,,W samotności” to ostatnia powieść obyczajowa Agathy Christie pod pseudonimem Mary Westmacott. Jest to ulubiona książka Agathy z tej części jej twórczości, pisarka stworzyła ją podobno w ciągu trzech dni. Książka została wcześniej wydana pod tytułem ,,Samotna wiosną”, co jest zgodne z oryginałem.*

Joan Scudamore to dojrzała, zadowolona ze swojego życia kobieta, żona i matka. Podczas podróży powrotnej z odwiedzin do córki, Joan z powodu pogody musi zostać w małej gospodzie przy granicy z Turcją. Przez kilka dni kobieta jest odcięta od świata i pozbawiona wszystkiego czym mogłaby zająć myśli i czas. Zaczyna więc wspominać swoje z pozoru idealne małżeństwo, kłopoty z dziećmi, młodzieńcze dylematy… I nagle uświadamia sobie, że wszystko co myślała o swoim życiu jest kłamstwem.

Początek powieści nie szedł mi najlepiej, ,,Samotna wiosną” wydawała mi się chaotyczna i pełna niepotrzebnych fragmentów takich jak ciągłe rozmowy Joan z hinduskim służącym na temat posiłków. Nie bez znaczenia jest też fakt, że czytałam książkę Christie po ,,Cudzoziemce” Kuncewiczowej i od początku uderzyło mnie podobieństwo między tymi powieściami już przez swoją formę – urwane, wciąż powracające wspomnienia głównej bohaterki, która, jak się okazuje, podobnie jak Róża Żabczyńska skrzywdziła swoich bliskich, chociaż w przeciwieństwie do tytułowej cudzoziemki nie miała złych intencji. Rodney, mąż Joan, bardzo przypominał mi męża Róży, do tego stopnia, że chwilami myślałam o nim ,,Adam”. Z kolei fragment w którym Joan mówi, że starała się być przyjaciółką swoich dzieci, a jej rozmówczyni wątpi, by było to możliwe w przypadku matki skojarzyło mi się z inną książką Kuncewiczowej ,,Tristan 1946”, gdzie Wanda również wolała być przyjaciółką swojego syna, bo nie potrafiła być dla niego matką. Cóż, jestem osobą, która lubi urozmaicenia w literaturze i stara się nie czytać pod rząd zbyt podobnych książek, dlatego też początkowo obawiałam się, że ,,W samotności” kompletnie mi się nie spodoba. I jeszcze anegdotka na koniec: tydzień temu byłam w Ateneum na ,,Tramwaj zwany pożądaniem”. Jak ma na imię prowadząca swobodny tryb życia i lubiąca mężczyzna szkolna przyjaciółka Joan? Tak, Blanche.

W połowie lektury przekonałam się jednak do tej książki. Po raz kolejny Agatha Christie pokazała jak bardzo uważną i wrażliwą obserwatorką była. ,,Samotna wiosną” to bardzo wnikliwe studium z pozoru najporządniejszej kobiety na świecie z cudownie ułożonym życiem osobistym, której życie okazało się jednym wielkim kłamstwem. Swoim dążeniem do perfekcji i ,,przyzwoitości” Joan niszczyła życie zarówno męża, jak i dzieci. Przyznam, że irytowała mnie chyba nawet bardziej niż Róża. O ile Żabczyńska była po prostu podła i w prawdziwym życiu spokojnie można byłoby powiedzieć, że nie lubi się takiej osoby i każdy by to zrozumiał, to Joan pozornie nie zrobiła nic złego i ciężko jej coś zarzucić, ale to właśnie ta pozorna nieskazitelność kobiety była problemem. Rodzina Scudamore z pozoru jest zgodna i szczęśliwa, ale nie ma w niej prawdziwej bliskości i ciepła, każdy gra jakąś rolę, a Joan doskonale wie, co dla Rodneya i ich pociech jest najlepsze. Jednak, jak się okazało, również ona nie jest szczęśliwa i w głębi serca czuje się samotna. Chwilami udało jej się obudzić moje współczucie, ale sympatii nigdy. Za to bardzo polubiłam Rodneya, który naprawdę bardzo się starał, żeby rodzina funkcjonowała jak najlepiej, a żona nie odczuła, że nie wszystko jest tak idealne jak wierzyła, choć sam nie był szczęśliwy. Świetną postacią była też Leslie, polubiłam również córki Joan – Barbarę i Averil, którym matka przez swoją źle rozumianą troskę i brak znajomości ich charakterów również bardzo skomplikowała życie.

,,Samotna wiosną”(tak, ten tytuł podoba mi się bardziej) nie jest powieścią na poprawę humoru, zmusza do zastanowienia i refleksji, a jej wydźwięk nie jest optymistyczny. Mimo to sądzę, że jest to bardzo wartościowa, godna przeczytania pozycja na którą warto znaleźć czas. Widać tu też coś charakterystycznego dla kryminałów Christie – nie wszystko wiemy od razu, początkowo musimy się sporo domyślać, by na końcu poznać wszystkie elementy układanki. Pojawiają się tu też częste nawiązania do twórczości Szekspira, jednego z ulubionych poetów Christie jak można wywnioskować z jej twórczości. Dla mnie ogromnie radosną niespodzianką było umieszczenie w powieści dwóch sonetów angielskiego dramatopisarza, które pojawiły się również w filmie ,,Rozważna i Romantyczna”.

Jest to kolejna książka Christie, którą szczerze Wam polecam. Może początek był nieco nudnawy, ale późniejsze rozdziały chwilami wręcz wbijały w ziemię. Powieść jest pełna mądrych refleksji nad życiem, ciekawych postaci, skomplikowanych relacji… Myślę, że byłaby świetną lekturą szkolną.

,, Nie bierz rzeczy takimi, jakie się wydają. Być może oszczędza to wysiłku i cierpienia, lecz życie trzeba przeżyć, a nie tylko prześliznąć się po jego powierzchni.”

*Swoją drogą, nie rozumiem, po co zmieniać tytuły wymyślone przez autorów. Rozumiem, że czasami nie da się czegoś dosłownie przetłumaczyć tak, aby brzmiało to dobrze po polsku, ale w tym wypadku ,,Samotna wiosną” brzmi bardzo ładnie i nawiązuje do fragmentu istotnego w powieści. Poza tym, chyba autor sam wie, co w jego dziele jest najważniejsze i powinien zasygnalizować to przez tytuł.

Ps. Po przeczytaniu wszystkich ,,romansów”(jak dla mnie to są powieści psychologiczne) Christie ciężko mi wskazać ulubiony. Wszystkie mi się podobały(poza ,,Różą i Cisem”, ale to też nie była do końca słaba książka), ale żaden nie zachwycił mnie tak bardzo jak np. ,,I nie było już nikogo” czy ,,Zakończeniem jest śmierć”. Myślę, że na pierwszym miejscu postawiłabym jednak ,,Cenę Geniuszu”(,,Chleb olbrzyma”) albo ,,Córeczkę”(,,Córka jest córką”), ale bardzo blisko nich stoi ,,Niedokończony portret”, świetne jest też ,,Brzemię”, no i właśnie ,,Samotna Wiosną”.

,,W samotności” to ostatnia powieść obyczajowa Agathy Christie pod pseudonimem Mary Westmacott. Jest to ulubiona książka Agathy z tej części jej twórczości, pisarka stworzyła ją podobno w ciągu trzech dni. Książka została wcześniej wydana pod tytułem ,,Samotna wiosną”, co jest zgodne z oryginałem.*

Joan Scudamore to dojrzała, zadowolona ze swojego życia kobieta, żona i...