Gdy w zeszłym roku obejrzałam film pt. „Wyspa tajemnic” w reżyserii Martina Scorsese oparty na podstawie powieści Dennisa Lehane „Wyspa skazańców” byłam pod jego dużym (pozytywnym) wrażeniem. Ujęły mnie już w trakcie seansu świetne zdjęcia, a już po, cała fabuła. Nawet Leonardo DiCaprio, którego aktorstwo nigdy mnie specjalnie nie
poruszało, wypadł w tym obrazie naprawdę dobrze. Nic, więc dziwnego, że szybko postanowiłam poszukać papierowego pierwowzoru tej ekranizacji. Wiem, że dla dobra sprawy kolejność powinna być odwrotna, czyli najpierw powinnam była przeczytać książkę, ale przypadek sprawił, że stało się inaczej. Niektórzy uważają, że to jednak bardzo dobra kolej rzeczy. Czy naprawdę?
Za nim o tym, kilka słów o samej fabule.

Bohaterów w tym tytule jest wielu jednak tymi najważniejszymi są Tedd i Chuck – dwaj szeryfowie, przybywający na piękną wyspę Zatoki Bostońskiej w celu przeprowadzenia śledztwa i poszukiwań zarazem. Okazuje się, że na Shutter Island zaginęła kobieta. Nie jest to przedstawicielka płci pięknej, jakich wiele bo Rachel (tak jej na imię) jest pacjentką szpitala psychiatrycznego dla bardzo niebezpiecznych przestępców. Sprawa już na starcie staje się mroczną i niesamowitą zagadką, ponieważ zdaje się, że kobieta uciekając po prostu rozpłynęła się w powietrzu, ulatując przez kraty w oknach albo stała się niewidzialna i tak przeniknęła przez ściany swojego zamkniętego na cztery spusty pokoju.
Ci dwaj stróże prawa dostają niełatwy orzech do zgryzienia zwłaszcza, że piękna, choć tajemnicza wyspa zdaje się zaciskać na nich swe niewidzialne kleszcze by uniemożliwić im pracę – w oka mgnieniu władzę nad tym skrawkiem ziemi przejmuje huragan…

Miejsce, w którym znaleźli się bohaterowie z dnia na dzień staje się coraz bardziej
mroczne, budzi wiele niejasności, a lekarze, których zadaniem jest pomagać pacjentom zdają się żerować na ich nieszczęściu. Tedd z każdą chwilą jest coraz bliżej rozwikłania zagadki zaginięcia Rachel i odkrycia prawdziwych pobudek, które kierują służbą medyczną tego szpitala. Wszystko, co z tym miejscem związane jest dziwne, niezrozumiałe, a nawet niebezpieczne.

Sam Tedd gubi się w tym wszystkim, a Ty drogi czytelniku wraz z nim. W końcu sam nie wiesz, co myśleć o tym, co dzieje się na Shutter Island. Ukojenie w trudach domysłów winien przynieść koniec książki, ale niestety…łagodnego i dającego się przewidzieć epilogu tu nie uświadczysz. To, co tak misternie budowałeś tworząc sobie swoją wizję wydarzeń legnie w gruzach.

Mimo, iż to wszystko, co wyżej napisałam przemawia zdecydowanie na korzyść ksiązki to z trudem powstrzymałam się od stwierdzenia, iż ekranizacja przewyższa jakością fabułę książki. Już miałam tu napisać, że obraz kinowy znacznie lepiej oddaje klimat wyspy jak i zagadkowość całej akcji i ukoronować to stwierdzeniem „dokładnie tak jest”, ale nie zrobię tego. Dlaczego? Otóż, film na podstawie tego tytułu jest świetnym jego odzwierciedleniem – naprawdę rzadko spotyka się w przypadku adaptacji filmowych tyle uchwyconych szczegółów! Wersję kinową oglądałam stosunkowo niedawno i bardzo dobrze ją
zapamiętałam, a obie formy praktycznie się nie różnią, zatem podczas lektury nie odczuwałam takich emocji jak podczas seansu. Po prostu czytając „Wyspę skazańców” zafundowałam sobie powtórkę „Wyspy tajemnic”.
Zatem nie przesadzę chyba, jeśli na koniec pozostawię Wam wybór – książka lub film – na obu formach się nie zawiedziecie. Jeśli jednak korciłoby Was do zaznajomienia się z nimi obiema to zróbcie to tylko wtedy, gdy od seansu/lektury minęło dużo czasu.

**http://ksiazkowka.blox.pl**

Gdy w zeszłym roku obejrzałam film pt. „Wyspa tajemnic” w reżyserii Martina Scorsese oparty na podstawie powieści Dennisa Lehane „Wyspa skazańców” byłam pod jego dużym (pozytywnym) wrażeniem. Ujęły mnie już w trakcie seansu świetne zdjęcia, a już po, cała fabuła. Nawet Leonardo DiCaprio, którego aktorstwo nigdy mnie specjalnie nie
poruszało, wypadł w tym obrazie naprawdę...