Nie jestem wielkim fanem Kinga. Przeczytałem kilka jego książek i większość bardzo mi się podobała, ale było też kilka wtop i rozczarowań - Roland jest pośród tych ostatnich.

Szczerze to nawet nie mogę powiedzieć, żebym był zaskoczony - już sam opis zwiastuje dość chaotyczną lekturę, która mało co wyjaśni (bo na wyjaśnienia ma przyjść pora w kolejnych tomach). Niemniej jednak atmosfera snu (a nawet sennego koszmaru) sprawia, że jednocześnie nijak nie mogłem wciągnąć się w lekturę. Jeszcze na początku trochę przejmowałem się losami Alice ale i to nieszczególnie. No bo jak przejmować się bohaterami, którzy nie przejmują się nawet sami sobą?

Roland podróżuje przez kolejne krajobrazy, kogoś spotyka - niby powinno zacząć robić się ciekawie, ale wszyscy nadal zachowują się jakby byli na ostrym haju. A propos tego - język tej powieści jest koszmarny, podejrzewam, że gdyby nie nazwisko autora to mało kto dobrnąłby do końca. Te wszystkie mroczne metafory ("trawa krzycząca zielenią" wygrała), w co drugim zdaniu stara się nam przypomnieć, że bohaterowie taplają się w depresji i ogólnie jest wszystko beznadziejne... Za dużo tego. Są jakieś reminiscencje z młodości rewolwerowca, ale sory - brzmią jak wyjątki z jednej z wielu inicjacyjnych powieści fantasy. No nihil novi.

No i teraz nie wiem co zrobić. Wszyscy są podjarani tym cyklem, ale jedyne co mnie w ogóle skłania do sięgnięcia po drugi tom to autor. Może się skuszę, ale tylko ze względu na kredyt zaufania jaki King zdążył sobie wyrobić.

(a w ogóle to podczas lektury serio ktoś miał skojarzenia z Władcą Pierścieni? serio?!)

Nie jestem wielkim fanem Kinga. Przeczytałem kilka jego książek i większość bardzo mi się podobała, ale było też kilka wtop i rozczarowań - Roland jest pośród tych ostatnich.

Szczerze to nawet nie mogę powiedzieć, żebym był zaskoczony - już sam opis zwiastuje dość chaotyczną lekturę, która mało co wyjaśni (bo na wyjaśnienia ma przyjść pora w kolejnych tomach). Niemniej...