Autor cyklu o detektywie Bobie Burnsie, Peter Kerr, chyba w jakiś cudowny sposób antycypował to, co niedawno napisałam o pierwszej części cyklu: że nie śmieszy aż tak bardzo. Druga część napisała mu się bowiem dużo zabawniejsza i choć przyznać trzeba, że chwilami jest to humor nieco rubaszny, na szczęście ani raz nie zranił mojego poczucia dobrego smaku. Więcej: śmiałam się serdecznie, czytając o kolejnych przypadkach Andy'ego Greena, przekrętach tubylców z Muckle Floggit oraz słownej ekwilibrystyce Franca Contadino. Do tego akcja kryminału jest żywa i całkiem sprytna, dlatego lektura to przyjemność. A jeśli jeszcze pomyśleć o Hebrydach w środku lata...

Właściwie zaczynam zazdrościć Bobowi Burnsowi. Poprzednio trafił na Majorkę, teraz na wyspę Muckle Floggit, za każdym razem służbowo i za każdym razem w sezonie urlopowym. No i na co mi było tak całe życie czytać książki? Lepiej było czytać mniej, a więcej chodzić na siłownię, wstąpiłabym do policji, a nuż by mi się też tak poszczęściło? ;)))

Autor cyklu o detektywie Bobie Burnsie, Peter Kerr, chyba w jakiś cudowny sposób antycypował to, co niedawno napisałam o pierwszej części cyklu: że nie śmieszy aż tak bardzo. Druga część napisała mu się bowiem dużo zabawniejsza i choć przyznać trzeba, że chwilami jest to humor nieco rubaszny, na szczęście ani raz nie zranił mojego poczucia dobrego smaku. Więcej: śmiałam się...