Język, styl i klimat dobry. Można by napisać bardzo dobry. Melancholia przepełniona bólem i wydawałoby się: Prawdą. Przedwojenna Warszawa (nota bene bardzo przypominająca mi "Cholonka" Janosha), biedna, bardzo bardzo bardzo biedna dzielnica (Marymont), pełna biedy i biedy i no, tak: biedy. Jest tam tak biednie, że właściwie to nie ma tam nic innego prócz krzywdy, smutku, śmierci, chorób, złych nauczycieli, złych policjantów, złych gazeciarzy, złych ludzi... i tylko złodzieje są dobrzy i komuniści. I marzenia. Marzenia jedna w starciu z biedą giną, a jedynym ratunkiem staje się (tatadada!!!) KOMUNIZM w wydaniu stalinowskim! Taaa... Nawet PPS (socjaliści przedwojenni) są źli i tylko z kapitalistami się układają, zamiast bronić robotników. Za to Stalin (oh! ah!), Stalin jest dobrem, gniewem, pięknem, nadzieją, wybawieniem, zemstą... (wyjaśniło się przynajmniej czemu Wyborcza to promowała). Dopóki nie zaczęło się zdziczałe wychwalanie komuny i Stalina to książka była naprawdę dobra. Zresztą z tego co mi wiadomo to stylowo p. Hłasko jest wybitny (nie wiem tego sam, bo to moja pierwsza książka przez Niego napisana, ale takie opinie krążą wśród tych co się znają).
Właściwie jak tak spojrzę teraz na całość, to te przejmująco opisanie aspekty nędzy II RP służyły chyba li tylko temu, żeby uwypuklić potrzebę wprowadzenia komunizmu.
To (dzieło?), te (wypociny?)... ta (bo nie znajduję innego słowa) książka jest propagandówką socrealistyczną stawiającą p. Hłaskę wśród wielu innych, którzy dali się nabrać komunizmowi. I ratuje go tylko to, że za jego życia nie zostało to wydane. Może było mu wstyd słów, które przelał na papier. Także za styl i klimat (szczególnie bliżej początku) mocne 7, za fabułę (szczególnie bliżej końca) 1. Średnio 4

Język, styl i klimat dobry. Można by napisać bardzo dobry. Melancholia przepełniona bólem i wydawałoby się: Prawdą. Przedwojenna Warszawa (nota bene bardzo przypominająca mi "Cholonka" Janosha), biedna, bardzo bardzo bardzo biedna dzielnica (Marymont), pełna biedy i biedy i no, tak: biedy. Jest tam tak biednie, że właściwie to nie ma tam nic innego prócz krzywdy, smutku,...