Kultura, jak i religia Słowiańska, dla większości ludzi pozostaje, jedynie w sferze mistyki. Nie kultywujemy świąt naszych przodków, nie widzimy mistyki, która była obecna w życiu naszych babek, czy dziadków. Przyjmujemy rzeczywistość w sposób pozbawiony jakiejkolwiek magii, pomimo tego, że żyjemy na ziemiach, zamieszkiwanych, dawniej, przez wspaniałe, i potężne plemię Słowian. Większość ludzi daje się mamić pojęciu, że państwo Polskie, narodziło się w momencie swojego chrztu, czyli w 966 roku. Prawda jest zupełnie inna, i nie nauczają o tym w szkole. Ponad tysiąc lat temu, ziemie zamieszkiwane przez Słowian, były gęsto zaludnione, a Grody liczyły po kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców. Zabawne jest, że więcej informacji, na ten temat, zachowało się, w pismach obcej nam religii- Muzułmanizmie. Ziemie, aktualnie Polskie, zwane są tam Lechią, a ich dobrobyt i potęga wojskowa, są opisywane z uznaniem. Dopiero nastanie ery chrześcijańskiej, spowodowało upadek naszej kultury. Nasze Grody padły, za sprawą spisku plemion Germańskich, które zazdrościły nam dobrobytu. Nasza, Słowiańska kultura, stała się podkategorią sztuki.
W pierwszym wieku naszej ery, młoda kobieta, Oriana, zachodzi w ciążę. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że jej córka zostaje poczęta podczas Nocy Kupały, jednego z najważniejszych świąt Słowiańskich. Mroczna siostra Oriany, ma jednak inny plan, przez co Oriana powija swoją córkę w mrokach lasu. Oriana jest do tego zmuszona, ponieważ Damroka, jej owładnięta władzą siostra, za wszelką cenę postanawia zabić każdą, która stanie na drodze do jej celu, bycia Najwyższą Kapłanką, a przepowiednia mówi o tym, że pojawi się Ona z jej rodu.
Oriana, młoda, samotna matka. Wychowuje dwunastoletniego syna, w przekonaniu, że tak jej było dane. Podczas jednej wyprawy, w długi weekend majowy, odkrywa w sobie więcej niżby mogła przypuszczać. Jej życie zostało „nawiedzone” przez Południcę – demona, który nawiedza polskie wsie od czasów, kiedy nauczono się w nich pisać. Nie jest to zwykła Południca, ta napotkana przez Orianę, okazuje się być jej pra-pra-pra babką. Powierza jej zadanie, które jest o tyle niebezpieczne, co groteskowe. Nakazuje, swojej potomkini, odszukanie grobowca należącego do jej ukochanego. Oczywiście Oriana, ta nam współczesna, idzie na ten układ. Pomimo że całość podróży została obiecana, jako strasznie niebezpieczna, okazuje się taka tylko dla bohaterów książki.
Przypomina to nieco opowieść o „Balladynie”, która pomimo grożącego jej niebezpieczeństwa, wyrusza w las.
Pełna recenzja na:

http://moznaprzeczytac.pl/poludnica-ze-swiatyni-slonca-pati-maczynska/

Kultura, jak i religia Słowiańska, dla większości ludzi pozostaje, jedynie w sferze mistyki. Nie kultywujemy świąt naszych przodków, nie widzimy mistyki, która była obecna w życiu naszych babek, czy dziadków. Przyjmujemy rzeczywistość w sposób pozbawiony jakiejkolwiek magii, pomimo tego, że żyjemy na ziemiach, zamieszkiwanych, dawniej, przez wspaniałe, i potężne plemię...