Tak karkołomna i oszałamiająca książka, że aż momentami brak tchu! Ale też wymagająca i zaborcza, żąda, by oddać jej serce, czas i całą uwagę. No i trzeba mieć do niej cierpliwość. Grosman przez pierwsze 200 stron wystawia nas na próbę, rzuca kamienie pod nogi, prowadzi z zakrytymi oczami przez straszne wertepy... trudno się zorientować gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy. Na tym polega nasz (czytelniczy) błąd - czekujemy spektakularnej katastrofy... podczas gdy mądry Dawid Grosman dobrze wie co robi... Kiedy się rozluźnimy i zaufamy doznajemy ogromnej przyjemności zanurzania się w piękno języka i intymną geografię pewnego chłopca, który jest INNY. Jednak żeby zdefiniować, co znaczy INNY trzeba najpierw zadać sobie pytanie co znaczy NORMALNY. Czy w ogóle istnieje coś takiego jak obiektywna, dotycząca wszystkich w jednakim stopniu, norma?
Więc może i mały Aron nie jest całkiem normalny, coś w głębi niego, inny mały Aron, jego druga wewnętrzna połówka, zdecydowało, że nie będzie rósł ani dojrzewał. Dystans między nim a rówieśnikami staje się coraz większy, nić łącząca go z dziecięcymi przyjaciółmi zostaje napięta do granic możliwości, by w końcu w naturalny sposób się przerwać. Aron to niezastąpiony tropiciel tajemnych znaków, kolekcjoner słów, mistrz wewnętrznych ceremonii odprawianych ze starannym zachowaniem wszelkich niezbędnych reguł. Jego wewnętrzna gramatyka rządzi się tylko jemu znanymi regułami. Ten świat jest zarówno oszałamiająco piękny i fascynujący, jak i przerażający.
Kochamy tego chłopca i drżymy o niego.
No i oczywiście jak nikt inny Dawid Grosman (który niestety i w tym roku nie dostał Nagrody Nobla ☹) potrafi grać na najdelikatniejszych strunach. Ta książka to trochę takie dmuchanie w znalezione na plaży piórko, w wyniku czego powstają najbardziej nieoczekiwane, choć ulotne, formy, a my widzimy nagle niewidoczne gołym okiem, cieniutkie niteczki, eteryczne chmurki puchu, tajemne powiązania i splątania pierza.
Grosman mówi nam: zobaczcie jak wspaniałą i głęboką, jak delikatną i skomplikowaną istotą jest człowiek. I robi to tak jak to tylko on potrafi. Z wirtuozerią, po mistrzowsku. Dla mnie to bezwarunkowo jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy.

Tak karkołomna i oszałamiająca książka, że aż momentami brak tchu! Ale też wymagająca i zaborcza, żąda, by oddać jej serce, czas i całą uwagę. No i trzeba mieć do niej cierpliwość. Grosman przez pierwsze 200 stron wystawia nas na próbę, rzuca kamienie pod nogi, prowadzi z zakrytymi oczami przez straszne wertepy... trudno się zorientować gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy. Na...