Moja wizja Wieniawy, którą miałam dzięki wyrywkowym informacjom zdobywanym tu i ówdzie (pierwszy ułan II Rzeczypospolitej, imprezowicz, pogromca kobiecych serc oraz niezwykle inteligentny, dowcipny człowiek) znacznie różniła się od tej, którą przedstawia Urbanek. Wszystko co wymieniłam przed chwilą pozostaje prawdą, ale teraz widzę Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego przede wszystkim jako postać tragiczną (i oczywiście wolałam moje poprzednie wrażenie).

Fascynujący człowiek. Był trochę jak z podręcznika pod względem trwania przy własnych przekonaniach, lojalności i wierności, ale równocześnie był postacią wielowymiarową, łączył dwa światy: wojska i poezji. Wieniawa mógł osiągnąć niemalże wszystko, lecz wolał być ułanem. Był wcieleniem radości życia, więc kto mógł się spodziewać takiego końca?

Łyżka dziegciu: wolałabym jednak, żeby tłumaczenie zwrotów obcojęzycznych znalazło się w książce. Owszem, poradziłam sobie nawet z francuskim zdaniem, chociaż nigdy nie miałam przyjemności uczyć się akurat tego języka, ale brak przypisów bardzo mi się nie podoba. Wychwyciłam też kilka powtórzeń, których nie lubię, bo na szczęście jeszcze nie mam sklerozy, chociaż to uwaga raczej do redaktora, niż autora.

Jak zwykle u Urbanka fantastyczna książka, jeśli chodzi o tło historyczne, kolejna pozycja obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych dwudziestoleciem międzywojennym (i nie tylko).

Moja wizja Wieniawy, którą miałam dzięki wyrywkowym informacjom zdobywanym tu i ówdzie (pierwszy ułan II Rzeczypospolitej, imprezowicz, pogromca kobiecych serc oraz niezwykle inteligentny, dowcipny człowiek) znacznie różniła się od tej, którą przedstawia Urbanek. Wszystko co wymieniłam przed chwilą pozostaje prawdą, ale teraz widzę Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego przede...