Świetnie spędzony czas. Wciagajaca intryga, a sama postać głównej bohaterki - świetna robota!

Świetnie spędzony czas. Wciagajaca intryga, a sama postać głównej bohaterki - świetna robota!

Książka ogólnie dobra jednak w niektórych momentach za bardzo zagmatwane i nie dońca rozumiałam co autorka próbowała przedstawić.
Po przeczytaniu różnych serii tej autorki ta według mnie jest najgorsza.

Książka ogólnie dobra jednak w niektórych momentach za bardzo zagmatwane i nie dońca rozumiałam co autorka próbowała przedstawić.
Po przeczytaniu różnych serii tej autorki ta według mnie jest najgorsza.

Uwielbiam fantastykę, a „Spalić wiedźmę” to potencjalnie idealna pozycja. Fantastyka z naszego polskiego podwórka pełna tajemnic, baśni i legend. Akcja toczy się w Krakowie w Polonii, gdzie rządy sprawuje król, a magia jest na porządku dziennym. Ciekawa alternatywa dla powieści, gdzie czarownice muszą się ukrywać.
Nieco chaotyczna, ale jednocześnie wciągająca pozycja. Atutem, według mnie, jest wplecenie w akcję motywów z krakowskich legend, m.in. Smok Wawelski czy Jan Twardowski.
Lubię także harde i uparte postaci, a taka właśnie jest Sanika - Pierwsza Czarownica.
Serdecznie polecam.

Uwielbiam fantastykę, a „Spalić wiedźmę” to potencjalnie idealna pozycja. Fantastyka z naszego polskiego podwórka pełna tajemnic, baśni i legend. Akcja toczy się w Krakowie w Polonii, gdzie rządy sprawuje król, a magia jest na porządku dziennym. Ciekawa alternatywa dla powieści, gdzie czarownice muszą się ukrywać.
Nieco chaotyczna, ale jednocześnie wciągająca pozycja....

Charakter głównej bohaterki bardzo mi odpowiada. Pierwsza (można powiedzieć) część o przygodach Pierwszej Czarownicy Polanii.

Charakter głównej bohaterki bardzo mi odpowiada. Pierwsza (można powiedzieć) część o przygodach Pierwszej Czarownicy Polanii.

SPALIĆ WIEDŹMĘ
Magdalena Kubasiewicz

Wiedźmie klimaty, wiedźmi świat, wiedźmie przygody - to motywy, którym nie potrafię się oprzeć, szczególnie gdy towarzyszy im niezwykły realizm magiczny. Odkryłam kolejną fascynującą opowieść z gatunku urban fantasy, która wypłynęła spod pióra Magdaleny Kubasiewicz i chyba niebawem będę musiała wystawić pomnik uznania dla autorki.

"Spalić wiedźmę", bo to właśnie ten tytuł stał się moim odkryciem, jest zachwycająca, urzekająca, fascynująca i tak bardzo wpisuje się w mój gust. Sama sobie zadaję pytanie: dlaczego wcześniej tego nie przeczytałam?! Prawda - nie wiedziałam, że taka powieść powstała, nie pojawia się w recenzjach czy opiniach, a to ogromna szkoda, ponieważ zdecydowanie jest warta uwagi. Mam cichą nadzieję, że chociaż kilkoro z Was przekonam do sięgnięcia po tę książkę.

Zaczęłam od moich "achów" i "ochów", które uważam za w pełni uzasadnione i warte podkreślenia, ponieważ  "Spalić wiedźmę" jest oryginalna, przekonująca, po prostu świetna. Fabuła czerpie inspirację z baśni, prastarych legend, słowiańskiej demonologii, a także wspomnianego już wiedźmiego motywu, które tworzą kompozycję równie oryginalną, co fascynującą. Do tego ten klimat: mroczny, momentami duszny, podszyty niepokojem, wyrażający niebezpieczeństwo, krujący tajemnice, czyniący opowieść tym bardziej intrygującą i interesującą.

Akcja powieści " Spalić wiedźmę" nie pozostawia miejsca na znudzenie, czy utratę zainteresowania: wydarzenia toczą się w szybkim tempie, potrafią zaskoczyć i przyprawić o gęsią skórkę. Książkę w dodatku napisano w świetnym stylu, dzięki czemu po prostu chłonie się tę opowieść z zachłannością i przyjmuje, jako całkowicie realną. Jeśli jeszcze wszystko to połączymy z szeregiem przeróżnych emocji, jakie towarzyszą lekturze, zyskujemy opowieść fascynującą i zaprzątającą wszelkie myśli.

Kolejny raz przekonałam się, że Magdalena Kubasiewicz jest mistrzynią kreacji niesamowitych światów, ale i postaci kobiecych. Sara, najważniejsza wiedźma w państwie, jest postacią silną mocą i charakterem, wyróżnia się hartem ducha, niezwykłą osobowością i ciętym językiem, od którego momentami cierpną myśli. Główna bohaterka wzbudza sympatię, imponuje, ale też budzi strach. To przykład silnej, niezależnej osobowości, zdystansowanej wobec świata, ludzi, ale też samej siebie, a w dodatku obdarzonej poczuciem humoru. Świetna kreacja, to trzeba przyznać.
.
Jeśli zdecydujecie się na lekturę powieści "Spalić wiedźmę", to musicie być przygotowani na pełną przygód, intensywną i magiczną opowieść, w której mrok z pewnością Was dosięgnie. I będziecie tym zachwyceni!
.
#Książki #spalićwiedźmę #magdalenakubasiewicz  #wydawnictwgenius

SPALIĆ WIEDŹMĘ
Magdalena Kubasiewicz

Wiedźmie klimaty, wiedźmi świat, wiedźmie przygody - to motywy, którym nie potrafię się oprzeć, szczególnie gdy towarzyszy im niezwykły realizm magiczny. Odkryłam kolejną fascynującą opowieść z gatunku urban fantasy, która wypłynęła spod pióra Magdaleny Kubasiewicz i chyba niebawem będę musiała wystawić pomnik uznania dla autorki....

To moja pierwsza książka z elementami fantastyki obsadzonymi w czasach nowoczesnych, przez co mam mieszane uczucia-ani to do końca fantastyczne ani realne.
Książka przenosi czytelnika do Krakowa, do Polszy, która jest jednym z największych państw, dalej pod panowaniem króla. Na UJ można uczyć się magii, ale po ulicach jeżdżą samochody A czarownice lubią otrzymywać maile i sprawdzać wszystko w sieci.
Prawa ręka króla jest czarownica-choć kilka lat od niego starsza, to wygląda na rownolatke A zachowuje się jak nastolatka- jak opisuje ją sam władca.
Nad Krakowem zbierają się ciemne chmury-i to dosłownie. Amulety strzegace miasta zostają skradzione A Strzygi wydają się na dobre zadomowione w mieście.
Czarownica stara się rozwiązać problem i uchronić miasto przed zagładą, ale w trakcie postępu prywatnego śledztwa zaczyna wątpić czy chodzi o miasto czy o jej osobę.
Czyta się szybko, czemu sprzyja prosty język i szybko toczaca się akcja.

To moja pierwsza książka z elementami fantastyki obsadzonymi w czasach nowoczesnych, przez co mam mieszane uczucia-ani to do końca fantastyczne ani realne.
Książka przenosi czytelnika do Krakowa, do Polszy, która jest jednym z największych państw, dalej pod panowaniem króla. Na UJ można uczyć się magii, ale po ulicach jeżdżą samochody A czarownice lubią otrzymywać maile i...

Trochę boli mnie, że muszę dać tak niską ocenę. Jak piszę recenzję, jestem w połowie kolejnego tomu i zaczynam dostrzegać sensowność niektórych zabiegów autorki.
Od początku. To jest chyba najdłuższy prolog, jaki w życiu czytałem. Zasadniczo to jest samodzielne opowiadanie. I jest świetne. Lekkie, sensowne i koherentne. Schody zaczynają się później.
Pierwszym stopniem jest to, że prolog nie ma nic wspólnego z akcją powieści. Fakt, jest to wspomniane może ze dwa razy na wszystkich stronach, ale to nie jest uzasadnieniem. Pierwsze rozdziały to jest chaos wcielony. Nic nie zostaje wyjaśnione, zasad świata trzeba się domyślić, bohaterka jest wnerwiająca, zachowuje się impulsywnie i irracjonalnie.
Potem trochę się poprawia, choć nadal niewiele wiadomo. Gdy autorka decyduje się pociągnąć główny wątek (który jest mocny, dobrze napisany i zdecydowanie za krótki),to idzie jej dobrze. Jak bawi się w wątki poboczne, to jest gorzej.
Co do bohaterów. Sara jest postacią złożoną, a i to jest niedopowiedzeniem. Jak już przeskoczy się jej irracjonalność, to jest naprawdę ciekawą postacią. Ma za sobą przeszłość (niewyjaśnioną, bo jakżeby inaczej),która często ją prześladuje.
Wolfie jest super, podobnie jak jego drużyna. Aż żałuję, że nie poświęcono mu znacznie więcej czasu. Podobnie Lidia i Krystian. Super zarysowane postaci, które nie mają czasu, żeby zabłysnąć (chociaż w przypadku Lidii na początku w zasadzie nie wiadomo, po której stronie stoi). Wiele pieśni to wielka tajemnica, o której nie potrafię nic powiedzieć. I autorka chyba podobnie. Król również wypada nieźle, choć momentami jest irytująco naiwny.
Dwa dodatkowe plusy, to u mnie zdecydowanie finałowa walka, która jest pięknie napisana i bardzo nieoczywista i baśnie, które opowiada Sara.
Będąc w połowie drugiego tomu, mogę powiedzieć, że warto. Książka jest króciutka, gdy przeskoczy się momenty niekonsekwencji, to czyta się lekko i przyjemnie. Osobiście polecam, mimo że moja ocena może o tym nie świadczyć.

Trochę boli mnie, że muszę dać tak niską ocenę. Jak piszę recenzję, jestem w połowie kolejnego tomu i zaczynam dostrzegać sensowność niektórych zabiegów autorki.
Od początku. To jest chyba najdłuższy prolog, jaki w życiu czytałem. Zasadniczo to jest samodzielne opowiadanie. I jest świetne. Lekkie, sensowne i koherentne. Schody zaczynają się później.
Pierwszym stopniem jest...

Kurczę, co by tu powiedzieć…? Historia ciekawa, ale tak chaotyczna, że czasem miałem wrażenie, że pogubiłem się w wydarzeniach albo ominąłem kilka stron.

Kurczę, co by tu powiedzieć…? Historia ciekawa, ale tak chaotyczna, że czasem miałem wrażenie, że pogubiłem się w wydarzeniach albo ominąłem kilka stron.

Mieszane uczucia, początek nudy, środek świetny, końcówka nudna, raczej odpuszczę z kontynuacją.

Mieszane uczucia, początek nudy, środek świetny, końcówka nudna, raczej odpuszczę z kontynuacją.

Nie jest to wilcza jagoda czy czrdziejka z ulicy….
Ale uważam ze jak na jedna z pierwszych książek autorki to jest ciekawa mimo ze trochę chaotyczna

Nie jest to wilcza jagoda czy czrdziejka z ulicy….
Ale uważam ze jak na jedna z pierwszych książek autorki to jest ciekawa mimo ze trochę chaotyczna