Czytelnik, który znał wcześniej Eliadego jako myśliciela i religioznawcę, może poczuć się zaskoczony tą pozycją. Książka wielkiego humanisty naszych czasów, słynnego ze świeżości i ostrości myśli, ma się okazać prozą... naiwną?

Naiwność bierze się, jak sądzę, ze szczerości uczuć i potrzebie powiedzenia wszystkiego co istotne, albo przynajmniej tego co najważniejsze. Autor zdaje się podzielać niespokojne ambicje głównego bohatera (co dziwić nie może, Dominik to przynajmniej w pewnej części postać o charakterze autobiograficznym) i na płaszczyźnie literackiej szkicuje mnóstwo wątków - jeden musi ustępować miejsca następnemu, a ten jeszcze następnemu, bo oto na horyzoncie rysuje się już kolejna myśl i kolejny wątek.

Ale to się przecież wybaczy. Nie ma tu naukowego zadęcia, jest za to humanistyczna szczerość - to nic, że czasem zbyt nagląca. Pewnym rozładowaniem są wątki z pogranicza fantastyki "futurystycznej", a tych - o dziwo - całkiem sporo.

Czytelnik, który znał wcześniej Eliadego jako myśliciela i religioznawcę, może poczuć się zaskoczony tą pozycją. Książka wielkiego humanisty naszych czasów, słynnego ze świeżości i ostrości myśli, ma się okazać prozą... naiwną?

Naiwność bierze się, jak sądzę, ze szczerości uczuć i potrzebie powiedzenia wszystkiego co istotne, albo przynajmniej tego co najważniejsze. Autor...