Na tę książkę czekałam zarówno z niecierpliwością, jak i z obawą. Niecierpliwością, ponieważ opiera się ona na mojej ulubionej mitologii - nordyckiej. Obawą, ponieważ uczucia w stosunku do Ricka Riordana mam bardzo mieszane. Mniej więcej takie, jak po lekturze.

Poznajcie Magnusa Chase'a (który, pomimo podobieństwa imienia, NIE jest synem Thora Magnim), nastolatka od paru lat - czyli od kiedy zmarła jego matka - żyjącego na ulicy. W dniu swoich szesnastych urodzin spotyka znienacka wuja Randolpha, który oznajmia, że w istocie Magnus jest półbogiem, a jego ojciec należy do nordyckiego panteonu...

No właśnie. Widzicie już problem? Rick Riordan podszedł do zagadnienia niemal tak samo, jak do mitologii greckiej w "Percym Jacksonie". Głównymi bohaterami znów są półbogowie, swego rodzaju "herosi". I o ile to rozwiązanie bardzo dobrze działało w przypadku faktycznych herosów, o tyle tutaj czuję się zawiedziona. Mitologia nordycka tym różniła się od pozostałych, że jej bogowie byli bardziej... przystępni. Odyn często podróżował po Midgardzie (naszym świecie) w przebraniu, nieraz w towarzystwie. Asowie czy Wanowie starzeli się jak my, o ile nie otrzymywali złotych jabłek Idun (był nawet ciekawy mit opowiadający historię, jak to Idun została porwana) i mogli umrzeć tak jak wszystkie inne istoty. W skrócie, tym razem z czystym sumieniem można by opowiadać o bogach bardziej bezpośrednio - zwłaszcza, że wielu z nich, jak choćby i wspomniany Magni, nie zostało zbyt dokładnie opisanych, więc pozostawiają spore pole do popisu. Niestety, znów mamy wyraźną linię, niemalże przepaść między półbogami (których, notabene, w mitach nordyckich prawie w ogóle nie było, a tu nagle wyskakują jak grzyby po deszczu), a faktycznym panteonem. Odgrzewany kotlet :/

Co gorsza, autor znów powrócił do pisania w pierwszej osobie. Osobiście jestem zwolenniczką trzeciej, więc ten nawrót przyjęłam z rozczarowaniem. Pierwszą osobę da się dobrze czytać, ale tylko pod warunkiem, że bardzo lubi się protagonistę - a niestety, z tym u Ricka Riordana zawsze miałam problem. Udało się w przypadku "Kronik Rodu Kane", gdzie zresztą protagonistów było dwóch, można było sobie wybrać. Tutaj takiej opcji niestety nie ma.

Fabuła ma swoje wzloty i upadki. Początek czyta się zdecydowanie najgorzej - i nie mówią tu o pierwszych paru rozdziałach, w których panuje chaos, ale o ok. 1/4 książki, która zwyczajnie się dłuży. Potem nadchodzi wyż, czyta się gładko i akcja wciąga, by następnie rozczarować pod koniec - aż do epilogu, który przynosi ogromne nadzieje na przyszłość (i jest w trzeciej osobie, ha! ;) ). A przyszłość nadejdzie... za rok, ech.

Czas przejść do postaci. W przeciwieństwie do Percy'ego, którego masakrycznie nie lubiłam, Magnus jest całkiem całkiem. Przynajmniej myśli, w przeciwieństwie do wspomnianego poprzednika. Niestety, reszta jego paczki... Krasnolud był spoko - wprowadzał sporo humoru - ale z elfem już gorzej, coś nie potrafiłam zapałać do niego sympatią. Co do Sam... Cóż. W innych okolicznościach może i bym ją polubiła - zresztą, momentami i tak budziła u mnie nieco ciepłych uczuć - ale niestety autor znów postanowił na modłę lewicy połamać trochę "stereotypów", więc zrobił z niej muzułmankę i(!) walkirię. Muzułmanka jest walkirią, która z własnej woli pracuje dla nordyckich bogów. To już chyba Murzyn-Heimdall ma więcej sensu.

No dobra, przejdźmy do bohaterów nieco bardziej drugoplanowych. Bogowie są przedstawieni generalnie nieźle i zgodnie z mitami (to jest, oczywiście, jak na Ricka Riordana). Szczególnie podobał mi się obraz Thora, jak również Freyji; nieco gorzej było z Odynem, a już naprawdę kiepsko z Freyem. Ten ostatni totalnie nie gra mi z pierwowzorem. Ponadto, autor musiał, no po prostu musiał, dorzucić do fabuły moją najbardziej znielubioną postać z jego książek ever - Annabeth. Na szczęście nie było jej wiele, ale kiedy tylko jej imię widniało na stronie, żałowałam, że nie mogę niczym Thor przywołać pioruna, który wymazałby ją z krajobrazu.

Za to za inną postać oddam punkty - a nawet dodam jeszcze więcej, żeby wyszło na plus. A za kogo? Za Lokiego, a za kogo niby? :P Tu, muszę przyznać, Rick Riordan faktycznie się popisał. To mój drugi ulubiony portret Trikstera (jeżeli chodzi o pierwszy - rzućcie okiem na koniec recenzji), zdecydowanie taki, na jaki ta postać zasługuje. Mam nadzieję, że autor nie zepsuje go w kolejnych częściach, a na razie podnosi mu to ocenę z 6/10 na 7/10, bo po prostu mam do Lokiego słabość, gdzie by się nie pojawił :3

Podsumowując, lektura lekka i - pomijając niektóre fragmenty - przyjemna, ale nie zachwycająca. Dla fanów to oczywiście must-read, a dla innych - zapewne też warto, tylko nie miejcie zbyt wysokich oczekiwań. Książka zdecydowanie lepsza niż "Złodziej pioruna", ale daleka do poziomu "Czerwonej piramidy" i ciut gorsza nawet niż "Zagubiony heros" - choć epilog zwiastuje szanse na poprawę. Pozostaje zatem zaczekać rok i przekonać się, co z tego wyjdzie ;)

PS. A jeżeli chodzi o mój ulubiony portret Lokiego, to zdecydowanie jest to ten autorstwa Joanne Harris, przedstawiony w "Runach" i "Blasku runów", a w szczególności w "The Gospel of Loki", która niestety nie ma polskiego tłumaczenia (ale spoko, po angielsku się czyta nawet lepiej, jak już się człowiek przyzwyczai ;) ).

EDIT: Cofam to o braku polskiego tłumaczenia "The Gospel of Loki". Wygląda na to, że ukazało się wczoraj (tj. 14.10.2015), pod tytułem "Ewangelia Lokiego".

Na tę książkę czekałam zarówno z niecierpliwością, jak i z obawą. Niecierpliwością, ponieważ opiera się ona na mojej ulubionej mitologii - nordyckiej. Obawą, ponieważ uczucia w stosunku do Ricka Riordana mam bardzo mieszane. Mniej więcej takie, jak po lekturze.

Poznajcie Magnusa Chase'a (który, pomimo podobieństwa imienia, NIE jest synem Thora Magnim), nastolatka od paru...