Dłuższy czas zastanawiam się, jak powinnam ocenić tę książkę, ale po dokładniejszych przemyśleniach nie potrafię podnieść oceny nawet o jedną gwiazdkę, bo „Narcyz spętany” ani trochę w moich oczach na to nie zasługuje.
Męczyłam się z tą książką ponad trzy miesiące, mimo że czytało się ją dość szybko, nie byłam w stanie przełknąć tego, co Laurell Hamilton zaserwowała w tej części cyklu za jednym razem. Musiałam robić sobie przerwy na lekturę innych książek, by odpocząć od głupoty, nudy, braku akcji i nadmiaru erotyki i seksu.
Najbardziej zniesmaczyły mnie w tej książce wątki erotyczne. Nie po to sięgam po horror/kryminał, by czytać o kolejnych partnerach seksualnych Anity, o tym, jak pociągają ją wszyscy naokoło. Oczywiście wszyscy mężczyźni w tej książce muszą być mega przystojni, pociągający seksualnie (najlepiej w ciągłej erekcji) i niesamowicie hojnie obdarzeni przez naturę (w przypadku wampirów tę selekcję pod względem wyglądu jeszcze jestem w stanie zrozumieć, ale że lykantropią zarazili się tylko przystojniacy już nie). Dodatkowo cały ten seksualny klimat przeplatany jest wielkokrotnym zaznaczaniem i powtarzaniem, że bohaterowie chodzą nadzy…
Gdyby wyciąć całą tę niepotrzebną erotykę, to zostałoby pewnie ze sto stron „akcji” (z dziewięciuset stron, jakie liczy cała książka). Ta książka nie posiada sensownej linii fabularnej ani wątku głównego. W treści autorka wrzuciła, cztery-pięć fragmentów, które doprowadziły do takiego a nie innego „momentu kulminacyjnego” i tyle. Gdyby utrzymać klimat podobny to tego z pierwszych pięciu części cyklu, to wątek zaginięcia przywódców lykantropów mógłby być naprawdę interesujący, a tak to tylko marny, przewidywalny dodatek do seksualnych igraszek Anity.
I tym samym dochodzimy do postaci głównej bohaterki, Anity Blake, wspaniałej Mary Sue, bo inaczej jej nazwać nie potrafię. Czytając szóstą albo siódmą (dokładnie nie pamiętam) część cyklu, zastanawiałam się, czy Anita może być jeszcze wspanialsza i posiadać więcej super mocy. Okazuje się, że może i biorąc pod uwagę, że w skład serii wchodzi kolejne piętnaście tomów, dalej jest pewnie jeszcze gorzej. Gdyby została animatorką i egzekutorką wampirów mogłaby być naprawdę fajną główną bohaterką. Ale po co się ograniczać? Lepiej dorzucić jeszcze nekromancję, moc mistrzyni wampirów (mimo że wampirem nie jest), moce wilkołaków i lampartołaków (mimo że lykantropem też nie jest), te wszystkie szmery bajery związane z mentalnymi tarczami, które autorka wprowadziła w poprzedniej części, to, co zrobiła, by pokonać głównego złego z tej części oraz nową funkcję, jaką pełni w związku z lykantropami, o której krótko wspomniano w epilogu. A wisienką na torcie pozostaje to, że nikt nie potrafi powiedzieć dlaczego zwykły człowiek posiada te wszystkie magiczne zdolności.
Podsumowując, jest to najgorsza część cyklu i poważnie zastanawiam się nad tym, czy dam autorce jeszcze jedną szansę. Cieszę się, że książkę wypożyczyłam z biblioteki, bo tylko zmarnowałabym pieniądze.

Dłuższy czas zastanawiam się, jak powinnam ocenić tę książkę, ale po dokładniejszych przemyśleniach nie potrafię podnieść oceny nawet o jedną gwiazdkę, bo „Narcyz spętany” ani trochę w moich oczach na to nie zasługuje.
Męczyłam się z tą książką ponad trzy miesiące, mimo że czytało się ją dość szybko, nie byłam w stanie przełknąć tego, co Laurell Hamilton zaserwowała w tej...