Bardzo źle czytało mi się tę książkę. Co prawda temat narkomanii u nastolatków jest ważny i trudny, jednak jak dla mnie tutaj zostało to źle poprowadzone. Szarpany styl pisania miał dodać realizmu - dla mnie było tego zdecydowanie za dużo, przez co książka była bardzo nieautentyczna.

Bardzo źle czytało mi się tę książkę. Co prawda temat narkomanii u nastolatków jest ważny i trudny, jednak jak dla mnie tutaj zostało to źle poprowadzone. Szarpany styl pisania miał dodać realizmu - dla mnie było tego zdecydowanie za dużo, przez co książka była bardzo nieautentyczna.

Na Jowisza, co to za bełkot...

Już na samym początku zwraca uwagę niezdrowa relacja bohaterki z własnym bratem - trochę jak pewien wątek w "Grze o tron"...

Potem obserwujemy jej upadek. Pod wpływem narkotyków grzeczna panienka zmienia się w nimfomankę, a pod wpływem coraz to głupszych (i bardziej naćpanych) partnerów i partnerek zeszmaca się całkowicie. Żadne upodlenie nie jest jej oszczędzone, cała niedola zostaje skumulowana w jednym człowieku.

Rozumiem, że to miał być straszak na niegrzeczne dzieci, ale wyszło coś karykaturalnego. Wszystkie osoby w książce są groteskowe i wykoślawione, większość myśli tylko o seksie, ćpaniu albo jednym i drugim.

Również język użyty do opisu "głębokich przemyśleń" bohaterki (czytaj: sałata słowna) daje do myślenia. Wskazuje bowiem, że chyba sam autor nie był trzeźwy, kiedy to pisał...

Daję aż trzy gwiazdki, ponieważ ta tragifarsa była na swój sposób śmieszna. Żal mi tylko psa.

Na Jowisza, co to za bełkot...

Już na samym początku zwraca uwagę niezdrowa relacja bohaterki z własnym bratem - trochę jak pewien wątek w "Grze o tron"...

Potem obserwujemy jej upadek. Pod wpływem narkotyków grzeczna panienka zmienia się w nimfomankę, a pod wpływem coraz to głupszych (i bardziej naćpanych) partnerów i partnerek zeszmaca się całkowicie. Żadne upodlenie...

Przeczytałam wiele książek o tematyce narkomańskiej i ta jest moją ulubioną. Bez zbędnych dłużyzn. Mocna.

Przeczytałam wiele książek o tematyce narkomańskiej i ta jest moją ulubioną. Bez zbędnych dłużyzn. Mocna.

Narkoman widzi rzeczywistość często przez mgłę, a jego życie składa się z migawek, lęków, obsesji, głodu i pragnień.
Zawsze szukałem historii opowiedzianej właśnie z punktu widzenia narkomana ale bez ramek autorów. Taka historia jest o wiele bardziej przekonywująca niż wystudiowany obraz pedagogiczno-psychologiczny. Opowieść przedstawiona w tej książce jest nakreślona bardzo realnie.
„Stokrotka” zawiera żywe emocje, sny, marzenia, wizje, lęki, obojętność i ukrywaną bezsilność. Dokładnie świat widziany oczami narkomana.
To co wyróżnia tę książkę od innych, jakie na temat narkomanii przeczytałem, to także atmosfera. Można ją wyczuć w każdym podrozdziale i rozdziale. Wiem teraz, że półrzeczywistość też może osaczyć.*

*Marcin Gaweł, lat 15.

Narkoman widzi rzeczywistość często przez mgłę, a jego życie składa się z migawek, lęków, obsesji, głodu i pragnień.
Zawsze szukałem historii opowiedzianej właśnie z punktu widzenia narkomana ale bez ramek autorów. Taka historia jest o wiele bardziej przekonywująca niż wystudiowany obraz pedagogiczno-psychologiczny. Opowieść przedstawiona w tej książce jest nakreślona...

Ze mną jest chyba coś nie tak. Jak dla mnie to komedia jest, śmiałam się jak p... nienormalna. Rechu, rechu kupa śmiechu..

Ze mną jest chyba coś nie tak. Jak dla mnie to komedia jest, śmiałam się jak p... nienormalna. Rechu, rechu kupa śmiechu..

Cóż mogę powiedzieć... Zatkało mnie!! Na książkę natrafiłam przypadkowo w bibliotece i skusił mnie tytuł i opis na okładce. Ze względu na swój zawód interesują mnie wszelkie tematy związane z człowiekiem, jego osobowością i problemami, a także wszelkie dysfunkcje, patologie i nałogi wkomponowane w fabułę książek. Dlatego chętnie sięgnęłam po „Stokrotkę” autorstwa Jana Pawła Krasnodębskiego.

Tytułowa Stokrotka to kilkunastoletnia dziewczyna o imieniu Dorota, która jest narkomanką. Historia ukazuje jej przemyślenia, myśli, działania a także wpływy na jej organizm różnych trunków. Dziewczyna walczy sama ze sobą, z demonami ulatniającymi się z jej głowy oraz z otaczającym światem. Nie potrafi się wyzwolić z nałogu. Autor w subtelny, lecz drastyczny sposób pokazał jej relacje z bratem, mamą i mężczyznami. Czytelnik obserwując poczynania dziewczyny odczuwa jej cierpienie i widzi jej wzloty i upadki.

„Stokrotka” to bardzo dogłębna, osobista, dramatyczna opowieść o dziewczynie walczącej z przeciwnościami losu, z własnymi słabościami i z samym sobą. Przez te kilkadziesiąt stron dowiadujemy się o niej wszystkiego, przedstawia nam całe swoje życie, swoje kompleksy i trudności. Opowiada o nałogu i zmaganiach z nim. Ta książka demoluje mózg, zostawia ślad w człowieku, skłania do refleksji. Po przeczytaniu jej mój kac książkowy trwał dobry miesiąc. Musiałam przetrawić tą historię. Czyta się ja z wypiekami na twarzy. Domyślam się, że nie jest to książka dla wszystkich, lecz polecam ją wszystkim rodzicom nastolatków i pedagogom.

Cóż mogę powiedzieć... Zatkało mnie!! Na książkę natrafiłam przypadkowo w bibliotece i skusił mnie tytuł i opis na okładce. Ze względu na swój zawód interesują mnie wszelkie tematy związane z człowiekiem, jego osobowością i problemami, a także wszelkie dysfunkcje, patologie i nałogi wkomponowane w fabułę książek. Dlatego chętnie sięgnęłam po „Stokrotkę” autorstwa Jana Pawła...

Marna próba podrobienia "Pamiętnika narkomanki", chaotyczna, mało spójna, ukazująca wydarzenia wyłącznie z perspektywy "naćpanego" umysłu nie pozwala odkryć do końca ani co się dzieje, ani jaka tak naprawdę jest główna bohaterka, nie mówiąc już o tym, że postacie poboczne są przedstawione jedynie w strzępach majaczeń Stokrotki lub jej chorych wyobrażeń. Książka nie przyciąga do bohatera ani fabuły, miałam wrażenie że cały ten chaos jaki dostajemy jest halucynacją ale autora, który opiera się na stereotypach i własnych wyobrażeniach aniżeli prawdzie o narkomanach. Spodziewałam się dobrej, ciężkiej literatury, której niestety nie znalazłam.

Marna próba podrobienia "Pamiętnika narkomanki", chaotyczna, mało spójna, ukazująca wydarzenia wyłącznie z perspektywy "naćpanego" umysłu nie pozwala odkryć do końca ani co się dzieje, ani jaka tak naprawdę jest główna bohaterka, nie mówiąc już o tym, że postacie poboczne są przedstawione jedynie w strzępach majaczeń Stokrotki lub jej chorych wyobrażeń. Książka nie...

Przerobiłam w swoim życiu wiele książek poruszających wątek narkomanii, w zasadzie to wszystkie, jakie wpadły mi w ręce. I jak do tej pory nie przypadła mi do gustu jedynie twórczość (hmm...) Barbary Rosiek... Teraz do tego 'elitarnego' grona dołączył także pan Krasnodębski.

Potrafię zrozumieć celowość użycia takiego a nie innego języka (i tylko dlatego dam jej dwie gwiazdki zamiast jednej),jednak moja ocena nie stanie się przez to inna. Najzwyczajniej w świecie ten bełkot nie przypadł mi do gustu. Trudno nazwać ten 'zabieg artystyczny' inaczej. Forma stanowczo przerosła treść: ciągłe powtórzenia, rymy od czapy, monologi, w których jedno zdanie ciągnęło się przez dwie strony i skończyło tylko dlatego, że głównej bohaterce ktoś przerwał (sic!),dialogi tak sztuczne, że rozmowy 'aktorów' występujących w 'Trudnych sprawach' to przy tym pikuś. I zupełny brak opisów. Dialog gonił dialog, a po tym z kolei następował przydługi i oderwany od rzeczywistości monolog. Strumień 'świadomości'? I całe szczęście, że to cudo ma niespełna 200 stron i dużą czcionkę, bo gdyby było inaczej to chyba poddałabym się i je odłożyła.

Najgorsze było jednak to, że cały czas podczas lektury z tyłu głowy miałam jedno: że na mojej półce czeka jeszcze kontynuacja "Stokrotki", a na dodatek dałam się niedawno skusić na zakup "Odwyku" tego samego autora... O ile ciąg dalszy tej historii już za mną (i mogę w końcu wyrzucić losy tych pożal się Boże bohaterów z pamięci),o tyle nie wiem, kiedy odważę się sięgnąć po drugi tytuł. Wiem jednak, że z tą wiedzą, którą mam dzisiaj, nie kupiłabym niczego, co napisał ten człowiek. Pozostaje mi mieć nadzieję, że "Odwyk" został napisany inaczej, jednak nie dowiem się tego, dopóki nie sprawdzę...

Wracając jednak do "Stokrotki", podobnie jak jedna z recenzujących ją osób odnosiłam wrażenie, że od samego początku wszyscy bohaterowie są naćpani. I twórca tegoż 'dzieła' też. I tylko ja jedna biedna nie, więc muszę zacisnąć zęby i się z nimi męczyć. Doprawdy, tych ludzi chciałoby się udusić, bo do nikogo tam nie dało się zapałać sympatią. I do kompletu te dziwne erotyczne rozterki tytułowej bohaterki, której marzył się kontakt cielesny z każdym, kto się nawinął, a zwłaszcza ze Świętym Mikołajem... Totalnie to wszystko niesmaczne.

Nie polecam, no chyba że ktoś ma akurat ochotę na gniot. Różne są zboczenia :)

Przerobiłam w swoim życiu wiele książek poruszających wątek narkomanii, w zasadzie to wszystkie, jakie wpadły mi w ręce. I jak do tej pory nie przypadła mi do gustu jedynie twórczość (hmm...) Barbary Rosiek... Teraz do tego 'elitarnego' grona dołączył także pan Krasnodębski.

Potrafię zrozumieć celowość użycia takiego a nie innego języka (i tylko dlatego dam jej dwie...

Książki o tematyce narkomani nie należą do tych "lekkich". Ta pozycja jednak mieści się w "granicach normy". Język jest bardzo prosty, momentami czytelnik ma wrażenie, że książka jest dosłownie kierowana tylko do młodzieży, gdyż styl i treści są bardzo specyficzne.
Stokrotka- dziewczyna, która chciała na swój własny sposób poradzić sobie z dojrzewaniem- tylko spróbować i doznać innych wrażeń, ale uzależniła się szybciej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać...

Książki o tematyce narkomani nie należą do tych "lekkich". Ta pozycja jednak mieści się w "granicach normy". Język jest bardzo prosty, momentami czytelnik ma wrażenie, że książka jest dosłownie kierowana tylko do młodzieży, gdyż styl i treści są bardzo specyficzne.
Stokrotka- dziewczyna, która chciała na swój własny sposób poradzić sobie z dojrzewaniem- tylko spróbować i...

Przeczytana bardzo dawno temu. Książka przede wszystkim oryginalna, nie wszystkim się spodoba. Bardzo chaotyczna, natomiast dzięki temu oddaje prawdziwe uczucia i emocje uzależnionej Stoktotki.
Jedna z moich ulubionych książek dawnych lat.
W

Przeczytana bardzo dawno temu. Książka przede wszystkim oryginalna, nie wszystkim się spodoba. Bardzo chaotyczna, natomiast dzięki temu oddaje prawdziwe uczucia i emocje uzależnionej Stoktotki.
Jedna z moich ulubionych książek dawnych lat.
W