Agnieszka Walczak-Chojecka w swojej powieści „Dziewczyna z Ajutthai” podejmuje modny ostatnio temat pracy w dużej firmie, w korporacji i specyfiki życia w tym zawodzie. W zawodzie gdzie dobro firmy czasem zasłania cały świat pracownika. Ciągły stres, gonitwa i wspinanie się po kolejnych szczeblach kariery jest ogromnym wysiłkiem i zabiera mnóstwo energii i czasu. Życie wśród ludzi, którzy kopią pod nami dołki i ciągłe dążenie do pomnażania majątku może mieć negatywne skutki. Czasu na spełnianie pasji, rodzinę i miłość często przy takim trybie życia brakuje. I o tym właśnie jest ta książka. Bohaterowie miotają się między ciągłym dążeniem do bogactwa i sukcesu, a tym co tak naprawdę chcieli by w życiu osiągnąć.

Joanna młoda kobieta po trzydziestce przepracowała w korporacji dziesięć lat. Poświęciła firmie całą swoją energię i czas. Bezustannie wspinała się po szczeblach kariery, by osiągnąć sukces. W bezwzględnych firmowych korporacjach brakuje miejsca na słowo przyjaźń i szczere ludzkie relacje. Pracując całymi dniami, a także w weekendy dorobiła się najpiękniejszego apartamentu w Warszawie, białego BMW i wszystkiego, o czym tylko marzyła. Zapomniała jednak o jednym. Na miłość i prawdziwe uczucie zwyczajnie zabrakło jej czasu. Krótkie, wręcz przypadkowe znajomości z mężczyznami i bezemocjonalne związki tylko pogłębiają poczucie samotności, smutku i pustki. Kiedy otrzymuje decyzję o zwolnieniu, jej świat się zawala.

Iza jest kobietą sukcesu, której zawodowej kariery, sukcesów i idealnej rodziny zazdrości chyba każdy. Jest wzorową żoną i matką. Jednak to tylko ładne opakowanie, które nijak ma się do rzeczywistości. W rzeczywistości Iza ciągle zabiega o miłość Tomasza, która wydaje się być nieodwzajemniona. Pragnie jego miłości i uznania w jego oczach. Nie potrafi sprostać jego wizji piastunki ogniska domowego. Kocha go, a jednocześnie nienawidzi. Pozornie wzorcowe małżeństwo Izy i Tomasza zaczyna przeżywać prawdziwy kryzys.

Kiedy mydlana bańka, życiowa iluzja dwóch przyjaciółek Joanny i Izy wydaje się pękać, podejmują decyzję o wyjeździe, razem z ich wspólnym znajomym z czasów licealnych fotografem i podróżnikiem Robertem oraz jego przyjacielem Sebastianem do Azji. Wyjazd ma być lekarstwem na życiowe niepowodzenia, ucieczką, udaną, dobrą zabawą i czasem na przemyślenia.

Barwne miasto Ajutthai kusi swoim wdziękiem, kolorami i kulturą tak odmienną od tej, do której przywykli bohaterowie. Pod wpływem szalonego wyjazdu zmienia się sposób postrzegania świata przez głównych bohaterów. Odkrywają swoje zapomniane pasje i podejmują decyzje, które na zawsze zmienią ich życie. Zaczynają rozumieć czego chcą od życia, a podróż okazuje się podróżą w głąb siebie, po to aby odkryć swoje przeznaczenie. Przesłanie autorki książki jest takie, że każdą porażkę człowiek potrafi przekuć w sukces, trzeba tylko podążać za swoim przeznaczeniem. Książka dla tych, którzy szukają sensu swojej pracy. Z początku powieść może się dla niektórych dłużyć i przeciągać, wydawać mało zaskakująca, by po przeczytaniu całości zrozumieć jej głębszy sens.

Magdalena Wentrys