Ta książka czekała na mnie kilka miesięcy, niemal jak wyrzut sumienia. Gdy zaczęłam ją czytać, już po kilkunastu stronach wiedziałam, że będzie to niezapomniana lektura.

Przyznam, że trochę obawiałam się "Grząskich piasków". Bałam się przede wszystkim tego, że autor skupi się na swojej chorobie i cierpieniu. Nie stronię od takich tematów, ale od kilku miesięcy w mojej rodzinie dwie osoby zmagają się z rakiem i jestem tym faktem przytłoczona. Wiem, że brzmi to strasznie, jednak czasem chce się najzwyczajniej w świecie uciec od rzeczywistości.

Mankell nie skupia się jednak ani na sobie, ani na swojej śmiertelnej chorobie. Bardzo dużo miejsca poświęca wspomnieniom, dzięki czemu poznajemy jego dzieciństwo i młodość.
Najciekawsze okazały się jednak - przynajmniej dla mnie - jego rozważania o literaturze, polityce, kondycji współczesnego świata, który jest pełen zadziwiających kontrastów. W tych refleksjach można odnaleźć genezę niektórych powieści.
Nawet jeśli nie zna się bardzo dobrze twórczości pisarza, warto sięgnąć po "Grząskie piaski", bo to książka niezwykle dojrzała, mądra i pouczająca oraz skłaniająca do wielu refleksji. Jest w niej też miejsce na odrobinę inteligentnego poczucia humoru, na ironię i dystans do świata.
Połączenie tych wszystkich elementów nie jest łatwe, udaje się nielicznym, tym, którzy mają do powiedzenia naprawdę coś ważnego. Mankell na pewno do nich należy. Właściwie powinnam napisać "należał", ale dla mnie to pisarz wciąż żywy, ponadczasowy i uniwersalny. Ciągle trudno mi uwierzyć, że już nie żyje... Na szczęście pozostawił po sobie bogatą spuściznę, nie tylko dla dorosłych, ale i dla dzieci oraz młodzieży.

Ta książka czekała na mnie kilka miesięcy, niemal jak wyrzut sumienia. Gdy zaczęłam ją czytać, już po kilkunastu stronach wiedziałam, że będzie to niezapomniana lektura.

Przyznam, że trochę obawiałam się "Grząskich piasków". Bałam się przede wszystkim tego, że autor skupi się na swojej chorobie i cierpieniu. Nie stronię od takich tematów, ale od kilku miesięcy w mojej...