"Czasami zastanawiam się, co było gorsze… Krzyk czy cisza, która po nim nastała..."

"Toxic" autorstwa Rachel Van Dyken jest drugim tomem serii Zatraceni, jednakże po lekturze tej powieści mam wrażenie, że ta część może być czytana zupełnie odrębnie. "Toxic" nie jest kontynuacją opowieści z pierwszego tomu, jest oddzielną historią kolejnego bohatera, a kluczowe postaci "Utraty" są w tej części wyłącznie tłem przedstawionej fabuły.

Po lekturze drugiego tomu odnoszę wrażenie, że jest odrobinę lepszy od części pierwszej, jednakże seria Zatraceni chyba nie stanie się moją ulubioną, czy nawet taką, za którą będę szczególnie tęskniła. Ostatecznie nie jest to mój ulubiony gatunek i przyznam się, że w pewnym momencie czułam się zmęczona infantylnością niektórych wydarzeń, czy też bohaterów.

W drugim tomie poznajemy historię widzianą oczami Gabe'a, którego mieliśmy okazję poznać pobieżnie w pierwszym tomie serii oraz Saylor, dziewczynę która jest zupełnie nową postacią. Kolejny raz spotykamy się z bohaterami, którzy kryją głęboką tajemnicę, tocząc bój z wewnętrznym zagubieniem.

Saylor, dziewczyna pochodząca z ubogiej rodziny podejmuje studia na wyższej uczelni, jej pasją jest muzyka, dlatego jako wolontariuszka okolicznego domu opieki dla osób niepełnosprawnych, prowadzi zajęcia muzyczne. Gabe, ukrywający się przed światem, zagubiony i noszący ciężki brzemię z przeszłości chłopak, także jest stałym gościem wspomnianego domu opieki, aczkolwiek jego obecność jest znacznie bardziej złożona i ma ścisły związek z traumatycznymi wydarzeniami z przeszłości.

"Żyłem w otoczeniu pięknych, szczęśliwych ludzi, a jedyne, czego chciałem, to napić się i udowodnić, że nie jestem taki jak oni". Str. 50

Seylor oraz Gabe, dwie zupełnie odmienne osobowości zaczynają się wzajemnie przyciągać bowiem łączy ich pasja do muzyki. Saylor zafascynowana tajemniczą osobowością Gabe'a, jego talentem i oryginalnym usposobieniem, nie potrafi oprzeć się jego wdziękom. Natomiast Gabe zaintrygowany niewinnością i prostotą Saylor, czuje, że w jej obecności jego problemy schodzą na dalszy plan, dziewczyna coraz częściej zaprząta jego myśli, fascynuje i ostatecznie zupełnie przyciąga jego uwagę. Jednakże, czy tajemnica, którą tak skrzętnie skrywa Gabe, może zaburzyć rodzące się uczucie między dwojgiem młodych ludzi pochodzących z zupełnie odmiennych światów?

"Płakałam twarzą wciśniętą w jego pierś. Płakałam w ramionach swojego dręczyciela. Płakałam, jakby był moim wybawcą". Str. 147

Autorka stworzyła kolejną historię, która z pewnością może stanowić dla nastolatków ostrzeżenie, może być cenną lekturą, która uzmysłowi, jak niebezpieczna bywa młodzieńcza brawura. Mnie jednak ta powieść nie oczarowała i nie zaskoczyła. Tak zupełnie szczerze to nie potrafię uzasadnić, co jest nie tak bowiem, jest to z pewnością poruszająca i wcale nie taka banalna historia, a jednak zabrakło mi w niej pewnej autentyczności, która spowodowałoby, że czułabym się zatracona i zupełnie zafascynowana tą opowieścią. Żaden z bohaterów nie wzbudził też mojego zachwytu, czy entuzjazmu, chociaż postać Gaba z pewnością jest znacznie lepiej przedstawiona i zarysowana, niż postać Wes'a w części pierwszej. Kiedy rozpoczynałam przygodę z drugim tomem, początkowo miałam wrażenie, że ta historia tym razem mnie oczaruje, jednak im bardziej w nią brnęłam tym mocniej czułam się zmęczona. Nie wzbudziła mojego zachwytu i ostatecznie stała się kolejną przeczytaną książką, która nie zakotwiczy głęboko w mojej pamięci. Ta część z pewnością nie opiera się w głównej mierze na dialogach, postać Gaba, jest znacznie lepiej rozbudowana, a czytelnik ma możliwość zagłębić się w jego myśli, poczuć jego zagubienie i wewnętrzne dylematy. Aczkolwiek w pewnym momencie dialogi stają się w pewnym sensie sztuczne i zbyt wydumane, nie przekonały mnie i powodowały, że bohaterowie stawali się trywialni, a nawet odrobinę irytujący. No i to zakończenie strasznie przewidywalne, zupełnie mnie nie zachwyciło. Pewnie dużym wpływem na mój odbiór jest to, że od dawna nie jestem nastolatką, dlatego nie potrafiłam się wczuć w rozważania i uczucia głównych bohaterów. Chociaż z drugiej strony inne młodzieżówki potrafiły mnie porwać, zafascynować, wywołać wspomnienia i uwierzyć w opowiadaną historię, szkoda tym razem tak się nie stało.

Reasumując, drugi tom serii Zatraceni jest kolejną książką skierowaną przede wszystkim do młodego czytelnika. Powieść porusza ważny temat związany z egzystencją człowieka, który obarczony jest poczuciem winy, odpowiedzialnością za zdarzenia, które doprowadziły do pogorszenia jakości życia drugiego człowieka. Dodatkowo historia przedstawiona w tej książce uzmysławia, jak ważne jest, aby nie kierować się w życiu emocjami, i jak dramatyczne mogą być konsekwencje młodzieńczej lekkomyślności. Niestety brak wyobraźni często doprowadza do tragicznych w skutkach wydarzeń, które zupełnie rujnują życie, odbierając szczęście i młodzieńczą radość. Książkę polecam miłośnikom literatury młodzieżowej, w której tym razem romans nie jest wątkiem dominującym, tylko tłem do wewnętrznych dylematów młodych i zatraconych w smutku ludzi.

"Tylko miłość i śmierć, jako jedyne na świecie, potrafią zmieniać nasze życie i przeznaczenie. Napędzają nas, albo porażają". str. 323

"Czasami zastanawiam się, co było gorsze… Krzyk czy cisza, która po nim nastała..."

"Toxic" autorstwa Rachel Van Dyken jest drugim tomem serii Zatraceni, jednakże po lekturze tej powieści mam wrażenie, że ta część może być czytana zupełnie odrębnie. "Toxic" nie jest kontynuacją opowieści z pierwszego tomu, jest oddzielną historią kolejnego bohatera, a kluczowe postaci...