Książkę niestety zamiast przeczytać wysłuchałam [audiobook dostępny w dwóch częściach na youtube], a interpretacja lektorki tak mnie denerwowała, że straciłam całą przyjemność z lektury, jaką zazwyczaj książki pani Chmielewskiej dostarczają. Na dodatek książka nie jest typowym dla autorki „odjechanym” kryminałem, a czymś w rodzaju tragikomedii małżeńskiej. Ze złymi nawykami żywieniowymi na pierwszym planie. Łącznie sprawiło to, że umęczyłam się jak w kamieniołomie.
Malwina po dwudziestu latach małżeństwa wpada na pomysł zabicia męża, zanim ten się z nią rozwiedzie i zostawi ją z niczym. Pomysły, jak i sama bohaterka, są wyjątkowo głupkowate, co prowadzi do wielu zabawnych sytuacji. Przynajmniej w zamierzeniu, bo mnie jakoś to wszystko mało bawiło. Ogólnie książka dotyczy tego, jak ludzie po dwudziestu latach są sobą znudzeni i rozczarowani, że współmałżonek nie wygląda jak w dniu ślubu i jak wzajemne pretensje prowadzą do eskalacji negatywnych emocji. Zaniedbanie relacji, zaniedbanie wyglądu. A winni temu wszyscy na około. Taką postawę prezentuje główna bohaterka, zrażając do siebie coraz bardziej gburowatego i sknerowatego męża, traktującego ją jak popychadło, mające dbać jedynie o jego komfort i godziwe wyżywienie. Naprawy ich wspólnego życia podejmuje się siostrzenica Malwiny, Justynka.
Wydaje mi się, że autorce przy tworzeniu tej książki przyświecała szczytna idea „pracy u podstaw”, czyli w przystępny i humorystyczny sposób pokazania, jakie mechanizmy niszczą związki i powodują ich rozpad. Takich Malwin i Karolów można spotkać na pęczki , najwyraźniej autorka miała ich po dziurki w nosie i chciała stworzyć „poradnik”, jak przerwać powstawanie ich klonów ;) Wzięła na tapetę przy okazji inną plagę naszych czasów, czyli nadwagę, rozprawiając się z nią z pozytywistycznym niemal zawzięciem.
A ja po tym wszystkim mam mieszane uczucia, bo oczekiwałam rozrywki, a to wszystko bardziej straszne niż śmieszne.

Książkę niestety zamiast przeczytać wysłuchałam [audiobook dostępny w dwóch częściach na youtube], a interpretacja lektorki tak mnie denerwowała, że straciłam całą przyjemność z lektury, jaką zazwyczaj książki pani Chmielewskiej dostarczają. Na dodatek książka nie jest typowym dla autorki „odjechanym” kryminałem, a czymś w rodzaju tragikomedii małżeńskiej. Ze złymi nawykami...