Z pewnością nie jest to książka, którą czyta się jednym tchem. Można powiedzieć, że wymaga sporej uwagi; że autor nie zaprzątał sobie głowy tym, by czytelnik miał możliwość posegregowania informacji wypływających z przemyśleń Ismeta (Izzy'ego) i Mustafy.
Jednak problem, jaki stanowi zaplanowany bałagan chronologiczny (obrazujący problemy psychiczne bohatera) zupełnie blednie w zestawieniu z kapitalną wręcz zdolnością Prcicia do przekazywania emocji. I to nie tylko tych, które wywołała wojna i ucieczka przed nią, ale również tych czysto młodzieńczych - naiwnych i pięknych w swej prostocie. Zdolność ta obrazowana jest niekiedy w iście orientalny sposób - narracją pełną ornamentów językowych. A nie brakuje też - dla kontrastu (ale czy po coś jeszcze?) - wstawek wulgarnych.
Książka pozostawia czytelnika w ponurawo-nostalgicznym nastroju. Na pozytywy - poza czarnym, dyskretnym humorem - raczej w niej za wiele miejsca nie ma. Ale tak to musiało wyglądać, skoro główny bohater od lat ma problemy psychiczne. A że nazywa się tak, jak autor? No cóż, nieprzypadkowo.

Z pewnością nie jest to książka, którą czyta się jednym tchem. Można powiedzieć, że wymaga sporej uwagi; że autor nie zaprzątał sobie głowy tym, by czytelnik miał możliwość posegregowania informacji wypływających z przemyśleń Ismeta (Izzy'ego) i Mustafy.
Jednak problem, jaki stanowi zaplanowany bałagan chronologiczny (obrazujący problemy psychiczne bohatera) zupełnie...