Fajna, lekka, momentami aż zbyt kolorowa.
Jest zagadka, jest humor, jest lekkość. Fajne czytadełko.

Fajna, lekka, momentami aż zbyt kolorowa.
Jest zagadka, jest humor, jest lekkość. Fajne czytadełko.

Nieco lepsza niż pierwszy tom, ale nadal niezasługująca na ocenę "bardzo dobra". Jest przyjemna, miejscami nawet zabawna, ale powiedzmy sobie szczerze - to kryminał niskich lotów z bardzo prostą nieskomplikowaną fabułą.

Nieco lepsza niż pierwszy tom, ale nadal niezasługująca na ocenę "bardzo dobra". Jest przyjemna, miejscami nawet zabawna, ale powiedzmy sobie szczerze - to kryminał niskich lotów z bardzo prostą nieskomplikowaną fabułą.

Autor cyklu o detektywie Bobie Burnsie, Peter Kerr, chyba w jakiś cudowny sposób antycypował to, co niedawno napisałam o pierwszej części cyklu: że nie śmieszy aż tak bardzo. Druga część napisała mu się bowiem dużo zabawniejsza i choć przyznać trzeba, że chwilami jest to humor nieco rubaszny, na szczęście ani raz nie zranił mojego poczucia dobrego smaku. Więcej: śmiałam się serdecznie, czytając o kolejnych przypadkach Andy'ego Greena, przekrętach tubylców z Muckle Floggit oraz słownej ekwilibrystyce Franca Contadino. Do tego akcja kryminału jest żywa i całkiem sprytna, dlatego lektura to przyjemność. A jeśli jeszcze pomyśleć o Hebrydach w środku lata...

Właściwie zaczynam zazdrościć Bobowi Burnsowi. Poprzednio trafił na Majorkę, teraz na wyspę Muckle Floggit, za każdym razem służbowo i za każdym razem w sezonie urlopowym. No i na co mi było tak całe życie czytać książki? Lepiej było czytać mniej, a więcej chodzić na siłownię, wstąpiłabym do policji, a nuż by mi się też tak poszczęściło? ;)))

Autor cyklu o detektywie Bobie Burnsie, Peter Kerr, chyba w jakiś cudowny sposób antycypował to, co niedawno napisałam o pierwszej części cyklu: że nie śmieszy aż tak bardzo. Druga część napisała mu się bowiem dużo zabawniejsza i choć przyznać trzeba, że chwilami jest to humor nieco rubaszny, na szczęście ani raz nie zranił mojego poczucia dobrego smaku. Więcej: śmiałam się...

Tak jak I cześć, idealne na wakacje. Śmieszne i pocieszne :)

Tak jak I cześć, idealne na wakacje. Śmieszne i pocieszne :)

96/2016

96/2016

Humor, przebojowość, trochę przypadku i nieźle uknuta intryga. Te wszystkie cechy i wiele innych charakteryzują drugi tom przygód detektywa Boba Burnsa i jego odważnych towarzyszy :)
Tym razem mamy do czynienia z groźnymi bandziorami z włoskiej mafii, a akcja toczy się na małej szkockiej wysepce dalekiej od normalnie funkcjonującej cywilizacji.
Czytanie tej książki tak jak to było w przypadku pierwszego tomu wywołuje uśmiech na twarzy i sprawia dużo przyjemności. Jest fajnie ;)

Humor, przebojowość, trochę przypadku i nieźle uknuta intryga. Te wszystkie cechy i wiele innych charakteryzują drugi tom przygód detektywa Boba Burnsa i jego odważnych towarzyszy :)
Tym razem mamy do czynienia z groźnymi bandziorami z włoskiej mafii, a akcja toczy się na małej szkockiej wysepce dalekiej od normalnie funkcjonującej cywilizacji.
Czytanie tej książki tak...

Zapraszam: http://bookowniczka.blogspot.com/2015/10/incydent-na-hebrydach-czyli-bob-burns.html :)

Zapraszam: http://bookowniczka.blogspot.com/2015/10/incydent-na-hebrydach-czyli-bob-burns.html :)

Incydent na Hebrydach, to po Incydencie w Dirleton moje drugie spotkanie z prozą Petera Kerra. Tym razem autor stworzył aferę zakrojoną na większą skalę. Oczywiście mamy zwłoki, ale oprócz tego: tajemniczą piękność w szybkim samochodzie, torbę wypchaną gotówką i włoską mafię z bardzo niebezpiecznym bossem. Do tego całkiem niezłe tempo i troszkę większa szczypta dobrego humoru, zakropionego sarkazmem. Wszystko razem wstrząśnięte i zmieszane składa się na naprawdę dobry kryminał.

Nie wiem jakim człowiekiem jest Peter Kerr, ale oczami wyobraźni widzę go jako sympatycznego, ciepłego mężczyznę; trochę kumpla, z którym można konie kraść. Zresztą, kto porzuca karierę muzyka jazzowego, na rzecz uprawiania plantacji pomarańczy? To musi być świetny gość. Ciekawa jestem ile swoich cech charakteru przemycił tworząc postać Boba Burnsa, głównego bohatera tego kryminalnego cyklu?

Połączenie suspensu i komedii. – „Scots Magazine”

Brawo dla Kerra za postaci, nie tylko pierwszoplanowe, ale także epizodyczne, których w Incydencie na Hebrydach nie brakuje, chociażby całe mnóstwo MacGubliganów zamieszkujących wyspę Muckle Floggit. Na pewno wielu zasługuje na uwagę i wzmiankę, ale wówczas ta opinia bardziej przypominałaby listę płac. Ogólnie rzecz ujmując, wszystkie kreacje są dopracowane, interesujące, nietuzinkowe i warte uwagi.

Co prawda lato prawie się skończyło, wakacje na pewno, ale lektura tej powieści rozjaśni pochmurność jesiennego nieba.
Całość - http://monweg.blog.onet.pl/2015/09/07/incydent-na-hebrydach-peter-kerr/

Incydent na Hebrydach, to po Incydencie w Dirleton moje drugie spotkanie z prozą Petera Kerra. Tym razem autor stworzył aferę zakrojoną na większą skalę. Oczywiście mamy zwłoki, ale oprócz tego: tajemniczą piękność w szybkim samochodzie, torbę wypchaną gotówką i włoską mafię z bardzo niebezpiecznym bossem. Do tego całkiem niezłe tempo i troszkę większa szczypta dobrego...