Cal, Richelle, Rae i Nicole stanowili w dzieciństwie zgraną paczkę przyjaciół, jednak czasy, w których czwórka najlepszych przyjaciół radośnie bawiła się razem, przeminęły i nigdy nie wrócą. Wraz z dorastaniem wszystko się zmieniło, Richelle się wyprowadziła, Nicole zmieniła się nie do poznania i w końcu zniknęła, rozrywając szczęśliwą paczkę. Pomimo tego rozłamu Cal stale wraca myślami do szczęśliwych momentów dzieciństwa i do tej jedynej dziewczyny, którą kiedykolwiek pokochał i jedynej, którą stracił.

Gdy już prawie porzuca nadzieję odnalezienie Nicole, spotyka jej sobowtóra w kawiarni oddalonej setki kilometrów od miejsca, w którym powinna przebywać. Czy to ona? Cal jest zdezorientowany, dziewczyna wygląda jak ONA, ale nie zachowuje się tak samo. Nicole była nieśmiałą, skupioną na spełnianiu oczekiwań innych dziewczynką, a Nyelle wydaję się być jej totalnym przeciwieństwem. Chłopak nie daje jednak za wygraną i postanawia poznać się z nią jeszcze raz. Rozpoczyna tym samym najdziwniejszy okres w swoim życiu.

„Co, jeśli” było już moim kolejnym spotkaniem z Rebeccą Donovan. Po serii „Oddechy” miałam ochotę na więcej, byłam ciekawa, jakich bohaterów wymyśli. Barwne i rzeczywiste postacie zawsze były najlepsze w jej książkach. Nie zawiodłam się. Nyelle powaliła mnie na kolana, rzadko mam przyjemność czytać o tak dopracowanej postaci. Dziewczyna jest bardzo zagadkowa, a równocześnie zabawnie zwariowana. Pomaga bezdomnym i studentkom w trudnej sytuacji, nie może przejść obojętnie obok żadnego ludzkiego cierpienia, żyje, żeby być szczęśliwą i zarażać radością innych. Mimo że jest postacią raczej pojawiającą się rzadko, książka zdaję się być o niej, nie o Calu.

Z drugiej strony mamy Cala, narratora pozbawionego prawie doszczętnie uroku osobistego i przyzwoitości. Powiedzieć o nim, że jest łamaczem kobiecych serc to mało. Porzucił tyle dziewcząt, że nie jest w stanie ich zliczyć, nie może się zdecydować, czego chce w życiu. Na szczęście na niego Nyelle też ma pozytywny wpływ i sprawia, że jest zdecydowanie mniej nudny.

To głównie przez niego „Co, jeśli” czytało mi się dosyć trudno, narracja była po prostu nużąca. Dodatkowo akcję spowolniały wstawki z dzieciństwa bohaterów. Rozumiem, że autorka chciała, żeby czytelnik wiedział, co się działo, kiedy bohaterowie mieli po 10 lat, ale po co robić to narracją pierwszoosobową z punktu widzenia czterech osób? Według mnie fabuła byłaby ciekawsza i mniej skomplikowana, gdyby narratorem całej opowieści był po prostu Cal. Wtedy nie wiedziałabym więcej niż on i razem z nim domyśliłabym się, co się stało z Nicole. Taki jest, według mnie, cel narracji pierwszoosobowej.

Książka, jak wszystkie powieści pani Donovan, jest skomplikowana i ma w sobie ukryty przekaz. Z pozoru jest to powieść o miłości rodzącej się pomiędzy zupełnie różnymi osobami, ale naprawdę porusza dużo głębszy temat, ale o tym powinien przekonać się każdy z Was.

Cal, Richelle, Rae i Nicole stanowili w dzieciństwie zgraną paczkę przyjaciół, jednak czasy, w których czwórka najlepszych przyjaciół radośnie bawiła się razem, przeminęły i nigdy nie wrócą. Wraz z dorastaniem wszystko się zmieniło, Richelle się wyprowadziła, Nicole zmieniła się nie do poznania i w końcu zniknęła, rozrywając szczęśliwą paczkę. Pomimo tego rozłamu Cal...