Na podstawie opisu poleciłam tą książkę mojej mamie-nauczycielce do czytania w zerówce. Zmyliły mnie jednak opinie moich znajomych. Więc postanowiłam sama ją przeczytać.
Przeczytałam książkę w ciągu jednego dnia. Nie jadłam, nie spałam. Na potrafiłam się od niej oderwać.
Nie radziłabym czytać tej książki dzieciom po niżej 10 roku życia. Historia przeplatają dość brutalne sceny i śmierć. W dzisiejszym już dość brutalnym świecie chyba nie potrzeba dzieciom więcej śmierci.
Bohaterowie mają ponoć od 12-16 lat. Ich psychika, zachowanie i moralność, czasem kompletnie nie pasowała do podanego wieku.
Pojęcia dobra i zła przenikają się. To co piękne czasem jest naszym najgorszym koszmarem, a to co brzydkie spełnieniem marzeń.
Nie przeczytałam serii "Harrego Pottera", czego bardzo żałuje ,ale wydaje mi się ,że jest już dla mnie za późno. W każdym razie pamiętam cały ten szum wokół tej książki. W "Akademii dobra i zła" mamy tą samą tematykę. Co tak na prawdę jest dobre?
Agata i Sofia od początku przyjaźniły się. Ale czy z tych samych powodów? Sofia widzi w przyjaciółce dobry uczynek, środek do celu. Agata jest zamkniętą w sobie dziewczynką, która "widziała" Sofie. Wiedziała bowiem od samego początku jaką płytką osobą jest koleżanka, ale... dostrzegła w niej coś jeszcze - samotność.
Chyba każdy, kto czyta tą książkę, że Akademia Dobra jest farsą. Prawem w tej szkole jest piękno i etykieta, a nie jej filary. DOBRO. MĘSTWO. CZYSTOŚĆ. HONOR. Zdaje się, że tylko czarownica-Agata je w głębi duszy rozumie. Być może nadinterpretuje tą książkę, ale Agata wierzy tylko w to co mówią o niej inni ludzie. Nie jest piękna - musi być więc czarownicą. Jej matka chciała być w Akademii Zła więc córka w naturalny sposób przejęła kilka usposobień. Czarne ubrania, mieszkanie na cmentarzu być może namieszało w głowie bohaterki. Agata nie spogląda w lustro ,ponieważ uważa że jest brzydka, ma samowstręt. Uwielbiam tą postać! Wydaje mi się ,że każdy z nas jest taką właśnie niewierzącą we własne możliwości "Agatą"
Historia jest napisana w mistrzowski sposób. Dodatkiem są również ciekawe ilustracje. Choć sama już dawno wyrosłam z baśni, to ta opowieść połknęła mnie i wypluła kilka dni później z pewnymi przemyśleniami. Jest to jedna z najlepszych pozycji, którą czytałam!!!

Na podstawie opisu poleciłam tą książkę mojej mamie-nauczycielce do czytania w zerówce. Zmyliły mnie jednak opinie moich znajomych. Więc postanowiłam sama ją przeczytać.
Przeczytałam książkę w ciągu jednego dnia. Nie jadłam, nie spałam. Na potrafiłam się od niej oderwać.
Nie radziłabym czytać tej książki dzieciom po niżej 10 roku życia. Historia przeplatają dość brutalne...