"Sekta egoistów" to stosunkowo niewielka książka, również fabuła nie jest tu jakoś szczególnie rozwinięta, ale to wcale nie oznacza, że jest to pozycja nudna. Mnie te filozoficzne rozważania głównego bohatera bardzo zaciekawiły i muszę przyznać, że przeczytałam tę pozycję w bardzo szybkim tempie, a teraz nad nią dumam. Czyż i my nie zastanawiamy się nad istnieniem Boga, tego, jak on wygląda, jak został stworzony świat, jak postrzegamy rzeczywistość, czym są nasze kontakty z innymi ludźmi, jak miłość potrafi zmienić sposób patrzenia na świat? Czy w ogóle warto kochać, poświęcać czas i energię innym ludziom? Autor zadaje nam mnóstwo pytań, daje też wiele odpowiedzi, a od nas zależy, którą z nich uznamy za właściwą. Nic nie jest jednoznaczne, więc dotarcie do prawdy to bardzo trudne zadanie.

"Sekta egoistów" nie rozkłada na łopatki jak "Oskar i pani Róża", ale bynajmniej nie jest to zła powieść. Nie jest genialna, ale już na pierwszy rzut oka widać potencjał, którym drzemał w autorze, choć jeszcze nie do końca się on wtedy ujawniał.

Dla mnie "Sekta egoistów" to powieść ciekawa, zaskakująca, intrygująca, a do tego napisana w dobrym stylu. To bardzo dobry początek, jak się później okazało, świetnej kariery pisarskiej. Myślę, że warto poświęcić kilka chwil temu dziełu, które choć napisane jest w dosyć prosty sposób, to traktuje o rzeczach bardzo skomplikowanych.

http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2015/12/eric-emmanuel-schmitt-sekta-egoistow.html

"Sekta egoistów" to stosunkowo niewielka książka, również fabuła nie jest tu jakoś szczególnie rozwinięta, ale to wcale nie oznacza, że jest to pozycja nudna. Mnie te filozoficzne rozważania głównego bohatera bardzo zaciekawiły i muszę przyznać, że przeczytałam tę pozycję w bardzo szybkim tempie, a teraz nad nią dumam. Czyż i my nie zastanawiamy się nad istnieniem Boga,...