„Od osiemdziesięciu lat Anonimowi Alkoholicy dysponują rozwiązaniem problemu alkoholizmu…” – przeczytałam w księgarni na okładce książki i to mnie zaintrygowało, ale i trochę wkurzyło, bo pomyślałam w tym momencie, że widać znowu jakiś polaczek coś sobie wymyślił w swoim słowiańskim rozumku i popisuje się.

Nie jestem uzależniona, nie ma w mojej rodzinie alkoholików ani narkomanów (podobno pradziadek nie wylewał za kołnierz, ale zmarł przed moim urodzeniem, a to się nie liczy),ale trochę pojęcia mam o podstawowych sprawach i wiem z prasy i telewizji, że uzależnienie jest na zawsze, że to jest choroba nieuleczalna, więc o czym autor pisze? Co to ma być, poradnik? Jak sobie poradzić z alkoholizmem domowymi sposobami babci Zosi, skoro nie radzą sobie z tym najlepsi specjaliści?

Kilka dni później w towarzystwie jakoś tak zgadało się na tematy pokrewne i wtedy przypomniałam sobie książkę, i o niej – przyznaję, że nieco drwiąco – opowiedziałam. Kilka osób roześmiało się wraz ze mną, ale kiedy wesołość opadła, jeden z kolegów, całkiem poważnie zwrócił mi uwagę, że może nie powinnam się nabijać z czegoś, czego kompletnie nie rozumiem. Spytał, czy wiem, kto wydał książkę, kim jest jej autor i czy czytałam jakąś inną książkę Meszuge – głupio mi się zrobiło, bo rzeczywiście opinię wyrobiłam sobie na podstawie trzech zdań na okładce książki, przeczytanych pobieżnie, na stojąco. Później dodał jeszcze, że sposób Anonimowych Alkoholików sprawdza się w życiu nie-alkoholików, a także ludzi w ogóle nieuzależnionych.

Wobec takiego dictum po powrocie do domu poczytałam o tym całym Meszuge w necie, a następnego dnia grzecznie kupiłam „12 Kroków od dna. Sponsorowanie”. I przeczytałam. I bardzo dobrze.

12 kroków Anonimowych Alkoholików – technika uzdrawiania dla alkoholików, to jest ludzi uzależnionych od alkoholu.
Sponsorowanie w AA – przekazywanie wiedzy, umiejętności, własnego doświadczenia przez alkoholika trzeźwego (zdrowego, niepijącego),takiemu, który jeszcze tego nie osiągnął, ale pragnie. Pomoc ta odbywa się bez opłaty, a jej świadczenie kolejnym potrzebującym, jest gwarancją trzeźwości samego sponsora. To ostatnie akurat nie całkiem jest dla mnie zrozumiałe, ale Meszuge już wierzę.

Meszuge, kiedyś sam alkoholik, opisał dokładnie i łopatologicznie cały ten proces, który trwa podobno zaledwie kilka miesięcy; wszystkie zadania, reguły, zasady. Wyjaśnił, o co w tym wszystkim chodzi, na czym ta praca polega, jakie zadania muszą być zrealizowane, jakie efekty powinny zostać osiągnięte.

Kolega miał rację: po lekturze, a nawet w jej trakcie, sama starałam się – choćby tylko eksperymentalnie, na próbę – wprowadzić pewne zmiany w swoim zachowaniu i postawie, i choć bawię się tym na razie tylko dwa dni, to muszę przyznać, że efekty są intrygujące i warte kontynuowania, może nawet z dużo większym zaangażowaniem.

Ostatecznie uważam, że coś w tym jest, że to ma sens, że program 12 kroków AA warto poznać bliżej, zrozumieć, i jego elementy zastosować w życiu, nawet jeśli nie jest się pijakiem.

Poza tym ten facet świetnie pisze – to jest poradnik (formalnie rzecz biorąc),ale nigdy dotąd nie czytałam tak wciągającego. Myślę, że to dzięki dziesiątkom przykładów, z których jedne rodzą wesołość, a inne szok.

Szczerze polecam.

„Od osiemdziesięciu lat Anonimowi Alkoholicy dysponują rozwiązaniem problemu alkoholizmu…” – przeczytałam w księgarni na okładce książki i to mnie zaintrygowało, ale i trochę wkurzyło, bo pomyślałam w tym momencie, że widać znowu jakiś polaczek coś sobie wymyślił w swoim słowiańskim rozumku i popisuje się.

Nie jestem uzależniona, nie ma w mojej rodzinie alkoholików ani...