Dominikana. Drugi co do wielkości (po Kubie) wyspiarski kraj na Karaibach. Zarazem cel wycieczek milionów turystów z Europy i Ameryki Północnej. Wielu z tych turystów nie wychodzi poza hotel, wychodząc z założenia, że to niebezpieczny kraj. Ten stereotyp podważają przeżycia Autora, którego co prawda nagabywali alfonsi i handlarze narkotyków, ale prawdziwy napad przeżył tylko raz - w spotkaniu z prawdziwymi (a może przebranymi) stróżami prawa. I to pomimo przejechania wzdłuż i wszerz całej Dominikany. A może po prostu dopisało szczęście?...
Na kartach książki poznajemy Dominikanę oraz realia życia i mentalność jej mieszkańców, zarówno białej elity, jak i najuboższych, z reguły o afrykańskim rodowodzie. Z jednej strony mamy tu powszechny rasizm i machismo (latynoski męski szowinizm), którego objawami są pasja dla walk kogutów, przyzwolenie na seks z nawet jedenasto- czy dwunastoletnimi dziewczętami (który jest tu, podobnie jak np. w Azji Pd.-Wsch., jest zjawiskiem powszechnym) i totalna niewierność Dominikańczyków wobec ich partnerek. Z drugiej strony poznajemy barwny kraj pełen przyjaznych, gościnnych ludzi, często oferujących bezinteresowną pomoc nieznajomym. Autor przybliża nam historię tego kraju, począwszy od czasów Kolumba, który postawił tu swoją stopę w 1492 r., poprzez zagładę miejscowych Indian - Tainów, po XX wiek, na którym cieniem położyła się ponad 30-letnia dyktatura Rafaela Trujilla, postaci mrocznej i odpychającej nawet gdy zestawić ją z innymi latynoskimi kacykami. Człowieka, który traktował Dominikanę jak prywatny folwark. Brutalnego satrapę, który bezlitośnie wymordował ponad 20 tysięcy haitańskich imigrantów, by zniechęcić kolejnych do przekraczania granicy, a zaraz potem... zaoferował azyl 100 tysiącom Żydów z Europy. Wreszcie typowego dominikańskiego macho, który piękne kobiety - w tym także małżonki swoich podwładnych - nieodmiennie uważał za cele kolejnych seksualnych podbojów. To Trujillo jest głównym bohaterem "Święta Kozła" autorstwa Maria Vargasa Llosy. W tym miejscu wypada chyba zacytować dominikańskiego historyka Franka Moyę Ponsa, który w uważa, że epoka Trujilla była tylko kontynuacją poprzednich dziejów Dominikany. Zwracając uwagę na przyczyny problemów swojego kraju, pisze: "(...) w rządzie i poza nim mamy jeszcze mnóstwo Trujillów, którzy nie zrozumieli albo zapomnieli, że misją rządów jest służenie społeczeństwu i zapewnianie mu najpotrzebniejszych środków do życia".
Odrębny poruszony w książce problem (który zdominował znaczną część książki) to pedofilia wśród kleru rzymskokatolickiego. Z goryczą trzeba powiedzieć, że niechlubny wkład mieli tu dwaj znani duchowni pochodzący z Polski. Szczególny rozgłos miał casus papieskiego nuncjusza Józefa W. Osobnik ten lubił prawić morały innym, a okazał się pedofilem, alkoholikiem i narkomanem, który zniszczył wizerunek naszego kraju w Dominikanie. Co więcej, zamiast zostać wydany władzom Dominikany, na terenie której dopuścił się przestępstw, został potajemnie wywieziony do Watykanu na fałszywych dokumentach. Tyle odnośnie tematyki książki.
Autor pokusił się o zacytowanie opinii o Polsce w wykonaniu Pani, która w Dominikanie jest znaną dziennikarką, ale zdradza kompletną niewiedzę na temat naszego kraju i chyba w ogóle Europy. Cyt. "W ludziach widać ślady po totalitaryzmie. Boją się władzy. Są posłuszni i ulegli. Mówią: "Nie parkuj tu, bo zaraz przyjedzie policja i odholuje ci samochód". Nie wiem tylko czy jest to strach, czy poszanowanie prawa." Jeśli Autor coś tym cytatem przekazał, to chyba tylko to, że nawet dziennikarz może być ignorantem wyciągającym zupełnie mylne konkluzje. Bo który kraj doświadczył w większym stopniu totalitaryzmu w najnowszej historii: Dominikana, gdzie wszyscy drżeli na myśl o tajnej policji Trujilla, ale gdzie się parkowało i parkuje gdzie chce czy może taka Szwajcaria, gdzie o niemal wszystkim decydują obywatele za pomocą referendum, ale za parkowanie byle gdzie nie tylko odholują auto, ale i jeszcze wlepią solidny mandat? Natomiast najwyraźniej trafna - niestety! - jest uwaga wspomnianej dziennikarki, że w Polsce księża cieszą się większą bezkarnością niż w jej ojczyźnie.
Dowodem na pośpieszne napisanie książki jest nieujęcie wszystkich osób, z którymi Autor rozmawiał, w podziękowaniach. To lapsus, który nie miałby miejsca, gdyby Autor się trochę zorganizował.
Pomimo tych i zapewne jeszcze innych braków to ważna i ciekawa pozycja o kraju zdecydowanie po macoszemu potraktowanym przez rodzimą literaturę.

Dominikana. Drugi co do wielkości (po Kubie) wyspiarski kraj na Karaibach. Zarazem cel wycieczek milionów turystów z Europy i Ameryki Północnej. Wielu z tych turystów nie wychodzi poza hotel, wychodząc z założenia, że to niebezpieczny kraj. Ten stereotyp podważają przeżycia Autora, którego co prawda nagabywali alfonsi i handlarze narkotyków, ale prawdziwy napad przeżył...