„Na Boże Ciało byłem w formie, choć już w hospicjum przecież, bo to czerwiec. Rodzice wpakowali mnie do wózka i pojechaliśmy na procesję. Myślę, że dla tych ludzi, co wiedzieli, że w hospicjum jestem, to musiała być duża rzecz. Ale przecież rodzice nie po to mnie tam zabrali, żeby się mną pochwalić. Tylko po to, żebyśmy, mogli być razem w tak ważnym dniu. Bo przecież nie co dzień chodzi się po ulicach z Najświętszym Sakramentem. A w tym dniu się chodzi. Chcieliśmy być razem. I byliśmy”. (fragment książki)

Brygida Grysiak wciela się w postać pięcioletniego Jureczka, który jako piąte dziecko w rodzinie państwa Halskich rodzi się niepełnosprawne. Już po miesiącu od dnia urodzin wiadomo, że dziecko nie rozwija się prawidłowo, a przeprowadzone badania potwierdzają wodogłowie oraz guz mózgu. Rozpoczyna się dramatyczna walka o przetrwanie, operacja i chemioterapia nie przynoszą poprawy. Bezsilność rodziców wobec cierpienia niewinnej istoty sprawia, że patrzymy na przedstawioną historię poprzez pryzmat lęków i obaw. Tymczasem cała rodzina Halskich to osoby mocno związane z kościołem, z Bogiem. Autorka ukazuje nam jak ważne są dla nich rodzinne procesje i pielgrzymki do miejsc świętych. Myślę, że w tak dramatycznej sytuacji nawet osoby niewierzące gdzieś podświadomie kierują myśl ku Bogu z prośbą o ratunek. Chyba nie ma nic gorszego, niż patrzenie na powolną śmierć własnego dziecka, na towarzyszące mu cierpienie i bezradność wobec bólu. Nie wiem czy przedstawiona prawdziwa historia Jureczka może być pocieszeniem dla osób, które straciły dziecko (dla mnie nie była), ale na pewno zmusi do przemyśleń. Była chwila, kiedy zazdrościłem im tej mocnej wiary i nadziei. Jakże prawdziwe są tu słowa, że „wiara góry przenosi”. Jakby nie patrzeć książka uczy pokory wobec spraw, których nie rozumiem. Uczy miłości, która potrafi przetrwać wszystko. Cieszę się, że Jureczkowi, chłopcu z dużą głową i workiem pełnego cierpienia udało się stanąć na nogi. Autorce dziękuję za narrację widzianą oczami małego dziecka.

„Na Boże Ciało byłem w formie, choć już w hospicjum przecież, bo to czerwiec. Rodzice wpakowali mnie do wózka i pojechaliśmy na procesję. Myślę, że dla tych ludzi, co wiedzieli, że w hospicjum jestem, to musiała być duża rzecz. Ale przecież rodzice nie po to mnie tam zabrali, żeby się mną pochwalić. Tylko po to, żebyśmy, mogli być razem w tak ważnym dniu. Bo przecież nie co...