Ciężka, przytłaczająca lektura, zmuszająca do solidnej i szczerej refleksji. Tu nie ma miejsca na optymizm, nie ma miejsca na happy end. Jeden wyrzut sumienia goni następny, spirala przemocy - przede wszystkim psychicznej - nakręca się, pogłębiając obojętność wobec dramatów innych, niezauważanie czyichś problemów, bo moje również nie zostały przez nikogo zauważone...

Ta historia została przede wszystkim świetnie opowiedziana. Nieliniowość relacji, przeplatanie przeszłości z teraźniejszością, zmiana optyki opowieści przez skupianie się na coraz to innej bohaterce, a dodatkowo jeszcze - doprawienie wszystkiego nutką baśniowości - wszystko to sprawia, że trudno się od tej książki oderwać. Czyta się ją niemalże jak thriller, z kolejnymi przewracanymi kartkami coraz bardziej zdając sobie sprawę ze zbliżającej się nieuchronnie tragedii.

Życiowe tajemnice, rodzinne zatargi, przemoc domowa, brak akceptacji, podcięcie skrzydeł, wtłoczenie w egzystencjalne schematy, upodlenie, prowadzące do psychicznej degradacji, samotność, brak zrozumienia, wreszcie - kwestia zamknięcia się na drugiego człowieka, utworzenie z własnej osobowości niezdobytej twierdzy, zatruwanie wyziewami przeszłości teraźniejszego życia - wszystko to układa się na pasjonującą, choć pełną gorzkiego posmaku opowieść. Powtarzalność ludzkich błędów, sportretowana tu na przykładzie kilkupokoleniowej rodziny, dająca poczucie, że tkwi się w błędnym kole, że nie można wyrwać się z tego zaklętego kręgu... I wreszcie - ofiara całopalna, którą złożyła z siebie Andżelika - bohaterka, której najbardziej z całej powieści czytelnikowi szkoda. Czy jej śmierć cokolwiek zmieni? Czy potrząśnie wreszcie tą ogłupiałą, świętoszkowatą społecznością, zmuszając ją do otwarcia oczu? Czy może wszystko znowu zostanie zamiecione pod dywan, rozejdzie się z czasem po kościach - tak, jak i wcześniejsze dramaty?

Coś mi, niestety, mówi, że ta druga opcja jest bardziej prawdopodobna. I ta refleksja jest szczególnie bolesna po skończeniu tej książki...

Ciężka, przytłaczająca lektura, zmuszająca do solidnej i szczerej refleksji. Tu nie ma miejsca na optymizm, nie ma miejsca na happy end. Jeden wyrzut sumienia goni następny, spirala przemocy - przede wszystkim psychicznej - nakręca się, pogłębiając obojętność wobec dramatów innych, niezauważanie czyichś problemów, bo moje również nie zostały przez nikogo zauważone...

Ta...