To jedna z tych książek, które – nieoczekiwanie dla mnie samej – uświadamiają mi mój własny stosunek do spraw, nad którymi wśród codziennej dreptaniny nie zastanawiam się może wystarczająco często. Już sam tytuł budzi mój niesmak i sprzeciw jako wyraz pewnej szczególnej postawy – charakterystycznego dla części środowisk intelektualnych i artystycznych, nasyconego kpiną dystansu do tradycji narodowej, zarówno literackiej jak historycznej.
Barańczak bierze na ząb klasyczne utwory polskiej poezji – od Reja poczynając, na Rymkiewiczu kończąc i, w myśl powiedzonka "słoń a sprawa polska" poddaje je przeróbce, głównym tematem każdego czyniąc słonia. Niby dowcipnie, niby inteligentnie, niby erudycyjnie – a jednak ten zbiorek pastiszów nie podoba mi się i napełnia jakimś dziwnym zażenowaniem. Stanowi wyśmienity przykład salonowej wersji „pedagogiki wstydu”: krygowania się, chichotania i podkreślania własnego dystansu do tego, co należy do fundamentów naszej kulturowej tożsamości. Książka ukazała się w 1995 roku, zaledwie 6 lat po wyborach, inicjujących w Polsce transformację ustrojową. Dzisiaj, dwadzieścia lat później, można dużo lepiej ocenić, jak zatrute owoce przynosi taki właśnie stosunek do Polski, jej tradycji i kultury, czyli – krótko mówiąc – do Boga, Honoru i Ojczyzny.
Jedyną dobrą rzeczą, jaką można (i należy) o tym zbiorku powiedzieć, to to, że został wspaniale zilustrowany przez Wojciecha Kołyszkę, którego prace, nasycone ciepłym i lekko absurdalnym humorem, stanowią wartość same w sobie i są jakąś równowagą dla wierszy, którym towarzyszą.

To jedna z tych książek, które – nieoczekiwanie dla mnie samej – uświadamiają mi mój własny stosunek do spraw, nad którymi wśród codziennej dreptaniny nie zastanawiam się może wystarczająco często. Już sam tytuł budzi mój niesmak i sprzeciw jako wyraz pewnej szczególnej postawy – charakterystycznego dla części środowisk intelektualnych i artystycznych, nasyconego kpiną...