Z Cejrowskim mam problem, mój stosunek do niego oddaje pojęcie ambiwalencji w lepiej niż słynny dowcip z teściową i nowym BMW. Nie mogą go znieść w programach publicystycznych, nie cierpię jego ultra prawicowych poglądów i braku jakiejkolwiek tolerancji. Kiedy zaś występuje w roli podróżnika oglądam jego programy z rozdziawiona buzią i mocno go podziwiam. No i czytam jego książki. A teraz jest coś nowego – „Wyspa na prerii”
Dotychczas w swoich najpopularniejszych pozycjach WC zabierał nas w miejsca, już na pierwszy rzut oka, mocno egzotyczne. Tym razem zabiera nas do USA, kraju który w powszechnej ocenie jest krajem cywilizowanym, uporządkowanym, a przede wszystkim świetnie znanym z telewizji chociażby. Czyli krajem kulturowo nam bliskim i z pewnością nie egzotycznym. Ale czy na pewno?
W „Wyspie na Prerii” Cejrowski pokazuje nam, że tak naprawdę znamy tylko hollywoodzkie fantazje o Ameryce, ta prawdziwa oddalona od głównych autostrad, zwłaszcza ta południowa to egzotyka pełną gębą. Właśnie tam, na amerykańskiej prowincji spędzamy z autorem rok, od Gwiazdki do Gwiazdki. Poznajemy funkcjonowania małej mieściny, okolicznych ranch, życie codzienne współczesnych kowbojów i inne aspekty codzienności. Wymienię tylko specyfikę tamtejszych zakupów, działalność szeryfa, funkcjonowanie lokalnego baru i oczywiście prawa rządzące tamtejszą małą i zamkniętą społecznością.
O wszystkim autor jak zawsze opowiada potoczystym, czasami wręcz potocznym językiem, z humorem, często z przymrużeniem oka. To wszystko mi się podoba. Czasami jednak pojawiają się wtręty publicystyczne, typowe dla prawicowego światopoglądu autora, i to podoba mi się mnie, ba wcale mi się nie podoba. Ale jaki jest WC każdy widzi i trzeba go brać z dobrodziejstwem inwentarza.
Podczas lektury nieźle się bawiłem, ale były tez momenty które dały mi dość mocno do myślenia. Chyba najbardziej osobiście odebrałem kilka akapitów poświęconych „nicnierobieniu”. Potraficie robić nic, i nie mówię o godzinnym odpoczynku, ale o kilku dniach spędzonych na fotelu, kiedy siedzicie, patrzycie w przestrzeń i to teoretycznie cała wasza aktywność? Pisze teoretycznie, bo taka aktywność jest do zaobserwowania dla ewentualnego świadka. Poza nią jest jeszcze całe spektrum aktywność w głowie, całe układanie myśli, spojrzenie w siebie. W mojej ocenie to wszystko na co my mieszczuchy nie mamy czasu, ochoty, siły (niepotrzebne skreślić).
Pod koniec lektury, jak w wypadku każdej książki Cejrowskiego, zazdrościłem autorowi. Tez chciałbym przez jakiś czas pożyć zgodnie z rytmem przyrody, sprawdzić siebie w nowym środowisku, przekonać się czy potrafił bym się w nie wpasować, i najważniejsze czy by mnie tam zaakceptowano.
Na koniec chciałem jeszcze wspomnieć o poziomie edytorskim. Ten jest na najwyższym poziomie, a zdjęcia które autor wybrał do zilustrowania maja znakomity klimat. Również dzięki temu każda minuta z książka była prawdziwą przyjemnością. Wam też da dużo frajdy, dlatego z całego serca wam tą pozycje polecam.
Chciałem jeszcze zaapelować do pana Cejrowskiego. Proszę przestać tracić czas na polityczne dyskusje, pojawiać się w programach publicystycznych. Ten czas warto poświecić na kolejna książkę. Ja już nie mogę się doczekać.
Przeczytałem dzięki uprzejmości znajomych, którzy mi książkę pożyczyli. Zwróciłem.

http://blurppp.com/blog/wojciech-cejrowski-wyspa-na-prerii/

Z Cejrowskim mam problem, mój stosunek do niego oddaje pojęcie ambiwalencji w lepiej niż słynny dowcip z teściową i nowym BMW. Nie mogą go znieść w programach publicystycznych, nie cierpię jego ultra prawicowych poglądów i braku jakiejkolwiek tolerancji. Kiedy zaś występuje w roli podróżnika oglądam jego programy z rozdziawiona buzią i mocno go podziwiam. No i czytam jego...