Grząskie piaski

Henning Mankell (1948-2015) Grząskie piaski



„ Kiedy po trzech tygodniach od postawienia diagnozy wygrzebałem się z grząskiego piasku i postanowiłem stawić czoło chorobie, było oczywiste, co będzie moim pierwszym narzędziem obrony. Książki. (…)
Pierwszą książka po którą sięgnąłem, byłą jedna z wielu wersji Przypadków Robinsona Kruzoe Daniela Defoe, które zgromadziłem przez lata.(…)
Jednak najważniejsza prawda wypływająca z tej powieści jest taka,że Robinson nigdy nie był sam. Czytelnik towarzyszy mu przecież przez cały czas, nie odstępuje go ani na krok. Właśnie to czyni książkę magiczną(…) czytelnik może uczestniczyć w przygodach bohatera. Leży na piasku, wyrzucony na brzeg i wycieńczony, tak samo jak on”.

Henning Mankell (1948-2015) Grząskie piaski, s. 136-137.


Grząskie piaski H. Mankella w przekł. E. Wojciechowskiej, dedykowane Ewie Bergman, to opowieść biograficzna, pokazująca wielkość twórcy szwedzkiej szkoły kryminału, m. in. Mordercy bez twarzy, Piątej kobiety czy Niespokojnego człowieka. Kiedy dowiaduje się o chorobie, która może okazać się nieuleczalna, jest przekonany, że ”nie może postawić kropki. Nie umarłem, ale nie zostałem też uzdrowiony. Jestem w trakcie leczenia. Nikt nie wie , jak to się skończy”
Tym sposobem wyjawił powody powstania Grząskich piasków, snujących opowieść za opowieścią, których głównym tematem jest własne życie autora.

Formą terapii dla autora stały się książki, m. in. Przypadki Robinsona Kruzoe, także albumy sztuki, od Caravaggia i Daumiera. Trzecim sposobem była muzyka, od jazzu, przez muzykę klasyczną, afrykański folk, do muzyki elektronicznej.

To co porusza w prozie Mankella -to niezwykła swoboda snucia opowieści, bez zbędnych opisów, bez zbędnych słów, w najkrótszej z możliwych form mieści się natomiast potęga życia, miłości do drugiego człowieka, rodziny, przyjaciół i znajomych.

W epilogu pada zdanie: „Miliony nieznajomych, wraz z nami składających krótką wizytą na ziemi”.

Henning Mankell (1948-2015) Grząskie piaski



„ Kiedy po trzech tygodniach od postawienia diagnozy wygrzebałem się z grząskiego piasku i postanowiłem stawić czoło chorobie, było oczywiste, co będzie moim pierwszym narzędziem obrony. Książki. (…)
Pierwszą książka po którą sięgnąłem, byłą jedna z wielu wersji Przypadków Robinsona Kruzoe Daniela Defoe, które zgromadziłem...

Niestety w moim odczuciu spadł Henning Mankell z piedestału. Lubię chronologię, więc rozdział 62. zatytułowany "Młodość" jest dla mnie nie do przyjęcia. Jest trochę ciekawych historii - najbardziej poruszyła mnie ta o braciach mieszkających w kartonie, ale sporo opowieści, które przez ogólny bałagan nic nie wnoszą a wręcz pokazują, że niemłody już autor, który w tym momencie stoi nad grobem nie przepracował pewnych kwestii. Broni swoich racji, poglądów, ale nie potrafi przekonać. Np. bezskutecznie czekałam na komentarz odnośnie szczegółowo opisywanego przez niego odkrycia, że serce dziecka zaczyna bić w 31. dniu po zapłodnieniu. Nie tego oczekuje się od autora przemyślanych kryminałów...

Niestety w moim odczuciu spadł Henning Mankell z piedestału. Lubię chronologię, więc rozdział 62. zatytułowany "Młodość" jest dla mnie nie do przyjęcia. Jest trochę ciekawych historii - najbardziej poruszyła mnie ta o braciach mieszkających w kartonie, ale sporo opowieści, które przez ogólny bałagan nic nie wnoszą a wręcz pokazują, że niemłody już autor, który w tym...

To nie kolejny kryminał z komisarzem Wallanderem - narratorem książki jest sam autor. Po otrzymaniu diagnozy o zaawansowanym raku, Mankell opowiada o swoim życiu, zmaganiu z chorobą, przemyśleniach na bardzo wiele tematów. Niektóre z nich mogą wydawać się niezwiązane z tematem - ot, jakieś tak wspomnienie, zamyślenie nad malunkami w jaskini. Wszystko jednak jest ze sobą powiązane. Ta książka to pożegnanie. Wiemy, że wkrótce potem autor niestety zmarł.

To nie kolejny kryminał z komisarzem Wallanderem - narratorem książki jest sam autor. Po otrzymaniu diagnozy o zaawansowanym raku, Mankell opowiada o swoim życiu, zmaganiu z chorobą, przemyśleniach na bardzo wiele tematów. Niektóre z nich mogą wydawać się niezwiązane z tematem - ot, jakieś tak wspomnienie, zamyślenie nad malunkami w jaskini. Wszystko jednak jest ze sobą...

Biografia napisana w ciekawy sposób. Autor opowiada fragmenty swego życia, które miały wpływ na niego, jego podejście do spraw, a także na jego zachowanie. W ciekawy sposób łączy swoje przeżycia z przeszłością i historią, jaką poznał przez obrazy, książki oraz napotkanych w życiu ludzi oraz ich opowieści i mitów.

Biografia napisana w ciekawy sposób. Autor opowiada fragmenty swego życia, które miały wpływ na niego, jego podejście do spraw, a także na jego zachowanie. W ciekawy sposób łączy swoje przeżycia z przeszłością i historią, jaką poznał przez obrazy, książki oraz napotkanych w życiu ludzi oraz ich opowieści i mitów.

Tak, jak uwielbiam wszystkie książki tego autora, tak niestety jego ostatnia, czyli autobiografia, zupełnie mi nie leży. Ostatecznie czytałam ją około trzy lata. Ostanie 40 stron przeczytałam z nadzieją, że jednak będzie wielkie podsumowanie. Ale nie. Smutno, że Pan Mankell już nie żyje. Życie jego było bardzo ciekawe, zwiedził wiele miejsc. Natomiast na koniec wyczekiwałam takiego elementu WOW. Nie było.

Tak, jak uwielbiam wszystkie książki tego autora, tak niestety jego ostatnia, czyli autobiografia, zupełnie mi nie leży. Ostatecznie czytałam ją około trzy lata. Ostanie 40 stron przeczytałam z nadzieją, że jednak będzie wielkie podsumowanie. Ale nie. Smutno, że Pan Mankell już nie żyje. Życie jego było bardzo ciekawe, zwiedził wiele miejsc. Natomiast na koniec wyczekiwałam...

interesujące opowiadania autobiograficzne z wieloma zaskakującymi wspomnieniami

interesujące opowiadania autobiograficzne z wieloma zaskakującymi wspomnieniami

Ależ ten człowiek potrafi wspominać i rozmyślać! Przeczytam tę książkę raz jeszcze, gdy zdiagnozowana zostanie u mnie nieuleczalna choroba, myślę, że będzie pomocna.

Ależ ten człowiek potrafi wspominać i rozmyślać! Przeczytam tę książkę raz jeszcze, gdy zdiagnozowana zostanie u mnie nieuleczalna choroba, myślę, że będzie pomocna.

całkiem ciekawa. Liczyłam na kryminał a tu auto biografia. Takie rozliczenie z przeszłością i liczne rozmyślania autora

całkiem ciekawa. Liczyłam na kryminał a tu auto biografia. Takie rozliczenie z przeszłością i liczne rozmyślania autora

Mankell bez zbrodni! Opowieść o życiu i sobie samym. Zaskakująco szczera, przenikliwa i spokojna. To nie jest klasyczna autobiografia, wydarzenia nie układają się w porządku chronologicznym. Ale to jest bardzo dobre - ksiązka nie jest chaotyczna przypomina raczej bezpośrednią rozmowę, gdy jedno wspomnienie pociąga za sobą inne. Ważne są emocje a nie czas. Autor przywołuje pojedyncze zdarzenia, pozornie nieznaczne jak widok kobiety w Afryce przenoszącej ciężkie pakunki na głowie, kelnera w restauracji w Hiszpanii, podróże starym samochodem po Europie. Te zdarzenia bardzo długo się pamięta, autor nie wyjaśnia dlaczego opisuje właśnie te sytuacje ale jasno daje do zrozumienia, że miały ogromny wpływ na jego życie. Plusem są również przepiękne opisy szwedzkiej przyrody - od tej strony Mankella nie znałam. Jestem zauroczona!

Mankell bez zbrodni! Opowieść o życiu i sobie samym. Zaskakująco szczera, przenikliwa i spokojna. To nie jest klasyczna autobiografia, wydarzenia nie układają się w porządku chronologicznym. Ale to jest bardzo dobre - ksiązka nie jest chaotyczna przypomina raczej bezpośrednią rozmowę, gdy jedno wspomnienie pociąga za sobą inne. Ważne są emocje a nie czas. Autor przywołuje...

Kiedy brałam do ręki myślałam, że to kryminał. Czytałam szybko, zachłannie, jakbym razem z Autorem biegła po nadzieję na życie. I chyba to przeżywanie (nomen omen) jest największym walorem tej książki.
Henning Mankell. Oto człowiek. Historia przemijania.
Dziękuję.

Kiedy brałam do ręki myślałam, że to kryminał. Czytałam szybko, zachłannie, jakbym razem z Autorem biegła po nadzieję na życie. I chyba to przeżywanie (nomen omen) jest największym walorem tej książki.
Henning Mankell. Oto człowiek. Historia przemijania.
Dziękuję.