Tom Harper

Całkiem, całkiem, a nawet mniam, mniam. Miałem dotąd Harpera za twórcę poprawnych warsztatowo, ale sztampowych powieścideł przygodowych z ambicjami, których brak talentu mnie pozwalał Autorowi zrealizować. Jednak pisząc tę pozycję, wspiął się o co najmniej jeden szczebel wyżej. Dobrze się czyta zwłaszcza starożytną część fabuły, obfitującą w stylistyczne smaczki, ciekawie opowiadającą o tamtych czasach i po prostu interesującą. Nie, nie tylko „dobrze” – wspaniale się czyta. Nie jestem pewien, czy w tych fragmentach to jest jeszcze literatura popularna, czy już wyższa, tyle że podana w „ludzkim” wydaniu. Szkoda, że część współczesna ma zauważalnie niższy poziom. Też nie braku jej aspiracji - by być czymś więcej niż tylko typową gangsterską nawalanką (Harper pogonie i strzelaniny wzbogacił tłem w postaci niegojących się ran wojennych - tych zadanych moralności, psychice, materii społecznej i kulturowej etc.) - ale udaje się to niestety nie do końca. Rękawiczki i pończoszki z garderoby wyższych sfer, ale reszta… Czyli jak w końcu? Tak, że trzeba przymknąć oko na rozdziały współczesne i delektować się historycznymi. Nawet w takiej połowicznej formule warto. Zdecydowanie. Na 100%.