Przerobiłam w swoim życiu wiele książek poruszających wątek narkomanii, w zasadzie to wszystkie, jakie wpadły mi w ręce. I jak do tej pory nie przypadła mi do gustu jedynie twórczość (hmm...) Barbary Rosiek... Teraz do tego 'elitarnego' grona dołączył także pan Krasnodębski.

Potrafię zrozumieć celowość użycia takiego a nie innego języka (i tylko dlatego dam jej dwie gwiazdki zamiast jednej), jednak moja ocena nie stanie się przez to inna. Najzwyczajniej w świecie ten bełkot nie przypadł mi do gustu. Trudno nazwać ten 'zabieg artystyczny' inaczej. Forma stanowczo przerosła treść: ciągłe powtórzenia, rymy od czapy, monologi, w których jedno zdanie ciągnęło się przez dwie strony i skończyło tylko dlatego, że głównej bohaterce ktoś przerwał (sic!), dialogi tak sztuczne, że rozmowy 'aktorów' występujących w 'Trudnych sprawach' to przy tym pikuś. I zupełny brak opisów. Dialog gonił dialog, a po tym z kolei następował przydługi i oderwany od rzeczywistości monolog. Strumień 'świadomości'? I całe szczęście, że to cudo ma niespełna 200 stron i dużą czcionkę, bo gdyby było inaczej to chyba poddałabym się i je odłożyła.

Najgorsze było jednak to, że cały czas podczas lektury z tyłu głowy miałam jedno: że na mojej półce czeka jeszcze kontynuacja "Stokrotki", a na dodatek dałam się niedawno skusić na zakup "Odwyku" tego samego autora... O ile ciąg dalszy tej historii już za mną (i mogę w końcu wyrzucić losy tych pożal się Boże bohaterów z pamięci), o tyle nie wiem, kiedy odważę się sięgnąć po drugi tytuł. Wiem jednak, że z tą wiedzą, którą mam dzisiaj, nie kupiłabym niczego, co napisał ten człowiek. Pozostaje mi mieć nadzieję, że "Odwyk" został napisany inaczej, jednak nie dowiem się tego, dopóki nie sprawdzę...

Wracając jednak do "Stokrotki", podobnie jak jedna z recenzujących ją osób odnosiłam wrażenie, że od samego początku wszyscy bohaterowie są naćpani. I twórca tegoż 'dzieła' też. I tylko ja jedna biedna nie, więc muszę zacisnąć zęby i się z nimi męczyć. Doprawdy, tych ludzi chciałoby się udusić, bo do nikogo tam nie dało się zapałać sympatią. I do kompletu te dziwne erotyczne rozterki tytułowej bohaterki, której marzył się kontakt cielesny z każdym, kto się nawinął, a zwłaszcza ze Świętym Mikołajem... Totalnie to wszystko niesmaczne.

Nie polecam, no chyba że ktoś ma akurat ochotę na gniot. Różne są zboczenia :)

Przerobiłam w swoim życiu wiele książek poruszających wątek narkomanii, w zasadzie to wszystkie, jakie wpadły mi w ręce. I jak do tej pory nie przypadła mi do gustu jedynie twórczość (hmm...) Barbary Rosiek... Teraz do tego 'elitarnego' grona dołączył także pan Krasnodębski.

Potrafię zrozumieć celowość użycia takiego a nie innego języka (i tylko dlatego dam jej dwie...