Lubię opowieści, które można określić słowami, „Co by było, gdyby"… Książka J.Walton właśnie taką powieścią jest. Trochę przypomina „Przypadkową dziewczynę” z Gwyneth Paltrow i oczywiście „Podwójne życie Weroniki” Kieślowskiego.
Młoda dziewczyna w powojennej Anglii, jako jedna z pierwszych kobiet, kończy Oksford. W chwili ukończenia uczelni przyjmuje oświadczyny mężczyzny, który ma świetlaną przyszłość, jako naukowiec – odraczają ślub na dwa lata, w tym czasie bohaterka wyjeżdża do Kornwalii i rozpoczyna pracę w szkole, jako nauczycielka. Mark, narzeczony niezbyt zainteresowany przyszłą żoną rozluźnia łączące ich relację. Po okresie narzeczeńskim Mark dzwoni do swej lubej i informuje o perturbacjach, jakie ma w Oksfordzie oraz stawia ultimatum: wychodzisz za mnie za mąż, teraz, albo nigdy. Odtąd losy bohaterki śledzimy w dwóch światach.
Początek, gdy Pat i Trish rozpoczynają swoją wędrówkę przez życie, rewelacyjny, mocno osadzony w czasie angielskich konwenansów, braku tolerancji, i dyskryminacji kobiet. Potem jednak jest coraz gorzej, lukier, lukier i jeszcze raz lukier mimo początkowych przeciwności losu. Dwie alternatywne wizje świata, gdzie mamy cały czas konflikty terrorystyczne, wybuchy bomb atomowych itp., Co zupełnie mi nie odpowiada. Żadna z tych fabuł nie mam odzwierciedlenia w realnym świecie, by móc identyfikować się z którąś z bohaterek, i tak naprawdę przez większą cześć powieści nie wiem, którą bohaterkę lubię, której kibicuję w jej życiowych perypetiach. Dobry pomysł, nie do końca dobrze wykonany, bez większej warstwy psychologicznej. Często miałem wrażenie, że słucham planu dnia bohaterek

Lubię opowieści, które można określić słowami, „Co by było, gdyby"… Książka J.Walton właśnie taką powieścią jest. Trochę przypomina „Przypadkową dziewczynę” z Gwyneth Paltrow i oczywiście „Podwójne życie Weroniki” Kieślowskiego.
Młoda dziewczyna w powojennej Anglii, jako jedna z pierwszych kobiet, kończy Oksford. W chwili ukończenia uczelni przyjmuje oświadczyny...