Alysia Abbott, córka amerykańskiego poety Steve'a Abbotta, biseksualisty i działacza ruchu LGBT, postanowiła oddać hołd swojemu zmarłemu na AIDS ojcu i opisać ich życie w San Francisco lat 70. i 80. Autorka wychowywała się bez matki, która tragicznie zginęła w wypadku samochodowym, gdy Alysia miała trzy lata. Dziewczynka mieszkała z ojcem i jego kochankami, a także kolejnymi współlokatorami ‒ głównie transwestytami i drag queen w Haight-Ashbury, dzielnicy San Francisco, która stała się centrum życia hipisowskiego w mieście. Mieszkańcy domu wiedli typowe życie bohemy lat 70.: dużo poezji, przypadkowego seksu i narkotyków. Brzmi strasznie? Każdy, komu po takim wstępie wyświetlają się w głowie dantejskie sceny i zaczyna współczuć biednej sierotce wychowywanej przez grupę naćpanych zboczeńców, w dodatku poetów, powinien przeczytać tę książkę.

Z założenia książka miała być opowieścią o życiu poety Steve'a Abbotta, dlatego Alysia wiele miejsca poświęciła opisowi jego pierwszych prób literackich, związanych z tym frustracji, ale także sukcesów, których owocami były opublikowane tomiki poezji. Alysia po śmierci ojca znalazła w szafie jego dzienniki i uznała, że ojciec chciałby, by opisała ich wspólne życie w Haight-Ashbury. Autorka, bogato cytując dzienniki poety, skonfrontowała własny punkt widzenia z tym, jak ich życie i relacje postrzegał Steve Abbott. Wyszła z tego poruszająca opowieść o trudnej, dziś powiedzielibyśmy może ‒ nienormatywnej relacji pomiędzy ojcem i córką, w której on jest odrobinę niedojrzały, zagubiony w roli ojca, czasami nieodpowiedzialny, a ona nad wiek dorosła, spragniona obecności matki, „normalnego” domu i jakichkolwiek granic wyznaczonych przez rodziców. Jednak pomimo tych trudności okazuje się, że ich relacja pełna jest oddania, miłości i całkowitej akceptacji dla tej drugiej osoby.

Oczywiście, co sugeruje już tytuł, bohaterem książki stało się też San Francisco ‒ kolorowe miasto bohemy lat 70. i 80. Najpierw jest to miasto widziane oczami małej dziewczynki, która autobusem jeździ do szkoły, a po zajęciach bawi się z ojcem w parku Golden Gate. Potem widzimy San Francisco z perspektywy dwudziestolatki, która przeniosła się do Nowego Jorku, odwiedza rodzinne miasto i zauważa zmiany, jakie w nim zaszły w ciągu dekady. Nowe knajpy i sklepy, ale przede wszystkim brak dawnych znajomych ojca, przyjaciół, wśród których Alysia się wychowywała, a którzy teraz, zamknięci w domach, odizolowani, w samotności umierają na straszną chorobę.

Czytałam tę książkę i nie mogłam powstrzymać emocji. Wkurzałam się, gdy Steve zachowywał się nieodpowiedzialnie i zostawiał swoją małą córkę z obcymi ludźmi, gdy frustrowało go, że nie może żyć tak, jak by chciał, bo musi zajmować się dzieckiem, denerwowała mnie nastoletnia Alysia, która wolała myśleć o swojej przyszłości, niż zająć się umierającym na AIDS ojcem. Patrząc z perspektywy osoby mającej jakieś tam pojęcie, czym jest ta choroba, denerwowałam się, jak mogła nie dostrzegać, że jej ojciec umiera. Mimo to Steve i Alysia byli do siebie tak niesamowicie przywiązani, że wszystkie te trudne chwile nie miały znaczenia. Skończyłam czytać i pomyślałam, że to było cholernie prawdziwe. To jedno słowo chyba najlepiej opisuje książkę „Tęczowe San Francisco”.

http://manufakturatekstu.blogspot.com/2015/10/teczowe-san-francisco-wspomnienia-o.html#more

Alysia Abbott, córka amerykańskiego poety Steve'a Abbotta, biseksualisty i działacza ruchu LGBT, postanowiła oddać hołd swojemu zmarłemu na AIDS ojcu i opisać ich życie w San Francisco lat 70. i 80. Autorka wychowywała się bez matki, która tragicznie zginęła w wypadku samochodowym, gdy Alysia miała trzy lata. Dziewczynka mieszkała z ojcem i jego kochankami, a także...