Długo zbierałam się do recenzji tej książki.....Jest dla mnie po części osobista, bo znałam Go, kiedy nie był jeszcze "tym księdzem Kaczkowskim", tylko zwykłym Jasiem :).
Nie do końca zgadzam się z opisem naszej sopockiej podstawówki, nigdy nie czułam, iż chodzę do " czerwonej szkoły", lecz do zwyczajnej szkoły z połowy lat 80-tych i początku 90-tych. Może tylko trochę więcej było w niej dzieci z tzw. "rodzin patologicznych". Opis nauczycieli się zgadzał ;) i jeszcze ten pamiętny apel. Ja także czułam wtedy niemoc i wstyd. Jak stwierdził Jan, to zdarzenie w jakimś stopniu wpłynęło na jego przyszłe życie, czy na moje - nie wiem. On zawsze był inny. Mimo bardzo dużej wady wzroku, okularów z potwornie grubymi szkłami, ciągle zsuwającymi się z nosa i wiecznie rozwiązanymi sznurowadłami, była w nim godność i poczucie własnej wartości, która powodowała, że nikt nigdy się z niego nie wyśmiewał. Ciągle bujający w obłokach, mega roztargniony. Pamiętam, jak bałam się, że zepsuje mi ślub, bo zamiast rozpocząć ceremonię, on szukał.....sznura od kościelnego dzwonu....

Wtedy jeszcze nic nie wskazywało, że zostanie tym, Kim został...

Pięknie mówił, zawsze to, co myślał. Bardzo elokwentny, z dużym poczuciem humoru i z dużym dystansem do siebie. Często powtarzam sobie Jego zdanie: "Zamiast ciągle na coś czekać - zacznij wreszcie żyć" ( staram się, naprawdę się staram :)).

Uważam, że książki Jana Kaczkowskiego są dla wszystkich, nie tylko katolików, lecz po prostu dla dobrych ludzi:).

Długo zbierałam się do recenzji tej książki.....Jest dla mnie po części osobista, bo znałam Go, kiedy nie był jeszcze "tym księdzem Kaczkowskim", tylko zwykłym Jasiem :).
Nie do końca zgadzam się z opisem naszej sopockiej podstawówki, nigdy nie czułam, iż chodzę do " czerwonej szkoły", lecz do zwyczajnej szkoły z połowy lat 80-tych i początku 90-tych. Może tylko trochę...