Bardzo kiepska książka utalentowanego pisarza. Przecieram oczy ze zdumienia..
Sama historia jest banalna i niewiarygodna, wlecze się, jak flaki z olejem i niczym nie zaskakuje.
Od początku było wiadomo, że mordercą musi być ktoś z kleru - przy takiej jawnie okazywanej niechęci autora do tego środowiska.
Dlaczego mówię o niechęci?
Trudno znaleźć choć jedną pozytywną postać w tym środowisku w książce. Gdzie te parytety? Wszyscy są tam zakłamani? A ilu z nich oddało swoje życie za wiarę i przekonania w czasach komunistycznego reżimu?
Jestem człowiekiem niewierzącym i nie burzy mnie atak na polski kościół jako taki, owszem, są w nim pedofile i ludzie niemoralni jak wszędzie, działa statystyka. Natomiast cała wizja autora jest nieprawdopodobna.
Rozbawiło mnie, jak przy tym konfesjonale ktoś poganiał Heinza - czy długo się będzie spowiadał :D
Widać, że można pisać nie mając o samym kościele zielonego pojęcia.

Oczywiście, pierwszymi podejrzanymi jest środowisko „prawicowych ekstremistów”: czyżby w Polsce masowo mordowali oni osoby homoseksualne i Żydów?
W Europie takie przypadki możemy zaobserwować (Brevik choćby), ale akurat w Polsce jedyne morderstwo polityczne miało miejsce ze strony lewaka, który po jego dokonaniu żałował, że dorwał posła, a nie pana prezesa wiadomej partii.

Jeśli chce się napisać książkę wylewającą żółcie i niechęć do kościoła i jego członków, to przynajmniej trzeba to zrobić wiarygodnie. W reportażu „Zakonnice odchodzą po cichu” autorka przeprowadziła swoją krytykę uczciwie i wiarygodnie, na podstawie faktów, a cała książka tego autora, to istne political fiction.
Gdybym się jeszcze tak śmiertelnie nie wynudził! Żeby tak się coś działo, kręciła się jakaś akcja!
A tu nic. Przez 90% czasu w moich słuchawkach (czytałem audiobooka) pobrzękiwały pseudofilozoficzne rozważania..
Autor dowiadywał się starannie od konkretnych osób różnych rzeczy dotyczących aspektów kryminalnych i podał nazwiska tych osób - akurat za to chwała mu.
Natomiast jego „fachowość” w dziedzinie „co to się dzieje w seminariach” ogranicza się do powoływania się na jakichś anonimowych kleryków, którzy oczywiście tak bardzo się boją ujawnić swoje nazwiska, że na pewno czują się zagrożeni „inkwizycją”.
Można napisać książkę fabularną, a jednocześnie dokonywać manipulacji. Można. Autor to pokazał doskonale.

Bardzo kiepska książka utalentowanego pisarza. Przecieram oczy ze zdumienia..
Sama historia jest banalna i niewiarygodna, wlecze się, jak flaki z olejem i niczym nie zaskakuje.
Od początku było wiadomo, że mordercą musi być ktoś z kleru - przy takiej jawnie okazywanej niechęci autora do tego środowiska.
Dlaczego mówię o niechęci?
Trudno znaleźć choć jedną pozytywną postać w...