Mimo moich 20 lat nie było mi jeszcze dane przeżyć żadnej miłość, prawdziwego zauroczenia, przyspieszonego bicia serca na widok tej drugiej osoby. Ale niestety moje wyobrażenia o miłości są mniej więcej takie jak opisane w tej książce. To pełne zrozumienie, gdy patrzy sie komuś w oczu, bez mówienia zbędnych słów. Jakieś magiczne przyciąganie, fale radiowe, strzelanie piorunami, po prostu chemia. I nieodłączna myśl tego, że bez tej drugiej osoby nie jest się kompletnym. Tak pojmuje właśnie miłość. Ale myślę, że na tym kończy się moje lubienie tej książki.

Mimo ponad 300 stron tej książki, czyta się ją straszliwie szybko. ALE ALE. Dla mnie ta cała fabuła jest po prostu dnem. Czasem miałam wrażenie, jakie te 300 stron były jednym dniem. Raz się kochają, potem nienawidzą, a potem znowu kochają, gdzie występuje chyba 40 stronnicowy dialog z wyjaśnieniami Elyasa. Nie wiem to wszystko jakoś tak za łatwo, przewidywalnie. Albo po prostu wydaje mi się tak dlatego, że przeczytałam to w jedno popołudnie. No a zakończenie było beznadziejne. Mam mimo wszystko niedosyt. Czuję jakąś taką pustkę, że coś jednak chciałabym dalej. Chciałabym wesele Andy'ego i Sophie, Chciałabym, żeby Emely założyła tą przecudowną sukienkę, które dostała na gwiazdkę. Nie wiem może to głupie, ale detale są ważne, a Tutaj myślę, że tego zabrakło.

Mimo moich 20 lat nie było mi jeszcze dane przeżyć żadnej miłość, prawdziwego zauroczenia, przyspieszonego bicia serca na widok tej drugiej osoby. Ale niestety moje wyobrażenia o miłości są mniej więcej takie jak opisane w tej książce. To pełne zrozumienie, gdy patrzy sie komuś w oczu, bez mówienia zbędnych słów. Jakieś magiczne przyciąganie, fale radiowe, strzelanie...