Czytana w zamierzchłej przeszłości, w dodatku bez wielkich chęci. Ot, nudząc się w domu kuzynek - bo ile można się bawić w dom - Sięgnąłem na półkę i zaliczyłem kilkugodzinny odjazd w inną rzeczywistość. Pamiętam, że podobała mi się średnio, kilka razy się zaśmiałem, a że czytałem już wtedy bardzo szybko, odłożyłem ją na półkę, zanim nasze mamy (moja i kuzynek) zdążyły obrobić tyłki wszystkim znajomym.
Bohaterką jest dziewczynka Ania, żyjąca w prawie normalnej rzeczywistości - z tym, że do rodziców zwraca się po imieniu, a oni to akceptują. Wydało mi się to dziwne i sztuczne, choć sam miałem wtedy niewiele więcej lat niż ona. Bo dla mnie słowo "mama" miało w sobie coś magicznego. Jak można dziecko tej magii pozbawiać?
A i tak moją ulubioną postacią był Głupi Marek!

Czytana w zamierzchłej przeszłości, w dodatku bez wielkich chęci. Ot, nudząc się w domu kuzynek - bo ile można się bawić w dom - Sięgnąłem na półkę i zaliczyłem kilkugodzinny odjazd w inną rzeczywistość. Pamiętam, że podobała mi się średnio, kilka razy się zaśmiałem, a że czytałem już wtedy bardzo szybko, odłożyłem ją na półkę, zanim nasze mamy (moja i kuzynek) zdążyły...

Książeczka mojego dzieciństwa. Tak naprawdę to ledwo kojarzę fabułę, ale doskonale pamiętam, że wraz z siostrą same dopisałyśmy ciąg dalszy i ona odgrywała rolę Ani, a ja Lili. Był nawet 'wymyślony' Rusak, a nasze lalki były oczywiście naszymi dziećmi.
Jedyne co zapadło mi w pamięć, to to, że Ania do swoich rodziców zwracała się po imieniu. Szok, jak na tamte czasy :)

Książeczka mojego dzieciństwa. Tak naprawdę to ledwo kojarzę fabułę, ale doskonale pamiętam, że wraz z siostrą same dopisałyśmy ciąg dalszy i ona odgrywała rolę Ani, a ja Lili. Był nawet 'wymyślony' Rusak, a nasze lalki były oczywiście naszymi dziećmi.
Jedyne co zapadło mi w pamięć, to to, że Ania do swoich rodziców zwracała się po imieniu. Szok, jak na tamte czasy :)