Lekturę „Lampionów” mogę porównać do oglądania telewizyjnego tasiemca. Po paru latach od ostatniego obejrzanego odcinka „Klanu” i tak w miarę można się zorientować kto, z kim, co i jak, i dojść do wniosku, że tak naprawdę mało co się straciło. Z trzecią częścią serii o Załuskiej jest dokładnie to samo – kiedy przy mniej więcej trzechsetnej stronie krew mnie nagła zalała od nadmiaru bzdurnych wątków i dennych bohaterów, zaczęłam sobie „skakać” po książce i wiecie co? Nic szczególnego mnie nie ominęło.

Zaczynając tę książkę miałam nadzieję się dowiedzieć czegokolwiek na temat konsekwencji działań Saszy w Hajnówce. Pani Bonda postanowiła jednak sobie ze mnie, jako czytelnika, zakpić i niezgrabnie zaczęła od jakiejś dziwnej misji policyjnej wyciągniętej z D. Nie raczyła też niczego wyjaśniać przez następne sto stron, więc obraziłam się śmiertelnie i doszłam do wniosku, że losy Załuskiej i tak mnie średnio interesowały, a teraz to już w ogóle mam je gdzieś.

„Pochłaniacza” i „Okularnika” jeszcze jako-tako się czytało, ale to to jest już dno. Tu nawet narracja przestała trzymać poziom. Nadmiar wszystkiego odbija mi się już czkawką. Wątków jest cała masa, problemów w Łodzi też – zabójstwa, podpalenia, mafia, kradzieże, porwania, pobicia, gwałty, menelstwo, narkomania, oszustwa „na policjanta”, korupcja, ISIS, terroryzm, antysemityzm, rasizm, szukanie żydowskich diamentów i chyba jeszcze kradzież dzieł sztuki gdzieś się przewinęła. Do trzechsetnej strony zadawałam sobie pytanie, które towarzyszyło mi już od pierwszej części: „O czym ja w ogóle k. czytam?”. Później mi już było wszystko jedno.

W tej części Załuska jest najbardziej papierowa. Znika gdzieś w tym chaosie, a nawet jak się pojawia to jej postać niczego sobą nie wnosi. Tekst umieszczony na okładce pod zdjęciem autorki dumnie obwieszcza, że to pani Bonda, „do rodzimej prozy wprowadziła nowy typ bohatera – psychologa śledczego”. O kurczę, jestem pod wrażeniem! Szkoda tylko, że Załuska jakoś nie popisuje się za bardzo swoimi umiejętnościami i zachowuje się jak zwyczajna policjantka z komendy, więc tak naprawdę pożytek przy śledztwie z niej żaden.

Rzadko mi się zdarza jeździć tak po książkach, staram się zawsze coś pozytywnego z nich wyciągnąć, ale jestem zła przeokropnie – tak jak pisałam po lekturze „Okularnika” – za zmarnowany potencjał i za mój stracony czas.

Może seria z Meyerem byłaby ciekawsza, ja sama jakoś bardziej lubię męskich bohaterów od bab, ale Saszka dość mnie już wymęczyła. Już nie mam ochoty na nic spod pióra pani Bondy. Kończę przygodę z panią profiler zawiedziona.

Lekturę „Lampionów” mogę porównać do oglądania telewizyjnego tasiemca. Po paru latach od ostatniego obejrzanego odcinka „Klanu” i tak w miarę można się zorientować kto, z kim, co i jak, i dojść do wniosku, że tak naprawdę mało co się straciło. Z trzecią częścią serii o Załuskiej jest dokładnie to samo – kiedy przy mniej więcej trzechsetnej stronie krew mnie nagła zalała od...