http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/10/62-jadro-ciemnosci-joseph-conrad.html

Większość z Was zapewne zdaje sobie sprawę z tego, że pozycja, która jest bohaterką tego posta, należy do kanonu lektur szkolnych. Ja osobiście w szkole nie czytałam lektur, nie lubiłam zmuszania mnie do czytania i narzucania jakiś dziwnych terminów na ich ukończenie, a na koniec sprawdzania mojej wiedzy w dziwny sposób, zawsze zależny od zachowania klasy. Buntowałam się, nic nie czytałam i z polskiego przynosiłam same dwóje. Rodzice oczywiście byli bardzo zawiedzeni, ale chociaż nadrabiałam dobrymi ocenami z matmy - tyle w tym dobrego.
Minęło już sporo czasu od momentu, kiedy skończyłam szkołę (mam na myśli liceum), gdzie zmuszano mnie do czytania, i tak oto wracam do książek, które niegdyś były moimi zmorami. Zaczynam od Jądra ciemności Josepha Conrada.

Przyznaję się bez bicia, że w szkole średniej podjęłam próbę przeczytania tego dzieła, powiem więcej - na nim opierała się moja matura ustna z polskiego. Po tych kilku latach okazało się, że prawie w ogóle nie pamiętałam fabuły książki. Świtała mi w głowie tylko wyprawa statkiem, ogólna charakterystyka postaci Marlowa i fakt, że powieść była przykładem impresjonizmu w literaturze..

Okazało się, że jest to opowieść o podróży do odległych zakątków świata, z dala od cywilizacji. Marlow, główny bohater, jest zarówno marynarzem i wędrowcem. Jest typem samotnika, który w swoim otoczeniu nie ma żadnych przyjaciół. Książka w głównej mierze stanowi jego wspomnienia z wyprawy do Afryki, którymi dzieli się z marynarzami jednego z okrętów.

"(...) przez parę sekund doznałem uczucia, jakbym się wybierał nie do środka jakiegoś kontynentu, ale do środka ziemi."

W powieści narracja prowadzona jest w dwojaki sposób. Najbardziej istotna jest narracja prowadzona przez Marlowa, o podróży do głębi dzikiego kontynentu, jednak do jego opowieści zostajemy wprowadzeni przez innego narratora, który również pojawia się na końcu utworu.
Jednym z najbardziej zauważalnych problemów opisywanych w powieści jest zniewalanie ludności krajów kolonialnych, wykorzystywanie ich do pracy w nędznych warunkach i traktowanie gorzej niż zwierzęta. Niektóre opisy przyprawiały mnie o zawroty głowy. Jasne jest dla mnie to, że w przeszłości rasa biała odczuwała wyższość nad rasą czarną, ale szczegółowe opisy Marlowa niemal sprawiały, że w uszach słyszałam brzęczenie łańcuchów, w których uwięzieni byli czarnoskórzy.

"Każdy miał na szyi żelazną obrożę, a wszyscy byli połączeni łańcuchem, którego ogniwa kołysały się między nimi z rytmicznym dźwiękiem."

Opisy, które pojawiają się w powieści przeniosły mnie do innego wymiaru - bardziej barwnego, bardziej dzikiego. Wydarzenia przedstawiane przez głównego bohatera stają się za sprawą opisów bardziej rzeczywiste, wszystko staje się tak realne, że momentami miałam wrażenie, jakbym podróżowała z Marlowem. Zdecydowanie zauważane jest impresjonistyczne uchwycenie i uwydatnienie poszczególnych momentów podróży, a do tego dochodzą jeszcze całkowicie subiektywnie zaprezentowane wydarzenia.

Szczerze mówiąc zupełnie nie żałuję czasu spędzonego nad tą pozycją - co więcej, okazała się być bardzo ciekawa. Jednak nie jestem pewna, czy gdybym w szkole średniej zdecydowała się na dokładne zapoznanie z lekturą, dostrzegłabym w niej tą niepowtarzalność, którą widzę teraz. Tego typu powieści są dosyć archaiczne, przez co młodzież z ogromną niechęcią po nie sięga. Zatem młodzieży jej nie polecam (chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że jest to pozycja obowiązkowa), ale osobom dojrzalszym jak najbardziej! I zakwalifikowanie powieści do literatury impresjonistycznej stało się od razu dużo bardziej oczywiste, ale wiadomo - trzeba wczytać się w książkę, żeby tego doświadczyć.

A poza tym, spójrzcie tylko na to cudowne wydanie! Wydawnictwo MG bardzo się postarało. Książka świetnie prezentuje się w książkowych zbiorach, a na dodatek bardzo wygodnie się ją czyta - twarda oprawa, szyte strony... ♥

http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/10/62-jadro-ciemnosci-joseph-conrad.html

Większość z Was zapewne zdaje sobie sprawę z tego, że pozycja, która jest bohaterką tego posta, należy do kanonu lektur szkolnych. Ja osobiście w szkole nie czytałam lektur, nie lubiłam zmuszania mnie do czytania i narzucania jakiś dziwnych terminów na ich ukończenie, a na koniec sprawdzania...