Genialna książka. Całkowita deheroizacja zrywu powstańczego objawiająca się we wszystkim: kreacji bohatera, przestrzeni, języku. Nie ma bohaterskiej walki, jest ogromna chęc przetrwania. Walczącą Warszawę poznajemy z okien piwnic, nie ze szczytu barykady, to mi się bardzo podobało. A język? Normalny dla Mirona lingwisty,momentami przypomina język dziecka, mowę potoczną. Ale jak inaczej opisac powstanie oczami cywila? Pisał w okresie kryzysu słowa. Poza tym nie dało się opisac wojny bardziej apokaliptycznie niż Baczyński czy Gajcy. Przeżył kataklizm, który "zmusił" wielu podobnych do Mirona do opisania powstania. Jednak są to zazwyczaj ludzie, którzy gdyby nie wojna, to nigdy nie sięgnęliby po pióro. Miron chciał stworzyc dzieło, coś wybitnego i jednocześnie miał świadomośc, że normalne słowo nie jest w stanie przekazac kataklizmu. Sposobu szukał 23 lata i odnalazł go, podobnie jak Borowski czy Różewicz. To relacja człowieka, który przetrwał.

Genialna książka. Całkowita deheroizacja zrywu powstańczego objawiająca się we wszystkim: kreacji bohatera, przestrzeni, języku. Nie ma bohaterskiej walki, jest ogromna chęc przetrwania. Walczącą Warszawę poznajemy z okien piwnic, nie ze szczytu barykady, to mi się bardzo podobało. A język? Normalny dla Mirona lingwisty,momentami przypomina język dziecka, mowę potoczną. Ale...