Od jakiegoś czasu książki dla dzieci są u mnie substytutem przysłowiowej kolejki elektrycznej. Wybierając lekturę na towarzysko-rodzinne spędy z udziałem maluchów, całkiem świadomie i całkiem egoistycznie dobieram ją bardziej pod siebie niż pod nie. Tak też było z książką „Dlaczego oczy kota…”.

W zeszłym roku, w czasie fali upałów, uraczyłem się tytułem „Dlaczego hipopotam jest gruby”. Przypadł mi do gustu na tyle, że postanowiłem skwapliwie wykorzystać okazję do zapoznania się z jego poprzednikiem – „Oczami kota…” właśnie.

Podobnie jak w "Hipopotamie...", autorka – znana ze swego zamiłowania do zwierząt lekarz weterynarii – super zrozumiałym dla maluchów (a całkiem dowcipnym dla dorosłych) językiem, relacjonuje zwyczaje zwierzęcych pań i panów. Objaśnia je (na zasadzie różnic i analogii) przez pryzmat ludzkich zachowań i ludzkich potrzeb, dzięki czemu czyni je bliższymi i bardziej zrozumiałymi.

Wykorzystując konwencję udzielania odpowiedzi na pytania, opowiada między innymi o czeluściach żołądków przeżuwaczy, osobliwościach torbaczy, fiszbinowców, jaszczurczego ogona, chomiczego pyszczka, sowiej głowy…

Rozprawia o miłosnych pieśniach ryb, sprycie lisów i wiewiórek, seksizmie pszczół, zimowej hibernacji, ewolucji, trzeciej powiece, smutnym losie żądlących pszczół, ssakach, które "całkowicie zrezygnowały z życia na lądzie i przeniosły się do wody"…

Prezentuje barwny katalog strategii obronnych, adaptacyjnych, trybów ucieczki, metod uniku, kamuflażu, sposobów zdobywania pokarmu, gromadzenia zapasów na zimę albo suszę, zalotów…

Objaśnia specyfikę wybranych wąsów, języków, ogonów, szczypców, kolców… Zwraca przy tym uwagę na znaczenie faktur, umaszczeń, zachowań typu drapanie, skakanie, lizanie, szczypanie…

Dementuje kłamstwa niecnie rozpowiadane o świniach, lisach i baranach. Udowadnia, że obrazek jeża niosącego jabłko to ściema godna amerykańskich filmów akcji, a oddychające ryby i pływające koty istnieją.

Książka obejmuje kilkadziesiąt pytań i dość rozległy wolumen bohaterów (od mrówki po płetwala).

Są to pytania dotyczące ciekawostek przyrodniczych, np.: Który zwierzak poluje za pomocą lassa?, do czego służą kądziołki przędne i wibrysy? Jakie są różnice między dromaderem a baktrianem? Do czego kretowi potrzebne łopaty, sarnom talerze a bobrowi kielnia? Do czego zwierzętom sznurowanie? Która kaczka mieszka w dziupli? Ile waży najmniejszy ptak na świecie? Które zwierzę śpi najdłużej a które najkrócej?...

Pytania na miarę tych egzystencjalnych: Dlaczego zwierzęta nie noszą ubrań? Dlaczego gęsi chodzą gęsiego? Dlaczego mucha nie spada z szyby? Dlaczego kot mruczy? Dlaczego ryba się nie topi? Dlaczego dzięcioł stuka w drzewo? Dlaczego jedne psy są małe a inne bardzo duże? Dlaczego trawa jest zielona, kot łapie myszy, żaba jest mokra, a kwiaty kolorowe? Dlaczego psy gryzą, koty drapią a raki szczypią? Dlaczego kogut ma grzebień a jamnik jest taki długi? ...

Ale również te już zupełnie poważne: Skąd się wzięły świnki morskie? Dlaczego pies macha ogonem? Dlaczego ludzie nie mają skrzydeł? Czy rośliny czują ból? Czy paznokcie mogą rosnąć w nieskończoność? Skąd się biorą sny? Dlaczego ludzie i zwierzęta umierają? Jak to jest, że ogień parzy? Dlaczego każdy człowiek jest inny? Co należy robić by nie pogubić wszystkich myśli?

No i tytułowe – na samo brzmienie którego ciarki przechodzą po plecach :D – dlaczego oczy kota świecą w nocy?

Pytania niby dziecinnie proste i oczywiste, ale jednak… Moją osobistą eureką było to, że nie wszystkie biedronki są w kropki…, w dodatku nie wszystkie są czerwono-czarne (!)

Książka dla dociekliwych maluchów, ale również dla dociekliwych dorosłych, którzy lubią podróżować w czasie. Świetnie oddaje obfitość zwierzęcego świata. Dla malucha istna kopalnia wiedzy o naszych braciach mniejszych. Uwrażliwia na ich potrzeby. Uświadamia, że zwierzaki to żyjące istoty, które podobnie jak człowiek mogą odczuwać głód, strach, ból. Fakt, że treść jest ciekawa dla dorosłych powoduje, że przy wspólnej lekturze zainteresowanie w naturalny sposób promieniuje na młodocianych. Kawał dobrej roboty. Jak zwykle w wykonaniu Doroty Sumińskiej – lekko, mądrze, z miłością, szacunkiem i w punkt.

Chciałoby się rzec, że odtąd każdy spacer czy wyprawa do lasu powinny być przygodą, ale na ile komu starczy zapału to już inna sprawa...

Od jakiegoś czasu książki dla dzieci są u mnie substytutem przysłowiowej kolejki elektrycznej. Wybierając lekturę na towarzysko-rodzinne spędy z udziałem maluchów, całkiem świadomie i całkiem egoistycznie dobieram ją bardziej pod siebie niż pod nie. Tak też było z książką „Dlaczego oczy kota…”.

W zeszłym roku, w czasie fali upałów, uraczyłem się tytułem „Dlaczego hipopotam...