Trzyczęściowa książka Barnesa jest elegią, napisaną po śmierci żony - Pat Kavanagh. "Wymiary życia" to obraz pustki po jej śmierci, drobiazgowa analiza drogi przez żałobę i zapis własnych stanów emocjonalnych. Nie oznacza to jednak, że autor uprawia ekshibicjonizm psychiczny. Przeciwnie, książka jest dyskretna, wręcz oszczędna i bardzo prosta.
Otwierający "Wymiary życia" esej powraca do czasów pierwszych lotów balonem. Pozornie niezwiązana z dominującym tematem opowieść jest jednak kluczowa dla zrozumienia ostatniej partii narracji. Charakterystyczny jest w niej dystans do opisywanych - obserwowanych zjawisk, analogicznie jak w przypadku widoku oglądanego z góry, z balonu. Dystans pozwala obserwować siebie, żal i żałobę, a równa tonacja i spokojny rytm sprzyjają samopoznaniu. Autoanaliza jest w tym przypadku próbą łagodzenia bólu, a obserwowanie siebie sposobem ucieczki od cierpienia, wywołanego obsesyjnym myśleniem o niej. Stoicki spokój patrzenia na siebie zderza się jednak z bezdusznością świata. Ta konfrontacja definiuje żal i ukazuje kolejne jego odsłony.

Całość tu: http://slowooslowach.blox.pl/2015/09/Wymiary-zycia-Julian-Barnes.html

Trzyczęściowa książka Barnesa jest elegią, napisaną po śmierci żony - Pat Kavanagh. "Wymiary życia" to obraz pustki po jej śmierci, drobiazgowa analiza drogi przez żałobę i zapis własnych stanów emocjonalnych. Nie oznacza to jednak, że autor uprawia ekshibicjonizm psychiczny. Przeciwnie, książka jest dyskretna, wręcz oszczędna i bardzo prosta.
Otwierający "Wymiary życia"...