Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lektura z jednej strony dla zainteresowanych tematem, bo spodziewam się, że nie każdy zechce poznawać szczegóły techniczne dotyczące procesu produkcji papieru czy maszyn drukarskich do składania tekstu. Jeśli jednak kogoś choć troszkę ciekawi, jak powstawała książka i jak na przestrzeni wieków zmieniała się, by osiągnąć dzisiejszą formę - "Książka" to pozycja obowiązkowa. Olbrzymia dawka fascynującej wiedzy, a przy tym autor pisze z wyjątkową lekkością i poczuciem humoru - szczerze polecam.

Lektura z jednej strony dla zainteresowanych tematem, bo spodziewam się, że nie każdy zechce poznawać szczegóły techniczne dotyczące procesu produkcji papieru czy maszyn drukarskich do składania tekstu. Jeśli jednak kogoś choć troszkę ciekawi, jak powstawała książka i jak na przestrzeni wieków zmieniała się, by osiągnąć dzisiejszą formę - "Książka" to pozycja obowiązkowa....

Przyroda sobie bez nas poradzi. Ludzie mogą dołączyć do długiej listy wymarłych gatunków, a Ziemia i tak pozostanie piękna - mówi nam Atwood. Świat w książce "Oryks i Derkacz" zmaga się ze znanymi nam problemami, ale w dużo większej skali. Dotyczą zarówno środowiska - globalne ocieplenie czy kurczące się zasoby naturalne - jak i społeczeństwa, czyli coraz większa dysproporcja pomiędzy bogatymi, a biednymi lub rządy wielkich korporacji. No i oczywiście eksperymenty genetyczne - kluczowy element książki. Pod tym względem: hulaj dusza, piekła nie ma.

Czytało mi się bardzo dobrze, chociaż w pewnym momencie poczułam się nieco znużona. Atwood pisze niezwykle sprawnie, zarówno pod względem konstrukcji, jak i stylu, jednak czekałam na zwiększenie napięcia, co, owszem, nastąpiło, ale w drugiej połowie książki. Pomimo to, nie byłam w stanie odłożyć lektury, bo nawet jeśli od początku zdawałam sobie sprawę, że zmierzamy ku katastrofie, to chciałam poznać wszystkie szczegóły. Wędrowałam więc razem z bohaterem dwiema ścieżkami: jego przeszłości i teraźniejszości, i nie było mowy, żebym nie towarzyszyła mu do końca.

Główni bohaterowie, dwaj przyjaciele, stoją tu w klasycznej opozycji: liczby kontra słowa, nauka kontra emocje. Dołącza do nich Oryks,najważniejsza postać żeńska, na którą bardzo czekałam, a która wypada blado. Nie ma w sobie energii, podporządkowuje się i przez to zostaje w tle, zawsze wykorzystywana, nigdy pani swojego losu. Irytujące, jeśli mam być szczera, nawet biorąc pod uwagę całe trudne życie, którym obdarzyła ją autorka. Z drugiej strony, Oryks pełni funkcję zapalnika, wyraźnie uczestniczy w sekwencji zdarzeń, które doprowadzają do końca.

Reasumując: lektura idealna dla tych, których interesuje krajobraz po zagładzie, ale nie tylko, bo zostawia z pytaniami: o istotę człowieczeństwa, o granice tego co etyczne i na przykład czy już wkroczyliśmy na ścieżkę bez powrotu w niszczeniu środowiska. U Atwood nie jest bowiem najważniejszy opis świata (chociaż dopracowany pod każdym względem), ale przede wszystkim liczą się ludzie, którzy tworzą rzeczywistość. Czy też niszczą - to bardziej odpowiedni czasownik.

Może nie zachwyca, ale skłania do namysłu. Do refleksji. Warto.

I jeszcze jedna uwaga: kiedy myślę o zderzeniu różnych światopoglądów, przypomina mi się trylogia. również z nurtu postapokaliptycznego, czyli "Metro" Głuchowskiego. Też ciekawa, ale proza Atwood jest dojrzalsza i na szczęście nie uświadczymy długich tyrad wygłaszanych przez bohaterów na poparcie swoich przekonań. "Show, don't tell" w praktyce.

Przyroda sobie bez nas poradzi. Ludzie mogą dołączyć do długiej listy wymarłych gatunków, a Ziemia i tak pozostanie piękna - mówi nam Atwood. Świat w książce "Oryks i Derkacz" zmaga się ze znanymi nam problemami, ale w dużo większej skali. Dotyczą zarówno środowiska - globalne ocieplenie czy kurczące się zasoby naturalne - jak i społeczeństwa, czyli coraz większa...

Klimat nadal przyjemny, ale całość słabiej trzyma się kupy (że pozwolę sobie na kolokwializm) niż w poprzednich częściach. Czyli warto czytać, jeśli chce się poczuć atmosferę angielskiej prowincji z całym brudem pod spokojną powierzchnią, ale fabuła jakaś zagmatwana i niejasna, aż wreszcie wszyscy spotykają się nie wiadomo skąd i dlaczego w kulminacyjnym momencie.

Reasumując: dla wielbicieli inspektora Jury'ego. A że do nich należę, to wiele mogę wybaczyć i nie żałuję czasu przeznaczonego na lekturę.

Klimat nadal przyjemny, ale całość słabiej trzyma się kupy (że pozwolę sobie na kolokwializm) niż w poprzednich częściach. Czyli warto czytać, jeśli chce się poczuć atmosferę angielskiej prowincji z całym brudem pod spokojną powierzchnią, ale fabuła jakaś zagmatwana i niejasna, aż wreszcie wszyscy spotykają się nie wiadomo skąd i dlaczego w kulminacyjnym momencie....