"Zabić drozda" to książka-legenda. Zakorzeniła się w świecie kultury tak mocno, że nie ma chyba osoby, która by o niej nie słyszała. Od lat znajduje się na liście lektur. Przoduje we wszelakich rankingach na najpopularniejsze książki dekady, najczęściej czytane, czy po prostu najbardziej znane. Za sprawą liceum jej lektura nie ominęła również mnie. Dziś wracam do niej po prawie 10 latach i jestem w szoku jak skrajnie różnie odbierałam ją wtedy, w stosunku do dnia dzisiejszego. Choć może mój odbiór był wtedy taki sam? Może po prostu przez lata stworzyłam sobie w głowie zbyt mocno wyidealizowany obraz tej powieści? Wydawało mi się, że jest to książka szokująca, bardzo kontrowersyjna, wywołująca skrajne emocje...ba!...skandaliczna wręcz, zważywszy jak traktuje się tam odmienne niż biała rasy. Taki obraz miałam wtedy. A dziś? Dziś przeczytałam ją drugi raz i, owszem, zgadzam się, że jest to książka świetna. Wrzuciłam ją nawet do listy ulubionych i oceniłam jako rewelacyjną, bo w pełni ją doceniam. Porusza mocną tematykę, jest dobrze napisana, wciąga czytelnika od pierwszej chwili...ale...dla mnie już nie jest tak kontrowersyjna. Przeczytałam już za dużo książek. Za dużo poznałam negatywnych bohaterów. Multum powieści, gdzie nie zawsze zwycięża sprawiedliwość. Temat rasizmu też jest mi dobrze znany. Ot, historia młodego Murzyna, który jest sądzony za gwałt na białej kobiecie. Wiadomo z góry jak potoczy się ta historia, bo w latach 30.XX wieku nikt, kto jest rasy odmiennej niż biała nie wygra w sądzie z białym, choćby był nie wiadomo jak bardzo niewinny. Takie były czasy. Być może kiedyś szokowało mnie w tej książce właśnie to, że człowiek niewinny zostaje skazany tylko i wyłącznie za to, jakiego jest koloru skóry. Rzecz niedopuszczalna dziś. Ale czy dziś mnie to aż tak mocno uderza? Nie. Za dużo rzeczy widziałam i słyszałam, żeby wywoływało to we mnie jakieś skrajne emocje. Dziś po prostu delektowałam się lekturą bardzo dobrej powieści. Nie kipiałam z oburzenia i nie byłam poruszona. Doceniam wkład Harper Lee we współczesną literaturę, bo to książka słusznie zaliczana do klasyki. Niczego jej nie ujmuję. Oceniam jednak mój odbiór tej lektury po latach, a on mocno się zmienił. Dużo bardziej zadziałało na mnie "Przeminęło z wiatrem" M. Mitchell. Tam Murzyni byli traktowani jak podludzie. Rasa gorsza, nie dorastająca "Białym Panom" do stóp. Niewolnictwo i te sprawy...podobnie jak w "Służących". Te książki bardziej mnie oburzyły, bo sposób postępowania wobec innej rasy był dużo gorszy niż w "Zabić drozda". I dużo bardziej eksponowany. Mimo wszystko, warto było wrócić do tej powieści. Choćby po to, by przekonać się jak zapamiętałam ją z dawnych lat, i skonfrontować moje dzisiejsze odczucia.

"Zabić drozda" to książka-legenda. Zakorzeniła się w świecie kultury tak mocno, że nie ma chyba osoby, która by o niej nie słyszała. Od lat znajduje się na liście lektur. Przoduje we wszelakich rankingach na najpopularniejsze książki dekady, najczęściej czytane, czy po prostu najbardziej znane. Za sprawą liceum jej lektura nie ominęła również mnie. Dziś wracam do niej po...