Bycie szpiegiem to wyjątkowo niewdzięczne zajęcie. Wyobraźcie sobie, że macie umówione spotkanie z doradcą małżeńskim, ale w tym samym czasie musicie walczyć o to, by nie nastąpiło przetasowanie na najwyższych szczeblach władzy w MI6. Brzmi nieprawdopodobnie? W powieści Charlesa Cumminga takie nie jest.

Nie trudno uwierzyć w to, co napisał Cumming w „Obcym kraju”. Pisarz przez rok pracował dla brytyjskiego wywiadu zagranicznego i gdy odszedł ze służby zajął się pisaniem. Odważny wybór, ale w pełni usprawiedliwiony. Cumming włada słowem na tyle dobrze, że mimo braku galopującej do przodu akcji „Obcy kraj” trzyma w napięciu.

Główną osią powieści jest zniknięcie nowej szefowej MI6 Amelii Levene. Kobieta, która jako pierwsza miałaby objąć jedno z najważniejszych stanowisk w służbach, zapada się pod ziemię na kilka dni przed oficjalnym ogłoszeniem jej kandydatury. By uniknąć kompromitacji, zadnie jej odnalezienia powierzono Thomasowi Kellowi. Agentowi, który został zmuszony przejść na wcześniejszą emeryturę.

Cóż, fabuła może nie należy do tych z rodzaju zaskakujących, ale rozpisana została po mistrzowsku. Bohater dostaje szansę odkupienia win, w odpowiednich momentach uwaga czytelnika zostaje skierowana na fałszywe tory. Sam Kell zmaga się nie tylko z trudnościami prowadzonej sprawy, ale także z własnymi demonami. Cały urok „Obcego kraju” nie kryje się jednak w fabule, ale w otoczce, w której go umieszczono.

Opisane procedury MI6, zachowanie agentów oraz sposoby z jakich korzystają by wydobyć potrzebne informacje. To wszystko Cumming opisał szczegółowo, a przy tym w piękny i literacki sposób. Nie jest to podręcznik szpiega, ale przy odrobinie chęci, książka mogłaby posłużyć jako powieść zachęcając do podjęcia służby. Ze wszystkimi jej plusami i minusami. Pisarz nie boi się zahaczać o tematy kontrowersyjne. Udział wywiadu w operacji w Iraku to tylko jeden z nich, ale mocno i dosadnie nakreślony. Czytelnik nie dostaje jednak opinii na ten temat, a jedynie odpowiedni zbiór faktów, który może sam zinterpretować.

„Obcy kraj” potrafi zaskoczyć, a przy tym mocno trzyma się rzeczywistości. Nie dziwne więc, że powieść uhonorowano nagrodą Iana Fleminga za najlepszą powieść szpiegowską. Dodajmy, wyróżnienie w pełni zasłużone.

Bartosz Szczygielski