Krąg zemsty

Metaforycznie kolejne powieści Cobena można porównać do serialu kryminalnego, gdzie każdy epizod stanowi zamkniętą historię. Tak jak w serialu nie ma epizodów na jednakowym poziomie, tak samo jest w przypadku twórczości tegoż autora. Drodzy współczytelnicy, nawet to i dobrze, bo jaki byłby nasz osąd, gdybyśmy czytali jedynie same wybitne powieści danego autora bez poznania tych słabszych. Wówczas nasze spojrzenie na całą twórczość byłoby nie pełne. Cobenowi zarzuca się często, że w swych powieściach a zwłaszcza tych z udziałem Myrona Bolitara popadł w schemat. Owszem intryga obejmująca coraz więcej osób, ironiczne poczucie humoru, klucz do odnalezienia zagadki kryjący się w przeszłości, ogólne poczucie, że autor odznacza kolejne punkty z listy „jak napisać thriller?” są ciągle powtarzającymi się elementami.

Drodzy współczytelnicy, cóż z tego, że Coben powiela schemat, mało to znanych autorów czyni podobnie, a mimo to cieszy się pewnym uznaniem. Być może czytelnicy tracą przez to element zaskoczenia, ale mogą być pewni stałych elementów, czyli jednym słowem wiedzą po co sięgają. Rzecz dotyczy sposobu realizacji, wówczas nawet najbardziej powielony schemat może być iście interesujący. Jak widać zarzut jak najbardziej dziwny, skoro autor serwujący przede wszystkim rozrywkę czytelniczą, swą rolę wypełnia. Powieści Cobena nie są powieściami traktującymi o ważkich tematach, nie są to traktaty filozoficzne, nawet do takich nie aspirują, lecz mimo tego, oko sprawnego czytelnika powinno odnaleźć wartości ukryte pomiędzy słowami.

Kto mógł porwać syna Jacka Coldrena, znanego golfisty, który z ogromną przewagą prowadzi w mistrzostwach USA? Podejrzenia padają na dawnego asystenta Jacka, Lloyda Rennarta. Tymczasem okazuje się, że Rennart pół roku wcześniej popełnił samobójstwo. A jeśli żyje i tylko upozorował własną śmierć? A może Chad sfingował porwanie? Myron Bolitar podejmuje się odnaleźć chłopca – po raz pierwszy bez swojego niezawodnego przyjaciela Wina, który z niewiadomych powodów odmawia udziału w śledztwie. I tym razem klucz do wszystkich zagadek, kryje się w przeszłości …

W powieściach Cobena z udziałem jego głównego bohatera Myrona Bolitara, autor porusza się w obrębie różnych dyscyplin sportowych. Rzecz bardzo zrozumiała, skoro Bolitar w jednej osobie jest byłym pracownikiem FBI, agentem sportowym oraz detektywem amatorem. Była koszykówka, piłka nożna, tenis, więc czas przyszedł na golf. Akcja „Błękitnej krwi” opiera się na tej dziedzinie sportu. Coben przekazuje czytelnikowi kilka niuansów tego sportu, pokazuje hermetyczność świata golfu, ale można odnieść wrażenie, że nie przykłada dużej wagi w opracowaniu tła wydarzeń. Co prawda ze znawstwem i kompetencją odmalowuje środowisko golfistów, ze wskazaniem na rozgrywki biznesowe, ale używa ich wyłącznie jako popychacza fabuły.

W ogóle Harlan Coben szalenie dba o poczytność swoich książek – unika dosłownej brutalności, jego bohaterowie są sympatyczni, a motywy nawet złych postaci rozumiemy doskonale. Dba, by czytelnik nie zatrzymał się ani na chwilę, tylko wędrował z Myronem Bolitarem od człowieka do wydarzenia. W „Błękitnej krwi” znajdują się wszystkie te elementy, do których autor zdążył już nas przyzwyczaić – pojawiające się na każdej stronie absurdy życia codziennego, wyśmienicie połączone z przedstawianiem kolejnych fragmentów układanki, a także wszędobylski humor i momentami ironiczna narracja. Coben jest też całkiem sprawnym rzemieślnikiem, zwłaszcza partie dialogowe, pomyślane jako seria słownych pojedynków, wypadają ciekawie i autentycznie. Jednocześnie w nich tkwi specyficzny humor, dzięki czemu niniejszą powieść Cobena można nazwać jedną z najbardziej humorystycznych.

Jednakże Coben w pewien sposób uciera nosa przypisanej mu łatce schematyczności. Po pierwsze tym razem nasz główny bohater sam rozwiązuje sprawę, autor zrezygnował z duetu Myron-Win. Odpowiedź dlaczego przyjaciel Bolitara nie chce brać udziału w tejże sprawie tkwi w przeszłości. Odnośnie samej przeszłości, książki Cobena charakteryzują się tym , że intryga coraz bardziej zagłębia się w przeszłość, a klucz do rozwiązania zagadki tkwi właśnie w niej. Jednakże tym razem autor odszedł co nie co od schematu, ponieważ większa część powieści rozgrywa się tu i teraz i dotyczy teraźniejszych wydarzeń. Owszem rozwiązanie powiązane jest z przeszłością, ale te zagłębienie rozgrywa się dopiero w ostatnich rozdziałach. Odnośnie zawiłości intrygi, raczej nie jest ona zbytnio skomplikowana, na pewno nie tak zawiła jak w powieści „Niewinny” , gdzie chwila nie uwagi może skutkować brakiem zrozumienia przebiegu wydarzeń.

Co sprawia, że thriller jest dobrym thrillerem? Wymóg ciekawej intrygi Harlan Coben spełnił, choć zakończenie sprawia wrażenie spreparowanego wedle znanych wzorców, lecz bez takiej iskry, polotu. Kwestia zaskoczenia zależna jest od wprawy czytelniczej w kryminałach. Osobiście Coben nie zaskoczył mnie pod względem tożsamości sprawców, gdyż domyśliłem się wiele stron przed pełnym zakończeniem. Większe zaskoczenie wywołuje rozwiązanie drobnych wątków, typu ojciec porwanego chłopca okazał się … itp.

Jak wspomniałem na początku, pomiędzy słowami powieści można znaleźć parę ciekawych kwestii. Krzywda i zemsta w większości przypadków idzie w parze. Wyrządzając komuś krzywdę igramy z bardzo niebezpiecznymi emocjami, gdyż to co najgorsze może tkwić w nas przez długie lata. Każdy z nas pielęgnuje w sobie odniesione urazy. Owszem nie da się wyrzucić z naszego życia samych złych momentów, ponieważ również one kształtują nas samych. Jednakże nie pozwolenie by to właśnie one przejęły kontrolę na naszym życiem jest wielkim wyzwaniem stojącym przed każdym człowiekiem. W powieści nieumyślna krzywda jednej osoby spowodowała ciąg zdarzeń, w którym zemsta goniła zemstę, w pewien sposób powstał krąg zemsty trwający latami. A żeby przerwać ten krąg wystarczyło, aby jedna z tych osób po prostu przebaczyła. Tkwienie w gniewie, wrogości, z chęcią zemsty jest o wiele łatwiejsze niż przebaczenie. Nachodzi mnie pewna myśl, że chyba wybaczenie jest jednym z najtrudniejszych testów człowieczeństwa.

„Błękitna Krew” na pewno nie jest najlepszą (ale za to na pewno jedną z lepszych) książką autorstwa Harlana Cobena. Jednak jest to zarówno dobra propozycja dla fanów (tych oczywiście zachęcać do lektury nie trzeba), a także osób, które dopiero mają zamiar poznać twórczość znanego pisarza.

Krąg zemsty

Metaforycznie kolejne powieści Cobena można porównać do serialu kryminalnego, gdzie każdy epizod stanowi zamkniętą historię. Tak jak w serialu nie ma epizodów na jednakowym poziomie, tak samo jest w przypadku twórczości tegoż autora. Drodzy współczytelnicy, nawet to i dobrze, bo jaki byłby nasz osąd, gdybyśmy czytali jedynie same wybitne powieści danego...