Grząskie piaski

Mankell bez zbrodni! Opowieść o życiu i sobie samym. Zaskakująco szczera, przenikliwa i spokojna. To nie jest klasyczna autobiografia, wydarzenia nie układają się w porządku chronologicznym. Ale to jest bardzo dobre - ksiązka nie jest chaotyczna przypomina raczej bezpośrednią rozmowę, gdy jedno wspomnienie pociąga za sobą inne. Ważne są emocje a nie czas. Autor przywołuje pojedyncze zdarzenia, pozornie nieznaczne jak widok kobiety w Afryce przenoszącej ciężkie pakunki na głowie, kelnera w restauracji w Hiszpanii, podróże starym samochodem po Europie. Te zdarzenia bardzo długo się pamięta, autor nie wyjaśnia dlaczego opisuje właśnie te sytuacje ale jasno daje do zrozumienia, że miały ogromny wpływ na jego życie. Plusem są również przepiękne opisy szwedzkiej przyrody - od tej strony Mankella nie znałam. Jestem zauroczona!

Mankell bez zbrodni! Opowieść o życiu i sobie samym. Zaskakująco szczera, przenikliwa i spokojna. To nie jest klasyczna autobiografia, wydarzenia nie układają się w porządku chronologicznym. Ale to jest bardzo dobre - ksiązka nie jest chaotyczna przypomina raczej bezpośrednią rozmowę, gdy jedno wspomnienie pociąga za sobą inne. Ważne są emocje a nie czas. Autor przywołuje...

całkiem ciekawa. Liczyłam na kryminał a tu auto biografia. Takie rozliczenie z przeszłością i liczne rozmyślania autora

całkiem ciekawa. Liczyłam na kryminał a tu auto biografia. Takie rozliczenie z przeszłością i liczne rozmyślania autora

Ależ ten człowiek potrafi wspominać i rozmyślać! Przeczytam tę książkę raz jeszcze, gdy zdiagnozowana zostanie u mnie nieuleczalna choroba, myślę, że będzie pomocna.

Ależ ten człowiek potrafi wspominać i rozmyślać! Przeczytam tę książkę raz jeszcze, gdy zdiagnozowana zostanie u mnie nieuleczalna choroba, myślę, że będzie pomocna.

Niestety w moim odczuciu spadł Henning Mankell z piedestału. Lubię chronologię, więc rozdział 62. zatytułowany "Młodość" jest dla mnie nie do przyjęcia. Jest trochę ciekawych historii - najbardziej poruszyła mnie ta o braciach mieszkających w kartonie, ale sporo opowieści, które przez ogólny bałagan nic nie wnoszą a wręcz pokazują, że niemłody już autor, który w tym momencie stoi nad grobem nie przepracował pewnych kwestii. Broni swoich racji, poglądów, ale nie potrafi przekonać. Np. bezskutecznie czekałam na komentarz odnośnie szczegółowo opisywanego przez niego odkrycia, że serce dziecka zaczyna bić w 31. dniu po zapłodnieniu. Nie tego oczekuje się od autora przemyślanych kryminałów...

Niestety w moim odczuciu spadł Henning Mankell z piedestału. Lubię chronologię, więc rozdział 62. zatytułowany "Młodość" jest dla mnie nie do przyjęcia. Jest trochę ciekawych historii - najbardziej poruszyła mnie ta o braciach mieszkających w kartonie, ale sporo opowieści, które przez ogólny bałagan nic nie wnoszą a wręcz pokazują, że niemłody już autor, który w tym...

interesujące opowiadania autobiograficzne z wieloma zaskakującymi wspomnieniami

interesujące opowiadania autobiograficzne z wieloma zaskakującymi wspomnieniami

To nie kolejny kryminał z komisarzem Wallanderem - narratorem książki jest sam autor. Po otrzymaniu diagnozy o zaawansowanym raku, Mankell opowiada o swoim życiu, zmaganiu z chorobą, przemyśleniach na bardzo wiele tematów. Niektóre z nich mogą wydawać się niezwiązane z tematem - ot, jakieś tak wspomnienie, zamyślenie nad malunkami w jaskini. Wszystko jednak jest ze sobą powiązane. Ta książka to pożegnanie. Wiemy, że wkrótce potem autor niestety zmarł.

To nie kolejny kryminał z komisarzem Wallanderem - narratorem książki jest sam autor. Po otrzymaniu diagnozy o zaawansowanym raku, Mankell opowiada o swoim życiu, zmaganiu z chorobą, przemyśleniach na bardzo wiele tematów. Niektóre z nich mogą wydawać się niezwiązane z tematem - ot, jakieś tak wspomnienie, zamyślenie nad malunkami w jaskini. Wszystko jednak jest ze sobą...

Biografia napisana w ciekawy sposób. Autor opowiada fragmenty swego życia, które miały wpływ na niego, jego podejście do spraw, a także na jego zachowanie. W ciekawy sposób łączy swoje przeżycia z przeszłością i historią, jaką poznał przez obrazy, książki oraz napotkanych w życiu ludzi oraz ich opowieści i mitów.

Biografia napisana w ciekawy sposób. Autor opowiada fragmenty swego życia, które miały wpływ na niego, jego podejście do spraw, a także na jego zachowanie. W ciekawy sposób łączy swoje przeżycia z przeszłością i historią, jaką poznał przez obrazy, książki oraz napotkanych w życiu ludzi oraz ich opowieści i mitów.

Tak, jak uwielbiam wszystkie książki tego autora, tak niestety jego ostatnia, czyli autobiografia, zupełnie mi nie leży. Ostatecznie czytałam ją około trzy lata. Ostanie 40 stron przeczytałam z nadzieją, że jednak będzie wielkie podsumowanie. Ale nie. Smutno, że Pan Mankell już nie żyje. Życie jego było bardzo ciekawe, zwiedził wiele miejsc. Natomiast na koniec wyczekiwałam takiego elementu WOW. Nie było.

Tak, jak uwielbiam wszystkie książki tego autora, tak niestety jego ostatnia, czyli autobiografia, zupełnie mi nie leży. Ostatecznie czytałam ją około trzy lata. Ostanie 40 stron przeczytałam z nadzieją, że jednak będzie wielkie podsumowanie. Ale nie. Smutno, że Pan Mankell już nie żyje. Życie jego było bardzo ciekawe, zwiedził wiele miejsc. Natomiast na koniec wyczekiwałam...

To na prawdę kawałek dobrej literatury, mądrej, świadczącej o dojrzałości autora, bogactwie jego doświadczeń. https://korcimnieczytanie.blogspot.com/2020/06/trzy-audiobooki-polecaja-sie-na-lato.html

To na prawdę kawałek dobrej literatury, mądrej, świadczącej o dojrzałości autora, bogactwie jego doświadczeń. https://korcimnieczytanie.blogspot.com/2020/06/trzy-audiobooki-polecaja-sie-na-lato.html

Miałem dwanaście lat , gdy pierwszy raz spotkałem się z rakiem . To był mój kolega z piaskownicy i zaatakowała go białaczka . Odwiedzałem go w szpitalu , później w domu , i znowu w szpitalu chociaż nie był moim "przyjacielem" , tylko kolegą . Tak wtedy myślałem . Teraz przykro mi Paweł , że tego nie rozumiałem , przepraszam .
Po kilkudziesięciu latach przeczytałem spowiedź "skazanego na śmierć" Henninga Mankella i wszystkie wspomnienia odżyły . Oni - "skazańcy" chcą zostawić po sobie ślad i mój druch Paweł ,i ten "strzec" , który żył długo i intensywnie , spowiadają się przed śmiercią , niczego nie zatajając . "Grząskie piaski " są wzruszającym rozliczeniem autora wielu świetnych książek z życiem . Tym bardziej wzruszającym , że szczerym i prawdziwym . Dla tych którzy przechodzą przez leczenie raka , powinna to być książka , która daje nadzieję , pogodzenie się z losem i źródło siły do walki .
Daję dziesięć za tę nadzieję i hart ducha autora .

Miałem dwanaście lat , gdy pierwszy raz spotkałem się z rakiem . To był mój kolega z piaskownicy i zaatakowała go białaczka . Odwiedzałem go w szpitalu , później w domu , i znowu w szpitalu chociaż nie był moim "przyjacielem" , tylko kolegą . Tak wtedy myślałem . Teraz przykro mi Paweł , że tego nie rozumiałem , przepraszam .
Po kilkudziesięciu latach przeczytałem...