Książka trudna ze względu zarówno na temat (życie chorych psychicznie w zakładach zamkniętych) jak i narratora (chora psychicznie Istina opisująca wszystko z własnej perspektywy). Akcja nie jest tu spójna: rozpoczyna się opisem jednego z zakładów - jego codziennego życia, zwyczajów oraz odgórnych reguł i mieszkańców. Później przechodzi do odczuć samej Istiny. Bieg wydarzeń czasem zwalnia, czasem przyspiesza. Trudno jednoznacznie ustalić czas, a często same przedstawiane wydarzenia, ponieważ interpretacja i porównania narratorki nie zawsze są jasne. Bynajmniej nie ma przedziwnych wizji, ale skojarzenia niekiedy są tak trudne, że ciężko za nimi nadążyć.

Istina opisuje nam świat różnych zakładów psychiatrycznych, w których spędziła 8 lat. Czytając niektóre zachowania personelu zakładowego pocieszałam się, że wszystko dzieje się w latach 50-tych XX wieku teraz nie jest praktykowane (np. lobotomia). Tyle, że niektóre z opisanych sytuacji miały związek z postrzeganiem ludzi chorych psychicznie jako szaleńców, którzy nie potrafią racjonalnie myśleć, a więc nie można brać pod uwagę ich odczuć. Tymczasem wiele z rzeczy robionych dla ich dobra było dalekich od czynienia jakiegokolwiek pożytku. Wręcz wpędzało pacjentów w jeszcze większą izolację podszytą zwierzęcym strachem. Istina wspaniale rysuje właśnie zwyczajny ludzki strach, który odczuwają pacjenci zakładu; ich buntowanie się na przemian ze zgodą na swój los. Uświadamia, że chorzy psychicznie są automatycznie i niesłusznie odczłowieczani tylko dlatego, że nie zachowują się jak "normalni" ludzie. Książka pozwala ich trochę bardziej zrozumieć.

Książka trudna ze względu zarówno na temat (życie chorych psychicznie w zakładach zamkniętych) jak i narratora (chora psychicznie Istina opisująca wszystko z własnej perspektywy). Akcja nie jest tu spójna: rozpoczyna się opisem jednego z zakładów - jego codziennego życia, zwyczajów oraz odgórnych reguł i mieszkańców. Później przechodzi do odczuć samej Istiny. Bieg wydarzeń...