miłośników opowieści kryminalnych zyskując przy tym jedynie ich poklask? Można! Gillian Flynn pokazała to jasno powieścią „Mroczny...