Przestudiowałam pozostałe recenzje i niestety przeraża mnie jak niewielkie pojęcie mają ludzie o Stalinowskim ZSRR. Autor również ma niewielkie pojęcie i to niestety widać momentami, kiedy coś, co opisuje, jest dla niego tak niewyobrażalne, że nie potrafi tego dobrze oddać. Nie potrafi dobrać odpowiednich słów do przedstawienia tak niewyobrażalnego dramatu, jakim było życie ludzi w tamtych czasach. Autorowi, choć wiem, że mnie nie słyszy, polecam zamiast książki Pana Montefiore „Dwór czerwonego cara”, która jest w najlepszym przypadku miałka, książę Pana Edwarda Radzińskiego. Radziński był człowiekiem, który miał styczność z systemem więc dużo lepiej potrafił oddziaływać na uczucia czytelnika. Niestety ci, którzy nie przeżyli, choć odrobiny komunizmu nie potrafią prawdziwie oddać głupoty tego chorego systemu, systemu który niestety cięgle sapie nam na plecy, a przebrał się jedynie w niebieskie wdzianko i wianuszek gwiazdek.

Wracając do powieści. Historia kryminalna jest całkiem ciekawa, piszę to choć mam alergie na zabijanie dzieci. Bohaterowie całkiem nieźle nakreśleni jak na ten gatunek prozy, ewoluują, mają swoje rozterki, dylematy i problemy.
Autor stawia też ważne pytanie - czy kiedykolwiek można rozgrzeszyć człowieka, który był częścią systemu opresji, czy człowiek taki może się w jakiś sposób zrehabilitować. Lew zebrał tylko to, co zasiał porzucając rodzinę. Całe zło, które stworzył, obróciło się przeciw niemu, a on z gracją odbił tę piłeczkę i wrócił na miejsce trybiku w maszynie, która go wcześniej zmieliła i odrzuciła. Był zły i zły niestety pozostał. Gdyby miał w sobie odrobinę godności musiałby ten system, tego bezdusznego potwora porzucić, albo się zastrzelić, albo uciekać jak daleko się da. Ewentualnie niszczyć od środka, ale to się niestety dotąd nikomu się nie udało i naiwne byłoby twierdzenie, że jest możliwym sabotowanie KGB.

Przestudiowałam pozostałe recenzje i niestety przeraża mnie jak niewielkie pojęcie mają ludzie o Stalinowskim ZSRR. Autor również ma niewielkie pojęcie i to niestety widać momentami, kiedy coś, co opisuje, jest dla niego tak niewyobrażalne, że nie potrafi tego dobrze oddać. Nie potrafi dobrać odpowiednich słów do przedstawienia tak niewyobrażalnego dramatu, jakim było życie...