Nas "Gambara" i "Nieznane arcydzieło" w ogóle nie szokuje. Przyzwyczajeni do sztuki współczesnej, w której stykamy się z czarnym płótnem z kolorową plamą albo z utworami pozbawionymi rytmu, przyjmujemy ze spokojem, czasem nawet obojętnością te nowele Balzaca. Niesamowite stają się, kiedy uświadomimy sobie, że autor ten żył w czasach kiedy klasyczna sztuka, polegająca na odwzorowywaniu rzeczywistości przeżywała kryzys. Wtedy dopiero na drogę sztuki wkraczała brzydota, ludowość, groza, to wtedy bój staczali ze sobą klasycy z romantykami, czyż to nie musiało być niesamowite? Teraz mamy wokół siebie wszystko, internet co jakiś czas wzburza się by powiadomić o jakimś kontrowersyjnym dziele. I oczywiście, publiczność też zawsze jakoś się dzieli, ale to na pewno nie jest to samo co wtedy, bo my widzieliśmy już jednak sporo, coraz ciężej zaskoczyć współczesnego odbiorcę, tym bardziej, że różnego rodzaju nowatorstwo często odbieramy jako szokowanie dla samego szokowania, a nie jako wymiar sztuki (niejednokrotnie się z tym zgadzam)
A wówczas, w XIX w.? Ah... to musiało być piękne!

Co do treści - artyści, bohaterowie tych opowiadań, niezrozumiani, niedocenieni, uznawani albo za geniuszy, albo za szaleńców. Dzieła sztuki wychodzące poza granice ówczesnych kanonów stykają się z problemem niezrozumienia. Pojawia się pytanie czy to problem odbiorcy czy twórcy, czy ich dorobek jest czymś wielkim czy może niepowodzeniem, a obrana przez nich droga życiową porażką. Na te pytania rzecz jasna odpowiedzi tam nie znajdziesz, ale być może natchną Cię one do refleksji.

Nas "Gambara" i "Nieznane arcydzieło" w ogóle nie szokuje. Przyzwyczajeni do sztuki współczesnej, w której stykamy się z czarnym płótnem z kolorową plamą albo z utworami pozbawionymi rytmu, przyjmujemy ze spokojem, czasem nawet obojętnością te nowele Balzaca. Niesamowite stają się, kiedy uświadomimy sobie, że autor ten żył w czasach kiedy klasyczna sztuka, polegająca na...